ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Χθες, το θέμα ήταν να γίνονται διορισμοί στο Δημόσιο χωρίς ρουσφέτια, σήμερα είναι να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Χθες, ήταν να δημιουργηθεί ένα δήθεν κοινωνικό κράτος, σήμερα να μαζευτεί το έλλειμμα και να παραχθούν πρωτογενή πλεονάσματα. Χθες, να δανειστούμε για να «ευημερούμε», σήμερα να μη μείνει μια οικογένεια χωρίς μεροκάματο.
Χθες, εθεωρείτο ανεκτό ένας υπουργός να κάνει κάποια ρουσφέτια, σήμερα χρειάζονται υπουργοί που θα στέλνουν στον εισαγγελέα όποιον τους ζητήσει ρουσφέτι. Τα καθήκοντα είναι τελείως διαφορετικά.
Γιατί φιλοδοξία του χθες ήταν να συμμαζευτεί ένα στρεβλό αναπτυξιακό μοντέλο για να μπούμε όπως όπως στην ΟΝΕ. Τώρα, είναι η αλλαγή αυτού του μοντέλου, η ανασυγκρότηση του ελλαδικού καπιταλισμού. Τιτάνιο και μακρόχρονο έργο. Eγινε δυσχερέστερο επειδή μεσολάβησε μία κυβέρνηση που ξεκίνησε με ένα «εγκληματικό λάθος», συνέχισε με πολύμορφη κραιπάλη και «άφησε για αργότερα» όλα τα επείγοντα. Aλλαξαν κι άλλα, σημαντικά. Χθες, οι ΗΠΑ μας εκλιπαρούσαν να στηρίξουμε την Τουρκία για να μην καταρρεύσει, τώρα η Τουρκία είναι ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Χθες, η Ευρώπη αισιοδοξούσε, τώρα σπαράσσεται από την κρίση και αμήχανη βλέπει τον πλούτο να φεύγει στην Ανατολή.

Συνυπολογίστε μία θεμελιώδη εσωτερική αλλαγή. Η άρχουσα τάξη, ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες του τόπου, πίστευε ότι αύριο θα συνεχίσει να βγάζει λεφτά στην Ελλάδα. Σήμερα, δεν πιστεύει στην Ελλάδα. Πολλοί, αφού έβγαλαν έξω τα λεφτά τους (που εν πολλοίς προήλθαν από τη ληστεία των επιχειρήσεών τους και των τραπεζών...), τώρα αρνούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν τα μαγαζιά τους, πιέζουν για νέες παροχές και δάνεια ή προσανατολίζονται να ακολουθήσουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα: ότι η Ελλάδα δεν έχει άρχουσα τάξη που μάχεται ή, έστω, νοιάζεται για τον τόπο.
Για όλα αυτά υπάρχει μια λύση, με χαρακτηριστικά βοναπαρτισμού. Μια ολιγομελής κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, από τεχνοκράτες με αίσθηση της πολιτικής και πολιτικούς με επίγνωση, με ενιαία πολιτική αντίληψη, που θα πουν όλη την αλήθεια, θα δεσμευθούν ότι μέχρι το 2013 θα επιτύχουν σαφείς στόχους, θα σώσουν τη χώρα και, μετά, θα ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του. Μόνο μια τέτοια ομάδα μπορεί να εμπνεύσει όλους όσοι θέλουν τη μεταρρύθμιση και το νοικοκύρεμα, ώστε να γίνουν ο μοχλός συγκρότησης ενός ισχυρού κινήματος για την ευρύτερη ανασύνταξη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί χωρίς τη συμμετοχή ή ενάντια στη βούληση του ελληνικού λαού.
Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει τη νομιμοποίηση και την ευκαιρία να το τολμήσει. Δεν έχει ρίσκο. Σήμερα, άλλοι υπουργοί μαζεύουν ψήφους – δεν δουλεύουν. Aλλοι φίλοι του πρωθυπουργού συναλλάσσονται για μια θέση στο «μετά Παπανδρέου» σκηνικό (λες, θα υπάρχει!..), άλλοι απορροφούνται από τα υποσυστήματα των δελφίνων, άλλοι φιλοτεχνούν το πράσινο μέλλον τους.
Ιδιοτελείς στρατηγικές πλήττουν τον πυρήνα της διακυβέρνησης και φθείρουν την εικόνα του κ. Γ. Παπανδρέου στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό. Σε μια Ελλάδα που (απειλητικά...) υποβαθμίζεται, αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή καταστροφής. Ο χρόνος τελειώνει. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό ρίσκο του κ. Γ. Παπανδρέου.
ΠΗΓΗhttp://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_08/05/2011_1295150