Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ.............

Σήμερα οι ταξιτζήδες, χθες οι φορτηγατζήδες, αύριο οι ναυτεργάτες. Πάντα κάποιοι θα είναι, πάντα κάτι θα ζητάνε, πάντα κάποιοι άλλοι θα την πληρώνουν. Δεν εξετάζουμε εδώ αν έχουν δίκιο οι ταξιτζήδες – για την οικονομία της κουβέντας δεχόμαστε ότι έχουν. Αλλά από πότε το δίκαιο δίνει δικαίωμα σε όποιον το έχει να καταπιέζει και να δυσκολεύει τη ζωή του οποιουδήποτε τρίτου;
Νομίζω ότι ούτε οι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη» δεν το έκαναν αυτό. Καθάριζαν όσους (δεν) γούσταραν στο όνομα του δικού τους «δίκαιου», αλλά αν είχαν «παράπλευρες απώλειες» (όπως στην τραγική περίπτωση του Θάνου Αξαρλιάν), είχαν τουλάχιστον και το τακτ (sic) να ζητήσουν συγνώμη…
ΟΚ, οι ταξιτζήδες δεν «έφαγαν» κανέναν, τουλάχιστον ηθελημένα, αλλά σίγουρα «σκότωσαν» την ημέρα, την εβδομάδα, τις διακοπές αρκετού κοσμάκη. Κοσμάκη που δεν έφταιγε σε τίποτα ούτε για τον Ραγκούση ούτε για το άνοιγμα του επαγγέλματος ούτε καλά – καλά για την κυβέρνηση του τόπου (εκτός αν την ψήφισαν και οι τουρίστες…).
Κυρίως όμως έδειξαν ότι στο όνομα του δικού τους δίκαιου (που για κάποιον άλλον μπορεί να είναι άδικο) δεν λογαριάζουν κανέναν και τίποτα. Ούτε καν τους πελάτες τους – αυτούς, μάλιστα, πάνω και πέρα απ’ όλα ταλαιπωρούν με τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Εκείνους που θα πήγαιναν στα αεροδρόμια και τα λιμάνια με ταξί, που «ταϊζουν» τον κλάδο σε μέρες και καιρούς δύσκολους (ΚΑΙ για τους ταξιτζήδες) και που αύριο θα τον θέλουν να είναι πάλι εκεί, στην πιάτσα ή στο πεζοδρόμιο.
Θα ήταν μια ακόμη τραμπούκικη συμπεριφορά, μιας ακόμη ομάδας, που σύντομα θα ξεπερνιόταν από κάποια άλλη, αν δεν ήταν πρωτίστως παρανοϊκή, αυτοκαταστροφική...
Σε μια χώρα όπου:
- «δίκιο είναι το δίκιο το δικό μου»,
- ο κάθε πολίτης αρέσκεται (αν δεν απολαμβάνει) να επιβάλει το εγώ του καταπιέζοντας εκείνο του διπλανού του,
- κανείς δεν αποδέχεται κανέναν νόμο αν κρίνει ότι δεν τον εξυπηρετεί, και
- οι νόμοι εφαρμόζονται (ή δεν εφαρμόζονται) κατ’ επιλογήν ή κατά τύχη…
…σε μια τέτοια χώρα είναι αφελές, αν όχι ανόητο, να περιμένει κανείς αίσθημα και συμπεριφορά κοινωνικής ευθύνης από έναν επαγγελματικό κλάδο. Αναμένει, ωστόσο, να μη στρέφονται (άμεσα) κατά των ίδιων των συμφερόντων τους.
Το πρόβλημα, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι στα κλειστά ή ανοιχτά επαγγέλματα. Αλλά στα κλειστά μυαλά. Μιας κλειστής χώρας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου