Στον δημόσιο διάλογο δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλάνε για την άλλη λύση, πέρα και έξω από το μνημόνιο. Προτείνουν συγκεκριμένα να αρνηθούμε όλα αυτά τα δυστυχή που απαιτούν εταίροι και δανειστές μας και να ακολουθήσουμε αυτόνομη πορεία.
Και αντί όλων αυτών να συγκροτήσουμε μια διεθνή επιτροπή λογιστικού ελέγχου, που θα διερευνήσει συμβάσεις και συνθήκες κάτω από τις οποίες συμφωνήθηκε και διαμορφώθηκε το σημερινό πανύψηλο δημόσιο χρέος και να χαρακτηρίσουμε τμήματά του, απεχθή και επαχθή, προϊόντα συναλλαγής, εκβιασμών και ετεροβαρών συμφωνιών από επίορκους πολιτικούς, που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ενεργούν σε βάρος του ελληνικού λαού και των συμφερόντων του.
Επί της ουσίας να αρνηθούμε το ύψος του και να διαγράψουμε μονομερώς σημαντικό μέρος του, ώστε να ελαφρυνθεί η χώρα και να μπορέσει, υποτίθεται, να βαδίσει απερίσπαστη στον δρόμο της αυτόνομης ανάπτυξης.
Υποθέτουμε ότι όσοι υπερασπίζονται αυτή την επιλογή γνωρίζουν και τις συνέπειές της.
Η ελληνική κυβέρνηση που θα υιοθετούσε ένα τέτοιο σχέδιο και θα αμφισβητούσε, κατά τρόπο δυναμικό, το αναγνωρισμένο διεθνώς δημόσιο χρέος της χώρας μας, θα αντιμετώπιζε, στο παρόν ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, πάμπολλα προβλήματα.
Αμφισβητώντας το χρέος της θα κηρυσσόταν αυτομάτως χρεοκοπημένη. Οι χρηματαγορές θα έκλειναν γι' αυτήν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα διέκοπτε τη χρηματοδοτική κάλυψη των εγχωρίων Τραπεζών και το ελληνικό κράτος θα ξέμενε από λεφτά, η στάση πληρωμών θα επεκτεινόταν στο εσωτερικό, το οικονομικό σύστημα θα κατέρρεε σε ελάχιστες ώρες και θα επικρατούσε καθεστώς απόλυτης αναρχίας∙ το χάος με όλη τη σημασία της λέξης θα είχε εγκαθιδρυθεί για τα καλά στη χώρα μας.
Το παιγνίδι θα χανόταν σχεδόν αυτόματα, καθώς θα αμφισβητούνταν, λόγω της έλλειψης χρημάτων, τα υπάρχοντα συναλλακτικά ήθη.
Η ροή αγαθών από το εξωτερικό θα σταματούσαν, βασικά αγαθά όπως το πετρέλαιο θα έλειπαν, ακόμη και έλλειψη τροφίμων θα καταγραφόταν, καθότι η Ελλάδα είναι ελλειμματική χώρα ακόμη και στα τρόφιμα. Η Ελλάδα σε μια τέτοια εκδοχή θα έχανε γρήγορα τη συνοχή και τις λειτουργίες της και ο κόσμος θα αντιδρούσε με τρόπο βίαιο.
Πράγμα που σημαίνει ότι μια τέτοια επιλογή προφανώς δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη της. Και υποθέτουμε ότι όσοι την εισηγούνται, την φαντάζονται κάπως αλλιώς.
Λογικά μια τέτοια επιλογή για να εφαρμοσθεί οφείλει να είναι προετοιμασμένη και επιτελικά σχεδιασμένη. Και λογικά επίσης δεν μπορεί να εφαρμοσθεί στις παρούσες συνθήκες. Αν επιχειρηθεί τώρα, ενόσω είμαστε στην ευρωζώνη, θα έχει ολέθρια αποτελέσματα. Θα οδηγούσε, όπως είπαμε αυτόματα σε χρεοκοπία και σε αποκοπή όχι μόνο από την ευρωζώνη, πιθανώς και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εμείς εδώ δεν έχουμε καν υποκατάστατο νόμισμα, όπως η Αργεντινή, που είχε στη διάθεσή της το πέσο και δεν χρειάσθηκε παρά να το υποτιμήσει.
Η επιλογή λοιπόν του δρόμου της αυτονομίας θα προϋπέθετε, κατά πάσα βεβαιότητα, σχέδιο εκτάκτου ανάγκης και περιβάλλον επαναστστικό, για να μην πούμε πολεμικό.
Μόνο μια επαναστατική εξουσία, που θα προετοίμαζε τη μετάπτωση από τη μια κατάσταση στην άλλη με άκρα μυστικότητα, θα είχε το νέο νόμισμα έτοιμο χωρίς να το έχει αντιληφθεί κανείς, θα ήλεγχε τον στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας, θα επέβαλε δι' αυτών το δίκαιό της, θα καθιέρωνε πιθανώς δελτίο στα καύσιμα, στα τρόφιμα, θα καθόριζε τις τιμές τουλάχιστον στα βασικά αγαθά, θα δέσμευε τις καταθέσεις, τις βασικές υποδομές και θα δήμευε τον πλούτο της χώρας, θα μπορούσε να διαμορφώσει μια σχετικά ελεγχόμενη κατάσταση, έπειτα από μια τόσο δυναμική επιλογή άρνησης του δημοσίου χρέους.
Η οποία επιπλέον θα έπρεπε να ήταν διατεθειμένη και αποφασισμένη ακόμη και να πολεμήσει προκειμένου να υπερασπίσει την επιλογή της, γιατί τίποτε δεν εγγυάται ότι σ' αυτήν την επαναστατική κατάσταση δεν θα υπήρχαν αντιδράσεις και διεκδικήσεις έμπρακτες, με μέσα ανορθόδοξα, από την Ευρώπη και τις διεθνείς δυνάμεις που θα πλήττονταν από την αυτόνομη και γι' αυτούς αυθαίρετη άρνηση του χρέους μας.
Εξ όσων γνωρίζουμε, τέτοια προετοιμασία δεν υφίσταται στη χώρα μας από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη. Ούτε επίσης γνωρίζουμε ότι υπάρχουν επαναστατικές δυνάμεις, ικανές για ένα εγχείρημα τόσο οργανωμένης μετάβασης σε ένα άλλο σχήμα οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι γκρούπες ασυμφιλίωτες που για την ώρα περιφέρουν ρομαντικά την ουτοπία τους τούτα τα ζεστά βράδια στην πλατεία Συντάγματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου