Κι αυτό είναι το πρόβλημα με τους ιδιοκτήτες των ταξί: ότι δεν απεργούν, όπως γράφουν οι ταμπέλες που έχουν αναρτήσει στα οχήματά τους, αλλά αυτοδικούν. Και, μάλιστα, εναντίον του συνόλου της κοινωνίας αλλά και των συμφερόντων της χώρας, που κρέμονται σήμερα από μια κλωστή την οποία οι βιαιοπραγούντες ιδιοκτήτες ταξί, με πλήρη κοινωνική ανευθυνότητα, την τραβούν όσο μπορούν για να τη σπάσουν με τον άγριο τρόπο που αυτοδικούν: από τους κάθε είδους προπηλακισμούς ως το κλείσιμο δρόμων και τον αποκλεισμό λιμανιών και αεροδρομίων ασκούν αυτές τις μέρες όση ωμή βία μπορούν να ασκήσουν.
Μπορεί να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο και μπορεί και σε έναν κάποιο βαθμό να έχουν. Αλλά αυτό, ακόμα κι αν συμβαίνει, που είναι λίαν αμφίβολο, δεν τους δίνει το δικαίωμα να ενεργούν με τέτοιο τρόπο. Οι ιδιοκτήτες ταξί είναι συντεχνία, δεν είναι «λαός» με την ευρεία έννοια.
Ακριβώς γι αυτό η αντίδρασή τους δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει «επαναστατική». Και όταν φτάνει σε αυτά τα άκρα δεν έχει απολύτως καμία νομιμοποίηση γιατί δεν αντιπροσωπεύει παρά τα στενά συμφέροντά τους.
Ενας λαός δικαιούται και οφείλει, όταν κρίνει ότι πρέπει, να εξεγείρεται. Αλλά ένας λαός, όχι μια συντεχνία. Γιατί όταν μια ομάδα συμφερόντων ενεργεί «επαναστατικά» - και ειδικά το κλείσιμο των δρόμων είναι μια κατεξοχήν τέτοια ενέργεια – ερήμην και εναντίον του συνόλου, τότε δεν μιλάμε πλέον για επανάσταση, αλλά, στην ουσία, για πραξικόπημα.
Όμως, δυστυχώς για την Ελλάδα, είναι ένα είδος πραξικοπήματος που τις τελευταίες δεκαετίες σε διάφορες εκδοχές του κάποιες πολιτικές δυνάμεις το λάτρεψαν, όποτε φυσικά το χρειάστηκαν. Γι αυτό και δεν μπόρεσαν να το πολεμήσουν, όταν, κάποια στιγμή, όπως ήταν αναμενόμενο, στράφηκε και εναντίον τους.
Η κυβέρνηση έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ το όριο της ανοχής. Αν η βία αυτής της αυτοδικίας δεν σταματήσει άμεσα, οφείλει να την καταστείλει. Φυσικά, στον τόπο που μπέρδεψε την ελευθερία με την ασυδοσία, η λέξη καταστολή ακούγεται περίπου σα δαίμονας. Με τη διαρκή φροντίδα της πολιτικής της τάξης, η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί σε αυτή τη σύγχυση.
Ομως, η καταστολή, όταν δεν ασκείται εναντίον του συνόλου ή μιας μεγάλης, ευρέως αντιπροσωπευτικής μερίδας του λαού, αλλά εναντίον ομάδων που παρανομούν βίαια εναντίον όλων των υπολοίπων, είναι δημοκρατική ευθύνη της πολιτείας γιατί ακριβώς προστατεύει το δημόσιο συμφέρον.
Μακάρι να βρεθεί μια λύση που να μην απαιτεί καταστολή. Όμως, άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Αν είναι να βρεθεί η λύση, πρέπει να βρεθεί σήμερα, τώρα. Αν όχι, η κυβέρνηση πρέπει να δώσει αυτή τη λύση έχοντας συνείδηση του γεγονότος ότι κάνει το καθήκον της. Περιθώριο για άλλη «κουβεντούλα» υπό το κράτος τέτοιας συντεχνιακής βίας, δεν υπάρχει πλέον κανένα.
ΠΗΓΗhttp://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=413601&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου