Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ


Οσοι ισχυρίζονται ότι η πολιτική του Μνημονίου «δεν αποδίδει», θα όφειλαν κάποια στιγμή να εξηγηθούν. Εννοούν ότι απόδοση θα ήταν αν σήμερα (όταν όλα είναι μετέωρα…) έσπευδαν επενδυτές από όλο τον κόσμο στην Ελλάδα; Ή, μήπως, αν οι διεθνείς αγορές είχαν ανοίξει τα πουγκιά τους και έσπευδαν να μας δανείζουν με επιτόκιο 3%; Μήπως αγνοούν ότι στόχος του Μνημονίου είναι –με δύο λόγια– να μας καταστήσει ικανούς να παράγουμε πλούτο ώστε να μπορούμε (και) να αποπληρώνουμε τα δάνειά μας; Ή κατέχουν κάποιο μυστικό, να πείσουμε τους «κουτόφραγκους» να συνεχίσουν να μας δανείζουν «αέρα πατέρα»;
Τα μέτρα που περιέχονται στο Μνημόνιο θα έπρεπε να είχαν ληφθεί πριν από 10ετίες. Αν έγκαιρα είχαμε δράσει, οι αλλαγές θα είχαν επιτευχθεί σταδιακά, με μικρούς κραδασμούς. Αυτό δεν συνέβη, για λόγους που σχετίζονται με τις νεοελληνικές παθογένειες. Η κρίση ήρθε, βρήκε τη χώρα σε πλήρη, γενικευμένη φθορά, την αποδιοργάνωσε πλήρως. Πληρώνουμε το τίμημα.

Το τίμημα είναι η ύφεση. Δεν υπάρχουν μαγικοί τρόποι για να μειώσεις ένα έλλειμμα από 36 δισ. ευρώ το 2009 (15,4% του ΑΕΠ) στα 22 δισ. το 2010 (9,4% του ΑΕΠ) και στα 17 δισ. φέτος (7,4% του ΑΕΠ).
Μέσα σε δύο χρόνια αφαιρούνται βίαια 19 δισ. ευρώ – πώς, άραγε, το ΑΕΠ θα έμενε αμείωτο; Στη συνέχεια, το έλλειμμα θα μειωθεί μεν αλλά ηπιότερα, κατά 15 δισ. ευρώ εντός των επόμενων τεσσάρων ετών. Υπάρχει εναλλακτική; Στην πράξη, η μόνη εναλλακτική στον σταδιακό περιορισμό του ελλείμματος, σύμφωνα με τη λογική του Μνημονίου, δεν είναι κάποιος χαλαρότερος ρυθμός μείωσής του, αλλά ο άμεσος μηδενισμός του σύμφωνα με τη λογική των αγορών. Ητοι, η χρεοκοπία, η «εδώ και τώρα» αφαίρεση 36 δισ. ευρώ – με όσα συνεπάγεται.
Μήπως, λοιπόν, τώρα πια όλα όσα συμβαίνουν είναι μοιραία; Κάθε άλλο. Η πολιτική του Μνημονίου θα απέδιδε πολύ περισσότερο, αν όλοι οι υπουργοί του κ. Παπανδρέου (όχι οι απελπιστικά λιγότεροι…) πίστευαν στην ανάγκη μεταρρύθμισης, έβλεπαν στα μάτια τον ελληνικό λαό και μοχθούσαν γι’ αυτόν (όχι για τους «πελάτες» τους…), συμμερίζονταν το ίδιο όραμα και ενεργούσαν με πρωτοβουλία βάσει ενιαίου σχεδίου, πρότασσαν το δημόσιο συμφέρον (όχι τη θεσούλα τους στο αυριανό πολιτικό σκηνικό…) και αναλάμβαναν το κόστος, αποφασισμένοι –αν αυτό καταστεί αναπόφευκτο– ακόμα και να αποσυρθούν από την πολιτική μετά δύο χρόνια, αφού θα έχουν κάνει το καθήκον τους στην πρώτη γραμμή για να αλλάξουν και να σώσουν τη χώρα – όχι στα μετόπισθεν...
Ισως πείτε «ε, αυτό είναι άλλο θέμα». Διαφωνώ. Αυτό, ακριβώς, είναι το θέμα. Η ανάκαμψη (δεν χωρούν αυταπάτες…) θα έρθει όταν καταφέρουμε να πείσουμε τις αγορές να μας εμπιστευθούν και μπορέσουμε να αντλήσουμε κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουμε την οικονομία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μέχρι τότε οι αρμόδιοι θα αναπαύονται στην ήσυχη οικολογική συνείδησή τους και θα μπλοκάρουν όλες τις επενδύσεις στην ενέργεια, στη διαχείριση των νερών, στην επεξεργασία απορριμμάτων και άλλα! Ούτε ότι θα κάνουν ασκήσεις επί χάρτου με το χωροταξικό! Ούτε ότι θα αφήνουν να λιμνάζουν κοινοτικά κονδύλια και να καρκινοβατούν τα ΣΔΙΤ! Ο πόλεμος μαίνεται στην πραγματική κοινωνία. Ο πρωθυπουργός το φωνάζει. Οι υπουργοί του ακούν;
ΠΗΓΗhttp://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_20/03/2011_1294745
Κ.ΚΑΛΛΙΤΣΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου