Για πολλοστή, δυστυχώς, φορά, η κυβέρνηση εμφανίστηκε χθες και πάλι αναξιόπιστη. Και η αναξιοπιστία της, που εκ των πραγμάτων μεταλλάσσεται αμέσως και σε αναποτελεσματικότητα, ήταν διττή: και προς τα μέσα και προς τα έξω.
Προς τα μέσα, καθώς σειρά από τα μέτρα που ανακοίνωσε πλήττουν εκ νέου ευθέως τα χαμηλά εισοδήματα, κάτι που ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δεσμευθεί στον πιο επίσημο τόνο ότι δεν θα πράξει. Αυτή ακριβώς η αναξιοπιστία, σε συνδιασμό με την επιπλέον πίεση που τα νέα μέτρα θα ασκήσουν, καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την πραγματική, πέραν της ρητορικής, επιβολή τους.
Προς τα έξω υπάρχει επίσης αναξιοπιστία, καθώς, την ίδια στιγμή, είναι λίαν αμφίβολο αν με αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους που επιδιώκει κι αυτό όχι μόνον γιατί πολύ δύσκολα θα τα επιβάλει, αλλά και επειδή και να τα επιβάλει μάλλον δεν αρκούν. Οσο για τις αποκρατικοποιήσεις, οι σχετικές επείγουσες εξαγγελίες μετρούν ήδη περίπου έξι μήνες, καθώς τις είχαμε ακούσει σε αντίστοιχα δραματικούς τόνους σε άλλο υπουργικό συμβούλιο στα τέλη του προηγούμενου έτους. Λόγια που έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά και έχουν συμβάλλει πολύ ακόμα και στην απαξίωση αυτών των περιουσιακών στοιχείων που το κράτος θα μπορούσε να εκποιήσει.
Ταυτόχρονα, τα οικονομικά στοιχεία του πρώτου τριμήνου που ανακοινώθηκαν μόνον απογοητευτικά μπορούν να χαρακτηριστούν, ενώ το ελληνικό πρόβλημα παρουσιάζεται πλέον όλο και πιο συχνά ως πρακτικά άλυτο από σημαντικούς ξένους παράγοντες και σοβαρά μέσα ενημέρωσης.
Επιπλέον, είναι φυσικά απολύτως περιττό ακόμα και να αναφέρει κανείς την οριστικά ξεχασμένη λέξη «ανάπτυξη», η οποία μπήκε πλέον από χθες βαθειά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»…
Τέλος, το σκηνικό συμπληρώνεται από μια θλιβερή, ανάρμοστη σειρά από καυγάδες υπουργών που δημοσιοποιούνται εθελοντικά, επιβεβαιώνοντας ότι ουδείς κεντρικός έλεγχος ασκείται πλέον (κι άντε να εφαρμόσεις τέτοια μέτρα έτσι…), καθώς και ότι σειρά μελών της κυβέρνησης προσπαθούν να «βγάλουν την ουρά τους απέξω» προεξοφλώντας ουσιαστικά την αποτυχία, την ώρα όμως που εξακολουθούν να μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα. Πρόκειται για εικόνα διάλυσης, η οποία όχι μόνον δεν τιμά τους δήθεν «αντιστασιακούς» πρωταγωνιστές της, αλλά και που δεν είναι δυνατόν να εκπέμπεται σε τόσο κρίσιμες ώρες. Και μόνον αυτή, φτάνει για να κάνει το κακό.
Ετσι, ενάμιση χρόνο μετά την υπογραφή του «Μνημονίου», με αποτυχία πάνω στην αποτυχία, η χθεσινή δέσμη μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μάλλον θυμίζει ταφόπλακα μιας πολιτικής που απέτυχε, με τον κίνδυνο να γίνει και ταφόπλακα μιας ολόκληρης χώρας.
Από αυτή την άποψη, ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέπεσε στον πειρασμό της αναξιοπιστίας: πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα έχει και επόμενη ευκαιρία να πράξει ξανά κάτι τέτοιο. Το ερώτημα όμως είναι αν, με όλα αυτά, θα υπάρξει πια κάποιο είδος ευκαιρίας για τη χώρα με τέτοια βουτιά που κάνει.
Γιατί, όπως γράφει χθες στο Βήμα ο Κρούγκμαν, ο ίδιος διαμαρτύρεται συχνά για τις πολιτικές λιτότητας στις ΗΠΑ, ότι δεν οδηγούν πουθενά αλλά αντιθέτως χειροτερεύουν τα πράγματα. Τουλάχιστον, όμως λέει, εκεί υπάρχει κάποια «αντίσταση» από την κυβέρνηση και την Κεντρική Τράπεζα, ενώ η Ευρώπη είναι εντελώς παραδομένη εδώ και καιρό. Αλλά, δυστυχώς, ο πρωθυπουργός προφανώς δεν τον διαβάζει.
Ποιος να τα φανταζόταν όλα αυτά κάποτε…
ΠΗΓΗhttp://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=402415&h1=true
Προς τα μέσα, καθώς σειρά από τα μέτρα που ανακοίνωσε πλήττουν εκ νέου ευθέως τα χαμηλά εισοδήματα, κάτι που ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δεσμευθεί στον πιο επίσημο τόνο ότι δεν θα πράξει. Αυτή ακριβώς η αναξιοπιστία, σε συνδιασμό με την επιπλέον πίεση που τα νέα μέτρα θα ασκήσουν, καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την πραγματική, πέραν της ρητορικής, επιβολή τους.
Προς τα έξω υπάρχει επίσης αναξιοπιστία, καθώς, την ίδια στιγμή, είναι λίαν αμφίβολο αν με αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους που επιδιώκει κι αυτό όχι μόνον γιατί πολύ δύσκολα θα τα επιβάλει, αλλά και επειδή και να τα επιβάλει μάλλον δεν αρκούν. Οσο για τις αποκρατικοποιήσεις, οι σχετικές επείγουσες εξαγγελίες μετρούν ήδη περίπου έξι μήνες, καθώς τις είχαμε ακούσει σε αντίστοιχα δραματικούς τόνους σε άλλο υπουργικό συμβούλιο στα τέλη του προηγούμενου έτους. Λόγια που έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά και έχουν συμβάλλει πολύ ακόμα και στην απαξίωση αυτών των περιουσιακών στοιχείων που το κράτος θα μπορούσε να εκποιήσει.
Ταυτόχρονα, τα οικονομικά στοιχεία του πρώτου τριμήνου που ανακοινώθηκαν μόνον απογοητευτικά μπορούν να χαρακτηριστούν, ενώ το ελληνικό πρόβλημα παρουσιάζεται πλέον όλο και πιο συχνά ως πρακτικά άλυτο από σημαντικούς ξένους παράγοντες και σοβαρά μέσα ενημέρωσης.
Επιπλέον, είναι φυσικά απολύτως περιττό ακόμα και να αναφέρει κανείς την οριστικά ξεχασμένη λέξη «ανάπτυξη», η οποία μπήκε πλέον από χθες βαθειά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»…
Τέλος, το σκηνικό συμπληρώνεται από μια θλιβερή, ανάρμοστη σειρά από καυγάδες υπουργών που δημοσιοποιούνται εθελοντικά, επιβεβαιώνοντας ότι ουδείς κεντρικός έλεγχος ασκείται πλέον (κι άντε να εφαρμόσεις τέτοια μέτρα έτσι…), καθώς και ότι σειρά μελών της κυβέρνησης προσπαθούν να «βγάλουν την ουρά τους απέξω» προεξοφλώντας ουσιαστικά την αποτυχία, την ώρα όμως που εξακολουθούν να μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα. Πρόκειται για εικόνα διάλυσης, η οποία όχι μόνον δεν τιμά τους δήθεν «αντιστασιακούς» πρωταγωνιστές της, αλλά και που δεν είναι δυνατόν να εκπέμπεται σε τόσο κρίσιμες ώρες. Και μόνον αυτή, φτάνει για να κάνει το κακό.
Ετσι, ενάμιση χρόνο μετά την υπογραφή του «Μνημονίου», με αποτυχία πάνω στην αποτυχία, η χθεσινή δέσμη μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μάλλον θυμίζει ταφόπλακα μιας πολιτικής που απέτυχε, με τον κίνδυνο να γίνει και ταφόπλακα μιας ολόκληρης χώρας.
Από αυτή την άποψη, ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέπεσε στον πειρασμό της αναξιοπιστίας: πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα έχει και επόμενη ευκαιρία να πράξει ξανά κάτι τέτοιο. Το ερώτημα όμως είναι αν, με όλα αυτά, θα υπάρξει πια κάποιο είδος ευκαιρίας για τη χώρα με τέτοια βουτιά που κάνει.
Γιατί, όπως γράφει χθες στο Βήμα ο Κρούγκμαν, ο ίδιος διαμαρτύρεται συχνά για τις πολιτικές λιτότητας στις ΗΠΑ, ότι δεν οδηγούν πουθενά αλλά αντιθέτως χειροτερεύουν τα πράγματα. Τουλάχιστον, όμως λέει, εκεί υπάρχει κάποια «αντίσταση» από την κυβέρνηση και την Κεντρική Τράπεζα, ενώ η Ευρώπη είναι εντελώς παραδομένη εδώ και καιρό. Αλλά, δυστυχώς, ο πρωθυπουργός προφανώς δεν τον διαβάζει.
Ποιος να τα φανταζόταν όλα αυτά κάποτε…
ΠΗΓΗhttp://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=402415&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου