Οι εξελίξεις στο πεδίο της ευρωπαϊκής πολιτικής δείχνουν ότι η Ελλάδα θα κατορθώσει να πετύχει μερικούς πρώτους, πλην όμως βασικούς, στόχους της, στον αγώνα για τη διάσωσή της και την αποφυγή μίας χρεοκοπίας, η οποία θα δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερα δεινά για την οικονομία και την κοινωνία της. Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η αναδιάρθρωση του χρέους με τη μορφή της απομείωσης της αποπληρωμής των ομολόγων (“κούρεμα”), αποτελεί την πιο βαριά μορφή αναδιάρθρωσης.
Η επιλογή αυτή είναι βέβαια μία -αναγκαστική- λύση. Όμως, αποτελεί την τελευταία επιλογή για μία υπερχρεωμένη χώρα. Εκτίμησή μας είναι ότι, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνης, ότι η χώρα μας δε θα προσφύγει σ’ αυτή την τελευταία αναγκαστική επιλογή. Και θα πρέπει να κάνουμε ότι χρειασθεί για να το πετύχουμε.
Όσο και εάν, επί μακρόν τώρα, τα ελληνικά ΜΜΕ δείχνουν να αποδοκιμάζουν τους τρόπους που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του ελληνικού χρέους, δε θα πρέπει παρά να παραδεχθούμε ότι, αφ’ ενός μεν η μέχρι σήμερα συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αποφυγή της καταστροφής της χώρας υπήρξε κεφαλαιώδης και αφ’ ετέρου, οι ευρωπαίοι εταίροι μας καταβάλλουν προσπάθειες για την εξεύρεση μίας ευρύτερης, μονιμότερης και ισορροπημένης λύσης στο γενικότερο ελληνικό πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και της κακής δημοσιονομικής κατάστασης που αυτό προκαλεί.
Βέβαια, είναι σαφές ότι ακόμη και εάν μερικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διακατέχονται από φιλελληνικά αισθήματα, δεν είναι αυτά που τις ωθούν να βρουν λύσεις. Στο σημερινό αλληλοεξαρτόμενο ευρωπαϊκό κόσμο, όταν μία χώρα μέλος αντιμετωπίζει προβλήματα κατάρρευσης, τότε το πρόβλημα αυτό μεταδίδεται αυτόματα και στις δικές τους χώρες.
Δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία μεταφέρεται η εικόνα του ότι τα ευρωπαϊκά κράτηεκφράζουν κάποιου είδους σαδιστική διάθεση εναντίον της χώρας μας και της κοινωνίας μας. Και ότι η κα Merkel είναι κάτι σα μία “δύστροπη γηραιά κυρία”, η οποία θέλει να μας τιμωρήσει.
Η εικόνα αυτή δεν είναι απλά λανθασμένη. Ούτε βεβαίως και σκόπιμη (άραγε, τί συμφέροντα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει;). Είναι απλά ανόητη. Είναι εικόνα που σχηματίζεται και μεταφέρεται από δημοσιογράφους συνήθως αδαείς έως ημιμαθείς, οι οποίοι μαθημένοι να λειτουργούν σε μία ιδιαίτερα ανεκτική κοινωνία και ένα αρρωστημένο πολιτικό περιβάλλον (αυτό που μας έφερε στο σημερινό μας χάλι) και έχοντας τη νοοτροπία των “δυνατών” (αφού σχηματίζουν την κοινή γνώμη και επιβάλλονται) και των “πολύξερων” (αφού κατορθώνουν τόσο γρήγορα να μετατρέπονται από σεισμολόγους σε οικομολόγους - όπως δυστυχώς συνέβη σήμερα εξ’ αιτίας του τρομερού σεισμού στην Ιαπωνία), αδυνατούν να δουν την πραγματική εικόνα.
Αλήθεια, είναι παράξενο γιατί, ως λαός, βολευόμαστε να πιστεύουμε ότι όλοι είναι εναντίον μας και ότι όλοι θέλουν να μας εκμεταλλευτούν, ενώ παράλληλα αποφεύγουμε να δούμε, ή απλά αποσιωπούμε, τις δικές μας ευθύνες, τις τραγικές δικές μας ευθύνες, για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η κοινωνία και η οικονομία μας.
Είναι παράξενο γιατί, ενώ ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τη δικαιοσύνη, θυμώνουμε όταν η κα Μerkel, λέει -απευθυνόμενη προς τους Ιρλανδούς, ευτυχώς- ότι, “όταν κάποιος δανείζεται, αναλαμβάνει υποχρεώσεις”. Ίσως επειδή τη λέξη “υποχρέωση”, δεν έχουμε συνηθίσει, ούτε να την ακούμε, αλλά ούτε και να τη σεβόμαστε.
Και όμως, εάν ανατρέξουμε στις κατά καιρούς δηλώσεις της κας Merkel ή και του υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας κου Schäuble, θα δούμε ότι είναι άκρως φιλοευρωπαϊκές, αλλά και πολύ κοντά στα πλαίσια των ελληνικών θέσεων.
Οι γερμανοί αξιωματούχοι έχουν δηλώσει πολλές φορές ότι δεν αποκλείουν τη λύση του ευρωομολόγου. Απλά, έχουν αναφέρει ότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει τώρα, αφού αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (και μεταξύ αυτών βεβαίως και συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα) δεν είναι έτοιμες για έναν τέτοιο μηχανισμό. Όπως υποστηρίζουν, του μηχανισμού λειτουργίας των ευρωομολόγων, θα πρέπει να προηγηθεί ένα περιβάλλον μεγαλύτερης οικονομικής σύγκλισης, αλλά και μία περίοδος δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών μελών. Εάν ο μηχανισμός αυτός λειτουργούσε από σήμερα (όπως επιθυμεί η Ελλάδα, για να ξεπεράσει εύκολα τα σημερινά της προβλήματα) θα αύξανε το ρίσκο της γερμανικής πλευράς, ενώ παράλληλα θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο το ευρώ. Και κάτι τέτοιο, θα ήταν αδιανόητο για τους Γερμανούς.
Είναι παράλογη αυτή η θέση; Ίσως είναι “σκληρή” για τη χώρα μας. Όμως, σκληρή είναι η ίδια η πραγματικότητα που η αλόγιστη πολιτική των δικών μας κυβερνήσεων δημιούργησε.
Πιστέψαμε ότι και αυτή τη φορά, θα μπορέσουμε να “κουκουλώσουμε” τα πράγματα και ότι θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε τους εταίρους μας -και δανειστές μας- και ότι, θα τους πουλήσουμε λόγια και φούμαρα, όπως ακριβώς κάνουν επί δεκαετίες οι πολιτικοί μας με μας, τους πολίτες.
Πολιτικοί οι οποίοι εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν -εμάς τους πολίτες- με μία απίστευτη ελαφρότητα και με την ίδια ανεύθυνη νοοτροπία και πρακτική. Που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν πώς και αυτή η “περιπέτεια”, θα περάσει και ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν...
Δεν έχουν κατανοήσει οι δύσμοιροι ότι, δεν πρόκειται για ένα απλό “επεισόδιο” στη μεταδικτατορική πολιτική περίοδο. Πρόκειται για μία τραγωδία! Και όπως η περίοδος αυτή ξεκίνησε με μία τραγωδία (Κυπριακό), με μία νέα τραγωδία τελειώνει. Και η νοοτροπία στην οποία τόσο συνήθισαν και η οποία τόσο πολύ τους βολεύει, εξαφανίζεται. Όπως άλλωστε θα είναι και η μοίρα των περισσότερων απ’ αυτούς: να εξαφανισθούν για πάντα από την πολιτική σκηνή, αφού όχι μόνο δεν έχουν κάτι νέο να μας προσφέρουν, αλλά δεν έχουν καν την υπευθυνότητα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ας αποβάλλουμε τις παρωπίδες που επί δεκαετίες φοράμε και ας μην είμαστε άδικοι με την πραγματικότητα. Δε μας αδίκησε κανείς. Εμείς οι ίδιοι αδικούμε τον εαυτό μας. Και είναι κρίμα.
ΠΗΓΗhttp://www.eurocapital.gr/index.php/permalink/27023.html
Η επιλογή αυτή είναι βέβαια μία -αναγκαστική- λύση. Όμως, αποτελεί την τελευταία επιλογή για μία υπερχρεωμένη χώρα. Εκτίμησή μας είναι ότι, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνης, ότι η χώρα μας δε θα προσφύγει σ’ αυτή την τελευταία αναγκαστική επιλογή. Και θα πρέπει να κάνουμε ότι χρειασθεί για να το πετύχουμε.
Όσο και εάν, επί μακρόν τώρα, τα ελληνικά ΜΜΕ δείχνουν να αποδοκιμάζουν τους τρόπους που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του ελληνικού χρέους, δε θα πρέπει παρά να παραδεχθούμε ότι, αφ’ ενός μεν η μέχρι σήμερα συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αποφυγή της καταστροφής της χώρας υπήρξε κεφαλαιώδης και αφ’ ετέρου, οι ευρωπαίοι εταίροι μας καταβάλλουν προσπάθειες για την εξεύρεση μίας ευρύτερης, μονιμότερης και ισορροπημένης λύσης στο γενικότερο ελληνικό πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και της κακής δημοσιονομικής κατάστασης που αυτό προκαλεί.
Βέβαια, είναι σαφές ότι ακόμη και εάν μερικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διακατέχονται από φιλελληνικά αισθήματα, δεν είναι αυτά που τις ωθούν να βρουν λύσεις. Στο σημερινό αλληλοεξαρτόμενο ευρωπαϊκό κόσμο, όταν μία χώρα μέλος αντιμετωπίζει προβλήματα κατάρρευσης, τότε το πρόβλημα αυτό μεταδίδεται αυτόματα και στις δικές τους χώρες.
Δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία μεταφέρεται η εικόνα του ότι τα ευρωπαϊκά κράτηεκφράζουν κάποιου είδους σαδιστική διάθεση εναντίον της χώρας μας και της κοινωνίας μας. Και ότι η κα Merkel είναι κάτι σα μία “δύστροπη γηραιά κυρία”, η οποία θέλει να μας τιμωρήσει.
Η εικόνα αυτή δεν είναι απλά λανθασμένη. Ούτε βεβαίως και σκόπιμη (άραγε, τί συμφέροντα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει;). Είναι απλά ανόητη. Είναι εικόνα που σχηματίζεται και μεταφέρεται από δημοσιογράφους συνήθως αδαείς έως ημιμαθείς, οι οποίοι μαθημένοι να λειτουργούν σε μία ιδιαίτερα ανεκτική κοινωνία και ένα αρρωστημένο πολιτικό περιβάλλον (αυτό που μας έφερε στο σημερινό μας χάλι) και έχοντας τη νοοτροπία των “δυνατών” (αφού σχηματίζουν την κοινή γνώμη και επιβάλλονται) και των “πολύξερων” (αφού κατορθώνουν τόσο γρήγορα να μετατρέπονται από σεισμολόγους σε οικομολόγους - όπως δυστυχώς συνέβη σήμερα εξ’ αιτίας του τρομερού σεισμού στην Ιαπωνία), αδυνατούν να δουν την πραγματική εικόνα.
Αλήθεια, είναι παράξενο γιατί, ως λαός, βολευόμαστε να πιστεύουμε ότι όλοι είναι εναντίον μας και ότι όλοι θέλουν να μας εκμεταλλευτούν, ενώ παράλληλα αποφεύγουμε να δούμε, ή απλά αποσιωπούμε, τις δικές μας ευθύνες, τις τραγικές δικές μας ευθύνες, για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η κοινωνία και η οικονομία μας.
Είναι παράξενο γιατί, ενώ ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τη δικαιοσύνη, θυμώνουμε όταν η κα Μerkel, λέει -απευθυνόμενη προς τους Ιρλανδούς, ευτυχώς- ότι, “όταν κάποιος δανείζεται, αναλαμβάνει υποχρεώσεις”. Ίσως επειδή τη λέξη “υποχρέωση”, δεν έχουμε συνηθίσει, ούτε να την ακούμε, αλλά ούτε και να τη σεβόμαστε.
Και όμως, εάν ανατρέξουμε στις κατά καιρούς δηλώσεις της κας Merkel ή και του υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας κου Schäuble, θα δούμε ότι είναι άκρως φιλοευρωπαϊκές, αλλά και πολύ κοντά στα πλαίσια των ελληνικών θέσεων.
Οι γερμανοί αξιωματούχοι έχουν δηλώσει πολλές φορές ότι δεν αποκλείουν τη λύση του ευρωομολόγου. Απλά, έχουν αναφέρει ότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει τώρα, αφού αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (και μεταξύ αυτών βεβαίως και συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα) δεν είναι έτοιμες για έναν τέτοιο μηχανισμό. Όπως υποστηρίζουν, του μηχανισμού λειτουργίας των ευρωομολόγων, θα πρέπει να προηγηθεί ένα περιβάλλον μεγαλύτερης οικονομικής σύγκλισης, αλλά και μία περίοδος δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών μελών. Εάν ο μηχανισμός αυτός λειτουργούσε από σήμερα (όπως επιθυμεί η Ελλάδα, για να ξεπεράσει εύκολα τα σημερινά της προβλήματα) θα αύξανε το ρίσκο της γερμανικής πλευράς, ενώ παράλληλα θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο το ευρώ. Και κάτι τέτοιο, θα ήταν αδιανόητο για τους Γερμανούς.
Είναι παράλογη αυτή η θέση; Ίσως είναι “σκληρή” για τη χώρα μας. Όμως, σκληρή είναι η ίδια η πραγματικότητα που η αλόγιστη πολιτική των δικών μας κυβερνήσεων δημιούργησε.
Πιστέψαμε ότι και αυτή τη φορά, θα μπορέσουμε να “κουκουλώσουμε” τα πράγματα και ότι θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε τους εταίρους μας -και δανειστές μας- και ότι, θα τους πουλήσουμε λόγια και φούμαρα, όπως ακριβώς κάνουν επί δεκαετίες οι πολιτικοί μας με μας, τους πολίτες.
Πολιτικοί οι οποίοι εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν -εμάς τους πολίτες- με μία απίστευτη ελαφρότητα και με την ίδια ανεύθυνη νοοτροπία και πρακτική. Που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν πώς και αυτή η “περιπέτεια”, θα περάσει και ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν...
Δεν έχουν κατανοήσει οι δύσμοιροι ότι, δεν πρόκειται για ένα απλό “επεισόδιο” στη μεταδικτατορική πολιτική περίοδο. Πρόκειται για μία τραγωδία! Και όπως η περίοδος αυτή ξεκίνησε με μία τραγωδία (Κυπριακό), με μία νέα τραγωδία τελειώνει. Και η νοοτροπία στην οποία τόσο συνήθισαν και η οποία τόσο πολύ τους βολεύει, εξαφανίζεται. Όπως άλλωστε θα είναι και η μοίρα των περισσότερων απ’ αυτούς: να εξαφανισθούν για πάντα από την πολιτική σκηνή, αφού όχι μόνο δεν έχουν κάτι νέο να μας προσφέρουν, αλλά δεν έχουν καν την υπευθυνότητα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ας αποβάλλουμε τις παρωπίδες που επί δεκαετίες φοράμε και ας μην είμαστε άδικοι με την πραγματικότητα. Δε μας αδίκησε κανείς. Εμείς οι ίδιοι αδικούμε τον εαυτό μας. Και είναι κρίμα.
ΠΗΓΗhttp://www.eurocapital.gr/index.php/permalink/27023.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου