Ενα ερώτηµα πλανιέται πάνω από τις οξύτατες (αλλά µάλλον ελαφρές και εκτός τόπου) πολιτικές αντιπαραθέσεις που προκάλεσε στο εσωτερικό της χώρας η απόφαση της άτυπηςσυνόδου της ευρωζώνης, του περασµένουΣαββάτου: Γιατί, παρά τη µείωσητου επιτοκίου και την παράταση του χρόνου εξόφλησης του δανείου της τρόικας, που µας προσφέρθηκε, και παρά την εγγύηση που δόθηκε ότι µετά το 2012 η Ελλάδα θα µπορεί να πουλά τα οµόλογά της απευθείας στον ευρωπαϊκό µηχανισµό, οι αγορέςδεν έδειξαν να συγκινούνται; Και γιατί τα διαβόητα σπρεντ παραµένουν αµετακίνητα υψηλά;
Εθεσα τοερώτηµα σε τρειςδιαφορετικούς, διακεκριµένους αναλυτές, στιςΒρυξέλλες. Και οι τρεις µού έδωσαντην ίδια απάντηση: Οι αγορές, µου είπαν, έχουν προεξοφλήσει και τιµολογήσει ένα «κούρεµα» του ελληνικού χρέους, σίγουρες πως αργά ή γρήγορα αυτό θα συµβεί.
Και γιατί οι αποφάσεις της περασµένης εβδοµάδας – ξαναρώτησα –δεν τους άλλαξαν µυαλά; Και οι τρεις µού έδειξαν τότε τους ίδιους πίνακες, που συνοδεύουν µια µελέτη που κυκλοφόρησεευρέως στους ευρωπαϊκούς κύκλους αυτές τις µέρες και υπογράφεται από ένα πολύ γνωστό think tank, το Bruegel, που οι δεσµοί του µε την Κοµισιόν είναι κοινό µυστικό.
Σύµφωνα µε τη µελέτη αυτή, λοιπόν, υπολογίζοντας µια ακόµη µεγαλύτερη µείωση επιτοκίου από αυτήν που µας δόθηκε, και µια ακόµη µεγαλύτερη παράταση του χρόνου εξόφλησης του δανείου, και αισιοδοξώντας επιπλέον ότι από το 2014 τα ελληνικά σπρεντ θα πέσουν δραστικά, και πάλι η Ελλάδα θα χρειαζόταν, προκειµένου να µειώσει το δηµόσιο χρέος της στο 60% του ΑΕΠ της ώς το 2034, ναπαρουσιάζει πρωτογενή πλεονάσµατα ύψους 8,4% του ΑΕΠ. Και επειδή τέτοιο επίτευγµα η χώρα δεν έχει παρουσιάσει τα τελευταία πολλά χρόνια, και επειδή από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ µόνον η Νορβηγία (λόγω πετρελαίου) έχει καταφέρει να εξασφαλίζει πρωτογενή πλεονάσµατα πάνω από 6%, η τελική αδυναµία της Ελλάδας να αποπληρώσει το σύνολο των χρεών της θεωρείται δεδοµένη. Η συγκεκριµένη ανάλυση, µάλιστα, προτείνει µια συµφωνηµένη, συναινετική µείωση του ελληνικού χρέους, ένα «κούρεµα» της τάξεως του 30%, που καλύτερα, υποστηρίζει, θα ήταν να γίνει τώρα αµέσως ώστε να γίνει ευκολότερη και για τους Ελληνες η συνέχιση της δηµοσιονοµικής τους προσπάθειας. ∆εν είµαι σεθέση να επαληθεύσω την ακρίβεια της ανάλυσης αυτής. Είµαι όµως σε θέση να διαπιστώσω ότι δεν υπάρχει άνθρωποςµε κάποια επιρροή στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων που να µη συµµερίζεται τα συµπεράσµατά της. Και µιαναπαισιόδοξη αίσθηση για την ελληνική µοίρα.
Τι θα µπορούσε να αλλάξειτα δεδοµένα; ∆ύο πράγµατα. Το ένα, θα ήταν µια στροφή στην ευρωπαϊκή γραµµή πλεύσης, µια απόφαση της Ευρώπης να στηρίξειτην αναπτυξιακή επιτάχυνση – µε ένα ευρωοµόλογο, ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ, ή έστω µια αναδιάταξη και προεξόφληση ευρωπαϊκών κονδυλίων που είναι ήδη εγκεκριµένα. Αλλά το κλίµα στην Ευρώπη καθιστά απίθανες τέτοιες αποφάσεις.Οσο, τουλάχιστον, διαρκεί η καταθλιπτική κυριαρχία των ιεραποστόλων της ευρωδεξιάς, που θεωρούν πρώτιστο καθήκον τους να εξορκίζουν τον «ηθικόκίνδυνο» που θα προκαλούσε η βοήθεια προςτους δηµοσιονοµικά «αµαρτωλούς».
Το άλλο, και σηµαντικότερο, θα ήταν να καταφέρουµε, εδώ, µεταξύ µας, να αλλάξουµε πρόσηµο στηνπροσπάθεια που η χώρα κάνει για να βγει από τη µαύρη τρύπα της χρεοκοπίας. Πρέπει να ανατάξουµε αµαρτίες µιας τριακονταετίας, πρέπει να συµµαζέψουµε τα ασυµµάζευτα ενός µακρού πελατειακού πάρτι, πρέπει να αναστρέψουµε µιαδιαδικασία παραγωγικής παρακµής που διαρκεί σταθερά εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Κι αυτό πρέπει να το κάνουµε µόνοι µας, ιδίοις αναλώµασιν. Αλλά, όπως νοηµατοδοτεί αυτήν την προσπάθεια ώς τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, ο τρόπος πουψέλνει το τροπάριο του Μνηµονίου και ο τρόπος που κάπως σαν ξεκούρδιστητο εφαρµόζει δεν πείθουν ότι κινούµαστεπρος τον στόχο, ότι η συµµετοχή στα βάρη είναι δίκαιη, ότι οι αιτίες της κακοδαιµονίας αντιµετωπίζονται. Και, προπάντων, δεν εµπνέουν αλληλεγγύη απέναντι στις συµφορές. Κι αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Πρέπει επειγόντως να αλλάξουµε διαδροµή, αλλιώς ο δρόµος πουακολουθούµε, µοιραία, θα µας οδηγεί προςαυτό που ένας παλαιός και έµπειρος πολιτικός ονοµάζει «η µεγάλη οδύνη».
ΠΗΓΗ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4623111
Π.ΤΣΙΜΑΣ
Εθεσα τοερώτηµα σε τρειςδιαφορετικούς, διακεκριµένους αναλυτές, στιςΒρυξέλλες. Και οι τρεις µού έδωσαντην ίδια απάντηση: Οι αγορές, µου είπαν, έχουν προεξοφλήσει και τιµολογήσει ένα «κούρεµα» του ελληνικού χρέους, σίγουρες πως αργά ή γρήγορα αυτό θα συµβεί.
Και γιατί οι αποφάσεις της περασµένης εβδοµάδας – ξαναρώτησα –δεν τους άλλαξαν µυαλά; Και οι τρεις µού έδειξαν τότε τους ίδιους πίνακες, που συνοδεύουν µια µελέτη που κυκλοφόρησεευρέως στους ευρωπαϊκούς κύκλους αυτές τις µέρες και υπογράφεται από ένα πολύ γνωστό think tank, το Bruegel, που οι δεσµοί του µε την Κοµισιόν είναι κοινό µυστικό.
Σύµφωνα µε τη µελέτη αυτή, λοιπόν, υπολογίζοντας µια ακόµη µεγαλύτερη µείωση επιτοκίου από αυτήν που µας δόθηκε, και µια ακόµη µεγαλύτερη παράταση του χρόνου εξόφλησης του δανείου, και αισιοδοξώντας επιπλέον ότι από το 2014 τα ελληνικά σπρεντ θα πέσουν δραστικά, και πάλι η Ελλάδα θα χρειαζόταν, προκειµένου να µειώσει το δηµόσιο χρέος της στο 60% του ΑΕΠ της ώς το 2034, ναπαρουσιάζει πρωτογενή πλεονάσµατα ύψους 8,4% του ΑΕΠ. Και επειδή τέτοιο επίτευγµα η χώρα δεν έχει παρουσιάσει τα τελευταία πολλά χρόνια, και επειδή από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ µόνον η Νορβηγία (λόγω πετρελαίου) έχει καταφέρει να εξασφαλίζει πρωτογενή πλεονάσµατα πάνω από 6%, η τελική αδυναµία της Ελλάδας να αποπληρώσει το σύνολο των χρεών της θεωρείται δεδοµένη. Η συγκεκριµένη ανάλυση, µάλιστα, προτείνει µια συµφωνηµένη, συναινετική µείωση του ελληνικού χρέους, ένα «κούρεµα» της τάξεως του 30%, που καλύτερα, υποστηρίζει, θα ήταν να γίνει τώρα αµέσως ώστε να γίνει ευκολότερη και για τους Ελληνες η συνέχιση της δηµοσιονοµικής τους προσπάθειας. ∆εν είµαι σεθέση να επαληθεύσω την ακρίβεια της ανάλυσης αυτής. Είµαι όµως σε θέση να διαπιστώσω ότι δεν υπάρχει άνθρωποςµε κάποια επιρροή στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων που να µη συµµερίζεται τα συµπεράσµατά της. Και µιαναπαισιόδοξη αίσθηση για την ελληνική µοίρα.
Τι θα µπορούσε να αλλάξειτα δεδοµένα; ∆ύο πράγµατα. Το ένα, θα ήταν µια στροφή στην ευρωπαϊκή γραµµή πλεύσης, µια απόφαση της Ευρώπης να στηρίξειτην αναπτυξιακή επιτάχυνση – µε ένα ευρωοµόλογο, ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ, ή έστω µια αναδιάταξη και προεξόφληση ευρωπαϊκών κονδυλίων που είναι ήδη εγκεκριµένα. Αλλά το κλίµα στην Ευρώπη καθιστά απίθανες τέτοιες αποφάσεις.Οσο, τουλάχιστον, διαρκεί η καταθλιπτική κυριαρχία των ιεραποστόλων της ευρωδεξιάς, που θεωρούν πρώτιστο καθήκον τους να εξορκίζουν τον «ηθικόκίνδυνο» που θα προκαλούσε η βοήθεια προςτους δηµοσιονοµικά «αµαρτωλούς».
Το άλλο, και σηµαντικότερο, θα ήταν να καταφέρουµε, εδώ, µεταξύ µας, να αλλάξουµε πρόσηµο στηνπροσπάθεια που η χώρα κάνει για να βγει από τη µαύρη τρύπα της χρεοκοπίας. Πρέπει να ανατάξουµε αµαρτίες µιας τριακονταετίας, πρέπει να συµµαζέψουµε τα ασυµµάζευτα ενός µακρού πελατειακού πάρτι, πρέπει να αναστρέψουµε µιαδιαδικασία παραγωγικής παρακµής που διαρκεί σταθερά εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Κι αυτό πρέπει να το κάνουµε µόνοι µας, ιδίοις αναλώµασιν. Αλλά, όπως νοηµατοδοτεί αυτήν την προσπάθεια ώς τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, ο τρόπος πουψέλνει το τροπάριο του Μνηµονίου και ο τρόπος που κάπως σαν ξεκούρδιστητο εφαρµόζει δεν πείθουν ότι κινούµαστεπρος τον στόχο, ότι η συµµετοχή στα βάρη είναι δίκαιη, ότι οι αιτίες της κακοδαιµονίας αντιµετωπίζονται. Και, προπάντων, δεν εµπνέουν αλληλεγγύη απέναντι στις συµφορές. Κι αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Πρέπει επειγόντως να αλλάξουµε διαδροµή, αλλιώς ο δρόµος πουακολουθούµε, µοιραία, θα µας οδηγεί προςαυτό που ένας παλαιός και έµπειρος πολιτικός ονοµάζει «η µεγάλη οδύνη».
ΠΗΓΗ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4623111
Π.ΤΣΙΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου