Πλην της κυρίας Παπαρήγα, η συμμετοχή της οποίας στις δημοκρατικές διαδικασίες, κυρίως μάλιστα στις εθνικές εκλογές, είναι μάλλον «τυπική», όλοι οι άλλοι πολιτικοί, από όλα τα άλλα κόμματα, δεν θα είχαν καμία πραγματική αντίρρηση αν τους έδιναν κυβερνητικό θώκο. Πολύ σωστά. Στην πολιτική κατέρχεται κανείς για να αδράξει την ευκαιρία να διοικήσει και να κατευθύνει θετικά τον τόπο. Επομένως, θεωρητικά, όλοι οι πολιτικοί είναι πρόθυμοι να αναλάβουν ευθύνες διακυβέρνησης.
Η πραγματική ευθύνη είναι η λήψη αποφάσεων. Πραγματικών και όχι στα χαρτιά. Εκείνων που σκοπεύουν να επιλύσουν πραγματικά προβλήματα και όχι θεωρητικά. Αποφάσεις για τις οποίες θα χρειαστεί να πείσουν και, πολύ συχνά, να πατήσουν και καλογυαλισμένα παπούτσια. Γιατί λοιπόν, τόσο συστηματικά, οι πολιτικοί το «βάζουν στα πόδια», με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει, μόλις βρεθούν κοντά στο σημείο πέραν του οποίου πρέπει να βάλουν την υπογραφή τους σε πραγματικές, άρα δύσκολες και δημοσιογραφικώς «επώδυνες», αποφάσεις;
Πώς είναι δυνατόν τόσοι ανεύθυνοι πολιτικοί να ζητούν την τόσο υπεύθυνη ψήφο των πολιτών; Πολύ φοβούμαι ότι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο αρνούνται να καθήσουν στο τραπέζι των συνεννοήσεων τα στελέχη των κομμάτων είναι η πολύ πραγματική δυσκολία να διοικήσεις το κράτος. Ακόμη και οι πλέον προχειρολόγοι, αμόρφωτοι και τυχαίοι πολιτικοί μας έχουν αντιληφθεί τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται το κράτος και, για τον λόγο αυτόν, η χώρα ολόκληρη.
Στην πράξη, η άρνηση συνεννόησης μπροστά στις δυσμενείς εξελίξεις αποτελεί ύβριν προς τους πολίτες, προσβολή του πολιτεύματος, καταπάτηση των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας και εξευτελισμό της προσωπικότητας των ίδιων των πολιτικών. Θα όφειλαν να νιώθουν, οι πολιτικοί μας, πως την αποχή τους από το θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων θα την πληρώσουν πολύ ακριβά. Αντιθέτως, υπήρξαν (άρα υπάρχουν ακόμη) βουλευτές, ακόμη και στην πλειοψηφία, που σκέφτηκαν πως τους «συμφέρει» να δηλώσουν ανυπότακτοι στο Μνημόνιο προκειμένου να δοξαστούν από τις μάζες των «Αγανακτισμένων» πολιτών.
Παρακολουθώντας οι ξένοι το θέαμα αυτό που προσφέρει η πολιτική μας σκηνή βγάζουν, υποχρεωτικαά, τα χειρότερα συμπεράσματα. Κάπως έτσι, ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της κοινής γνώμης των κρατών που συνδράμουν το δικό μας έχει αρχίσει να πιστεύει τα χειρότερα από όσα λέγονται σε βάρος της χώρας μας. Η εξέλιξη της μεγάλης κρίσης δεν βλάπτει μόνον επειδή οι αγορές χρήματος μας έχουν αποξενώσει.
Η Ελλάδα υφίσταται μεγάλη ζημιά επειδή οι πολιτικοί της τσακώνονται για το ποιος πρώτος θα τραξήξει πάνω του το πάπλωμα της εξουσίας. Η πατρίδα εξευτελίζεται επειδή οι άνθρωποι που την (και «μας») εκπροσωπούν, αντί να ομονοούν, δυσχεραίνουν και καθυστερούν με τη στάση τους και τις αρνήσεις τους την έξοδό μας από την κρίση. Ως προς αυτό, ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει δίκιο όταν λέει: «Σε αντίθεση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, που εμφανίζονται με υψηλό βαθμό εσωτερικής πολιτικής συναίνεσης, για την Ελλάδα η εθνική ενότητα τίθεται ως προϋπόθεση από τους εταίρους μας, ενώ έπρεπε να είναι αποτέλεσμα του ενστίκτου αυτοσυντήρησης του έθνους μας».
Προτιμώ, ως ειλικρινή, τον προσδιορισμό της απαιτούμενης ενότητας από τον εξευτελισμό που υπέστη η «συναίνεση». Θα υπηρετήσει την ορθότητα αυτή ο νέος υπουργός Οικονομικών, αν ξεχωρίσει τους στόχους του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από τους εκ του προχείρου υπολογισμούς για την κατανομή δαπανών και εισπράξεων.
Ηδη, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και της Δημοκρατικής Συμμαχίας συμφώνησαν με την ανάληψη από τη χώρα της υποχρέωσης να μειωθούν, σταδιακά, τα ελλείμματα του κράτους. Στόχος κοινός πρέπει να είναι η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές κεφαλαίου. Προϋπόθεση είναι η διασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό. Ας συνυπογράψουν αυτό και ας αναλάβει η επιτροπή της Βουλής να συντάξει τη μεθόδευση.
ΠΗΓΗhttp://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_21/06/2011_1295559
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου