Η ΣΥΝΤΑΓΗ Ή Ο ΑΣΘΕΝΗΣ;

To κομφούζιο είναι απίστευτο. Τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν αποδίδουν. Και το τραγικό είναι πως το εθνικό ιδανικό δεν είναι η έξοδος της χώρας από τα αδιέξοδα και η ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά «η έξοδος στις αγορές». Η ικανότητα δηλ της χώρας να μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται. Να συνεχίσει δηλ να χρεώνεται οδηγούμενη σε νέα αδιέξοδα. Ουδείς αποφασίζει να περικόψει δραματικά τις δημόσιες δαπάνες. Τσακίζοντας έτσι τις όποιες ελπίδες του τόπου για ανάκαμψη. Υπεύθυνοι όμως για τα αδιέξοδα δεν είναι οι δανειστές της χώρας και η οικονομική συνταγή που θεωρητικά εφαρμόζεται. Αλλά το γεγονός πως ακριβώς, μόνο θεωρητικά εφαρμόζεται. Η χώρα κάνει τα στραβά μάτια στις διαρθρωτικές αλλαγές που επιβάλλει το Μνημόνιο.
Ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται, οι περικοπές δαπανών μέσω κατάργησης δημόσιων φορέων και περικοπών στο προσωπικό δεν πραγματοποιούνται, κλειστά επαγγέλματα  δεν ανοίγουν, η αγορά δεν απελευθερώνεται, οι ΔΕΚΟ δεν εξυγιαίνονται, οι δαπάνες στα νοσοκομεία δεν εξορθολογίζονται. Αυτά έλεγε η συνταγή. Ο ασθενής όμως επιμένει να μην παίρνει τα φάρμακα. Και η κατάσταση χειροτερεύει. Ποιος φταίει;
Συζητάμε τώρα για νέες φορολογικές επιβαρύνσεις και για καινούργια βάρη στα εισοδήματα. Δηλ. καινούργιες μεγάλες οικονομικές αφαιμάξεις όταν θα υπάρχουν λιγότερα  διαθέσιμα χρήματα στις τσέπες του λαού. Πορεία απόλυτου αδιεξόδου δηλαδή.       

ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ !

Η χώρα αγωνίζεται με θυσίες να εξασφαλίσει την δυνατότητα να δανείζεται!! Αντί να παλεύει να μπεί στον δρόμο της ανάπτυξης και της αυτάρκειας  πασχίζει να κατακτήσει "το ιδανικό" να δανείζεται για να μοιράζει παροχές σε χρήμα. Και να ξαναχρεώνεται στο μέλλον. Τι νόημα έχει να αποφύγουμε την  πτώχευση τώρα επαναδανειζόμενοι, ώστε μετά από ένα περίπου χρόνο να είμαστε στην ίδια θέση; Με την μόνη διαφορά πως το χρέος τότε θα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Ποιά είναι η προοπτική;

Εφ όσον η κυβέρνηση επιμένει στην άγρια φορολόγηση, που εξοντώνει την αγορά αλλά και κάθε προοπτική ανάκαμψης, αλλά και στην πείσμονα άρνηση περιορισμού του μεγέθους του δημόσιου τομέα με κατάργηση εκατοντάδων άχρηστων κρατικών φορέων, ελπίδα ανάκαμψης δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρξει πρωτογενές πλέονασμα η χώρα δεν πρόκειται να σωθεί. Κι' αυτό δεν μπορεί να γίνει διχως περικοπές στον αριθμό των κομματικών στρατευμάτων που έχουν εποικίσει τον δημόσιο τομέα και με ανακοπή των φορολογικών επιδρομών.

Καινούργιο Μνημόνιο συνεπώς, με εμμονές στις ίδιες πολιτικές, συνιστά άσκηση αυτοκαταστροφής.

ΠΗΓΗ

http://www.andrianopoulos.gr/0000000000/index.html