Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ..............

Μπορεί ν' ακούγονται ευχάριστα στ' αυτιά μας, οι διάφορες μεγαλοστομίες περί εθνικά υπερήφανης χώρας αλλά μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είναι χωρίς αντίκρισμα. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, έπρεπε να ξέρουμε εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον ότι βρισκόμαστε υπό κηδεμονία και δεν μπορεί να συμπεριφερόμαστε σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Αφου κατάλαβαν λοιπόν οι δανειστές- κηδεμόνες μας ότι δεν παίρνουμε από λόγια, αποφάσισαν να μας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό μήπως και συνέλθουμε και αντιληφθούμε την κατάσταση που βρισκόμαστε.

Γιατί αυτά που είναι αυτονόητα για άλλους, εμείς θεωρούμε ότι έχουμε ακόμα την πολυτέλεια να τα γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. 



«Αφού οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί πολιτικοί μπόρεσαν να συνεννοηθούν, γιατί να μην μπορούν και οι Έλληνες;» αναρωτιούνται ο Ολι Ρέν και ο Ζ. Κ. Γιουνκέρ; Δεν καταλαβαίνουμε, μας λένε, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συνηθισμένο πολιτικό παιγνίδι αλλά για ζήτημα θεμελιώδους εθνικής υπευθυνότητας; Προφανώς όχι, αγαπητοί κηδεμόνες... Άλλωστε, αν οι πολιτικοί μας αντιμετώπιζαν τα προβλήματα εδώ και χρόνια με αίσθηση υπευθυνότητας και όχι κομματικής αποτελεσματικότητας, δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό χάλι και δεν θα είχαμε ανάγκη την κηδεμονία σας...

Είναι αλήθεια ότι δεν έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να μας προτρέπουν οι δανειστές μας για να συνεννοηθούμε στα αυτονόητα. Οφειλε η πολιτική μας ηγεσία να είχε αντιληφθεί εδώ και καιρό ότι η προσπάθεια προσαρμογής της οικονομίας στην αδήριτη πραγματικότητα ήταν δική μας υποχρέωση, ήταν αναπόφευκτη αναγκαιότητα που δεν έπρεπε να συνθλίβεται στις κομματικές μυλόπετρες.

Μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι έπρεπε να αλλάξουμε για να μη βουλιάξουμε, αλλά δεν κατάφερε να το κάνει πράξη ούτε στην κυβέρνηση του. Και σ' αυτό έχει ένα μικρό δίκιο και ο κ. Σαμαράς όταν για να δικαιολογήσει την άρνηση του να στηρίξει τις αλλαγές που χρειάζονται, υποστηρίζει ότι πριν από αυτόν ας συμφωνήσουν πρώτα όλοι οι υπουργοί.

Μόνο που οι κοκορομαχίες εντυπώσεων για το ποιος έχει τις περισσότερες ευθύνες, δεν βοηθούν πια κανένα. Γιατί βρισκόμαστε πάλι κυριολεκτικά στο αμήν, με τους δανειστές να μας θεωρούν αφερέγγυους, με τον κίνδυνο να μην καταβληθεί ή να καθυστερήσει η επόμενη δόση του δανείου μπροστά μας· με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και βέβαια, το χειρότερο απ' όλα: να είναι απολύτως απαραίτητο να καταφύγουμε σε νέο δάνειο τον επόμενο χρόνο γιατί έχει εξαφανιστεί κάθε πιθανότητα να δανειστούμε από τις αγορές.

Μπροστά σ' ένα τέτοιο σκηνικό τρόμου, περιθώρια για υπεκφυγές δεν υπάρχουν. Είναι προφανές πλέον ότι για να συνεχίζουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας να μας πληρώνουν, χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα, συγκεκριμένες εγγυήσεις και δεδομένη αποτελεσματικότητα. Και είναι ευθύνη πρωτίστως της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης στο βαθμό που της αναλογεί, να βρουν τις λύσεις που χρειάζονται. Γιατί μπορεί στη δημοκρατία να μην υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά μερικές φορές η διέξοδος κοστίζει πανάκριβα...
ΠΗΓΗhttp://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=401262

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου