Όποτε συναντηθούμε με κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, είτε είναι υπουργός, είτε βουλευτής είτε μάνατζερ του δημοσίου η ερώτηση που μας (!!!!) κάνουν είναι : «φίλε έχεις καμιά ιδέα πως θα διορθωθεί η κατάσταση;» Αντί δηλαδή να κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι την ερώτηση και να περιμένουμε να ακούσουμε ενα κυβερνητικό σχέδιο, μας την κάνουν εκείνοι, λές και οι δημοσιογράφοι ξέρουμε ποιό είναι το μεγάλο κόλπο της ανάπτυξης. Την ίδια όμως ερώτηση διατυπώνουν και πολλοί αναγνώστες – σχολιαστές των άρθρων μας.Η άποψη μου για το ζήτημα είναι η εξής:
Πρώτον, όσες ιδέες και αν έχουν ειπωθεί – απο εμάς, απο καθηγητές, απο τραπεζίτες, απο δημόσιους υπαλλήλους, απο διεθνείς αναλυτές, απο επιχειρηματίες, απο φορείς εργοδοτών και εργαζομένων, ακόμη και απο την τρόικα, έχουν αγνοηθεί. Το υπουργείο Οικονομικών είχε απο την αρχή και έχει πάντα, κλειστά τα αυτιά του σε οποιαδήποτε ιδέα δεν προέρχεται απο το στενό κύκλο φίλων του υπουργού. Το ίδιο ισχύει και με το περιβάλλον του πρωθυπουργού. Όποιες ιδέες δεν προέρχονται απο τον στενό προσωπικό κύκλο φίλων και συμβούλων αγνοούνται.
Δεύτερον, κάθε ιδέα ή πρόταση εξετάζεται πρώτα με «μικροπολιτικό» κριτήριο. Αν δηλαδή εξυπηρετεί πολιτικά το κόμμα.Τρίτον, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Όλοι έχουν συνεισφέρει με ιδέες σχετικά με το πώς θα μειωθεί το έλλειμμα, πως θα μειωθεί το χρέος, πώς θα ξεκινήσει η ανάπτυξη, πώς θα ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας, πώς θα περιορισθεί η γραφειοκρατία. Εκτός απο τις γενικές ιδέες έχουν διατυπωθεί και άπειρες πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για επιμέρους ζητήματα, όπως πχ για το τι πρέπει να περιλαμβάνει ο αναπτυξιακός νόμος, πώς πρέπει αν φορολογούνται τα μερίσματα, πώς θα κινηθεί η οικοδομή χωρίς να χαθεί ο στόχος της πράσινης ανάπτυξης, πώς θα ενισχυθούν οι εξαγωγές, πώς θα χρηματοδοτηθούν οι νέες επιχειρήσεις, πώς θα αυξηθούν οι εξαγωγές και για να μην πολυλογώ, ιδέες και προτάσεις έχουν ειπωθεί για όλα, μηδενός εξαιρουμένου, τα προβλήματα.
Το ζήτημα είναι γιατί η κυβέρνηση αγνοεί αυτές τις προτάσεις. Και η απάντηση είναι δυστυχώς μία: Δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες στο δημόσιο τομέα, δεν είναι σε θέση το πολιτικό σύστημα και ο κάθε πολιτικός ξεχωριστά να έρθει σε ρήξη με τη γραφειοκρατία την οποία όλοι μαζί (και ο κάθε πολιτικός ξεχωριστά) έχουν δημιουργήσει. Το πελατειακό σύστημα πολιτικών – πολιτών περνάει μέσα απο τη γραφειοκρατία, τις υπηρεσίες του δημοσίου και τους συνδικαλιστές δημόσιων υπηρεσιών και δημόσιων επιχειρήσεων.
Όλες οι κυβερνήσεις, της σημερινής συμπεριλαμβανομένης, προτιμούν να διαλύσουν οικονομικά τον πολίτη, να καταστρέψουν τις επιχειρήσεις, να πνίξουν τον ιδιωτικό τομέα, παρά να τα βάλουν με το δημόσιο. Ο στόχος στην Ελλάδα ήταν πάντα και παραμένει ο ιδιώτης, ο οποίος καλείται να πληρώσει – μια ζωή – τα ελλείμματα του δημοσίου που προκαλούνται απο τη στενή σχέση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Όσο αυτή η συνωμοσία διατηρείται, λύση δεν πρόκειται να υπάρξει. Το ζήτημα είναι απλό. Ο δημόσιος τομέας και οι πολιτικοί θα διαχειρίζονται το χρήμα προς όφελος τους και εις βάρος όλων μας.
Πότε θα σπάσει αυτή η σχέση; Όταν καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, όταν κλείσουν οι μισές δημόσιες υπηρεσίες, όταν πουληθούν ή κλείσουν οι μισές δημόσιες επιχειρήσεις, όταν ο αριθμός των βουλευτών περιορισθεί απο 300 σε 100, όταν η θητεία τους περιορισθεί στο μέγιστο των 12 ετών όπως πρότεινε ο Κύπριος νομπελίστας οικονομικών καθηγητής Χριστόφορος Πισαρίδης.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η σχέση δημοσίου τομέα και πολιτικού συστήματος. Άν όλοι συμφωνούμε σε αυτό (που πιστεύω κρίνοντας απο τα σχόλια των αναγνωστών μας μέχρι σήμερα, οτι αυτό είναι κοινή διαπίστωση τουλάχιστον όσων διαβάζουν και σχολιάζουν στο reporter) τότε μένει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό το πρόβλημα.
Όπως είπα και πρίν, οι ιδέες αγνοούνται απο την κυβέρνηση. Δεν έχει νόημα λοιπόν να τις επαναλάβουμε. Ας πούμε μόνο δυο βασικά πράγματα που θα έλυναν σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα χωρίς να μπλέξουμε σε λεπτομέρειες και υποπεριπτώσεις.
Το πρώτο το είπε η τρόικα: “Φτιάξτε ενα φορολογικό νόμο 25 σελίδων αντί για 2.500 που έχετε σήμερα”. Είναι η μόνη συμβουλή της τρόικας που η κυβέρνηση δεν άκουσε καν. Σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
Το δεύτερο είναι μια πολύ απλή μπακαλίστικη σκέψη, δικιά μας. Το έλλειμμα του δημοσίου είναι περί τα 20 – 25 δισ τον χρόνο. Για να περιοριστεί αυτό προφανώς θα πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες. Ας πάρει λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών τους προυπολογισμούς των προηγούμενων ετών και ας βρεί τον προυπολογισμό που είχε 25 δισ ευρώ λιγότερες δαπάνες. Και ας αλλάξει την ημερομηνία στο εξώφυλλο. Για παράδειγμα ο προυπολογισμός του 2004 είχε δαπάνες 45 δισ ενώ του 2010, 70 δισ. Η διαφορά τους είναι το έλλειμμα. Ας εφαρμοσθεί λοιπόν ο προυπολογισμός του 2004 κατ αναλογίαν ανα υπουργείο και δημόσια υπηρεσία και το έλλειμμα θα εκμηδενισθεί σε ενα χρόνο. Μα, θα μου πείτε, έκτοτε υπήρξαν αυξήσεις στους μισθούς, προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, νέα επιδόματα, νέες υπηρεσίες κλπ. Ναι, αλλά αυτά είναι το λίπος της οικονομίας. Αυτά είναι το έλλειμμα. Ας γυρίσει το δημόσιο επτά χρόνια πίσω να ξεμπερδεύουμε. Μπακαλίστικη λύση; Ναι. Αλλά τα νούμερα βγαίνουν και η λύση αυτή είναι εφικτή.
Γιατί δεν το κάνει η κυβέρνηση; Διότι δεν θέλει να συγκρουστεί με τους δημόσιους υπαλλήλους και τη γραφειοκρατία. Προτιμά να πνίξει τον ιδιωτικό τομέα, να βυθίσει την οικονομία σε ύφεση και να διαλύσει τη χώρα παρά να τα βάλει με τους “ημέτερους”.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση εφαρμόσει τον προυπολογισμό του 2004 και ταυτόχρονα φτιάξει ενα φορολογικό νόμο 25 σελίδων με μειωμένους και ξεκάθαρους φορολογικούς συντελεστές, το άμεσο πρόβλημα λύνεται. Αν παράλληλα φροντίσει να αλλάξει τα κακώς κείμενα στο δημόσιο, να καταργήσει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ώστε να μπορεί να περιορίσει τον αριθμό τους, αν μειώσει τον αριθμό των βουλευτών για να περιοριστούν τα ρουσφέτια, αν περιορίσει τη δυνατότητα να στήνουν καριέρα γεννεών οι βουλευτές μειώνοντας την θητεία τους μέχρι τρείς τετραετίες χωρίς το δικαίωμα επανεκλογής, αν αποφασίσει να τα βάλει με τη γραφειοκρατία, τότε το πρόβλημα δεν θα ξαναδημιουργηθεί.
Και φυσικά αν τα βάλει με τη γραφειοκρατία και αν καταργήσει τη μονιμότητα, θα λυθούν και τα προβλήματα της διαφθοράς, της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος και όλα τα άλλα που μας ταλανίζουν, διότι και αυτά απο αυτή την ιδιότυπη συνομωσία πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων προέρχονται.
Όμως, επαναλαμβάνω και τονίζω το εξής: ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ η κυβέρνηση να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Ας μην ρωτάνε λοιπόν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι αναγνώστες αγωνιωδώς αν έχουμε καμία πρόταση, ούτε να αναρωτιούνται γιατί δεν φτιάχνουν τα πράγματα. Τα πράγματα δεν θα φτιάξουν κύριοι, όσο τα συμφέροντα του πολιτικού συστήματος και του δημοσίου τομέα ταυτίζονται.
ΓΡ.ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ 20-3-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου