Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ.......

αν δούµε τη µεγάλη εικόνα, η Ελλάδα βρίσκεται στο κόκκινο. ∆ανειστές, εταίροι και λοιποί διεθνείς παράγοντες βρίσκονται στα κεραµίδια. Θεωρούν ότι ενώ πέρυσι εξετέθησαν στην κοινή γνώµη και τα Κοινοβούλιά τους για να τη δανείσουν, έναν χρόνο αργότερα η Αθήνα δεν έχει υλοποιήσει τις δεσµεύσεις της. Γι’ αυτό εξαγριώνονται – ρωτήστε και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Και απειλούν µε διακοπή του δανείου – αν δεν την έχουν αποφασίσει ήδη –, συντηρούν τις συζητήσεις για εξοβελισµό από την ευρωζώνη και προαναγγέλλουν εξευτελιστικούς όρους για το ενδεχόµενο ανανέωσης του Μνηµονίου. Με άλλα λόγια, αυτήν τη στιγµή βρισκόµαστε σε ελεύθερη πτώση. Κρίνουν ασφαλώς µε τα δικά τους κριτήρια.

Αλλά όποιος έχει το πεπόνι έχει και το µαχαίρι. Με αυτά τα κριτήρια καταρτίσθηκε το Μνηµόνιο. Ή το εφαρµόζεις ή το επιστρέφεις! 



Αν δούµε την εσωτερική εικόνα, η Ελλάδα βρίσκεται στο µαύρο. Μόλις µερικά 24ωρα µετά την ψυχρολουσία του Λουξεµβούργου, η κυβέρνηση ακολουθεί την τακτική αυτού που πέφτει από τον 25ο όροφο και καθώς περνάει από τον 15ο λέει: «Ώς εδώ καλά πάµε». Το υπουργικό Συµβούλιο συνεδρίασε δύο φορές αυτή την εβδοµάδα και... δεν πήρε καµία απόφαση. Ακούστηκαν απλώς παραινέσεις, εκδηλώθηκαν διενέξεις υπουργών και διατυπώθηκαν σχόλια! Την εποµένη ανακοινώθηκε η – χρήσιµη κατά τα λοιπά – παρουσία του Πρωθυπουργού στη διάσκεψη για την προοδευτική διακυβέρνηση. Στις ∆ηµοκρατίες, όταν δεν πάει καλά η κυβέρνηση δεν έρχεται η συντέλεια του κόσµου. Ερχεται η αντιπολίτευση.

Τι γίνεται όµως όταν δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση; Παρ’ ότι οι ευρωδανειστές είναι πυρ και µανία και µε τη Ν.∆., οι επιτελείς της βλέπουν το αδιέξοδο και το γλεντάνε. Ο αρχηγός της, αντί να συµπράξει στη σωτηρία – αν υπάρχει ακόµη περιθώριο –, καταθέτει καλογραµµένες προτάσεις σε καλοοργανωµένες επικοινωνιακά τελετές στο Ζάππειο. Των οικιών ηµών εµπιµπραµένων αυτοί... προτείνουν!

Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον – που παίρνει φωτιά µε όσα διαδραµατίζονται στους δρόµους τα τελευταία 24ωρα –, το ζητούµενο ίσως δεν είναι πλέον η οργάνωση της σωτηρίας. Αλλά η διαχείριση της καταστροφής. Ο,τι και αν συµβεί τελικά, πρέπει να υπάρχουν ηγεσίες που θα το αντιµετωπίσουν. Γιατί – όπως αναφέρει στην «Περιπέτεια του Κοινοβουλευτισµού στην Ελλάδα» ο Γιώργος Ρωµαίος – µετά τη χρεοκοπία του 1893, ο Ανδρέας Συγγρός έλεγε: «Απαιτεί και η πτώχευσις την τέχνη της».ΠΗΓΗhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=137&artID=4630639

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου