ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ: ΣΩΤΗΡΙΑ Ή ΑΥΤΑΠΑΤΗ;

Μία παράξενη συγκυρία εξελίξεων προσδιορίζει σήμερα το οικονομικό περιβάλλον της Ευρωζώνης και καταγράφει παράλληλα το στίγμα τηςαλλαγής των καιρών: Οι δανειστές ανησυχούν για το εάν θα εισπράξουν κανονικά τα χρήματά τους και, πανικόβλητοι από τις διακυμάνσεις των αγορών, σπεύδουν να ρευστοποιήσουν -συχνά με ζημιά- τα ομόλογα των περιφερειακών χωρών. Οι κυβερνήσεις αντιλαμβάνονται ότι, έχοντας χάσει την ανταγωνιστικότητά τους και έχοντας αποψιλωθεί δημογραφικά, οι οικονομίες των χωρών τους βιώνουν το οδυνηρό τέλος της εποχής της ευημερίας και αδυνατούν να συγκρατήσουν τη δημιουργία όλο και μεγαλύτερων ελλειμμάτων που προκαλούν οι πλουσιοπάροχες κοινωνικές παροχές του παρελθόντος. Θρύλοι και οικονομικά αξιώματα καταρρέουν κάτω από το βάρος των χρεών, καθώς τα ομόλογα των ΗΠΑ χάνουν τη λάμψη του “πλέον ασφαλούς” περιουσιακού στοιχείου επί της γης. Οι κερδοσκόποι χορεύουν επειδή βρήκαν έναν ιδανικό “αδύναμο παίκτη” (το σύνολο της Ευρωζώνης, προς το παρόν) τον οποίο γρονθοκοπούν χωρίς έλεος, πετυχαίνοντας εύκολα κέρδη.


Σ’ αυτή τη μεταβατική για τις δυτικές κοινωνίες φάση, η Ελλάδα, έχοντας το στίγμα του πρώτου ντόμινο που παρέσυρε το ασταθές και εύθραυστο οικοδόμημα, στέκει αμήχανη και ανίκανη να εφαρμόσει μία τολμηρή πολιτική περιορισμού των ελλειμμάτων της και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο εφαρμόζοντας πρακτικές και πολιτικές ανατολίτικων παζαριών προς τους ευρωπαίους εταίρους και διασώστες της.

Ας μη ξεγελούμε τον εαυτό μας και κυρίως, ας μη μας ξεγελούν οι πολιτικοί, οι οποίοι, άβουλοι και ανίκανοι να πάρουν τις τολμηρές αποφάσεις που θα στεναχωρήσουν μεν, αλλά θα θεραπεύσουν δε, προβάλλουν το “ευρω-ομόλογο” σαν την πανάκεια που θα σβήσει τις αμαρτίες δεκαετιών και που, ως δια μαγείας, θα μας ξαναγυρίσει στο περιβάλλον της επίπλαστης (και δανεικής) ευημερίας το οποίο αυτοί δημιούργησαν και μας πλάσαραν επί τόσα χρόνια.

Βιώνουμε μία μεταβατική περίοδο στην πορεία της διεθνούς οικονομίας. Μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από υψηλή μόχλευση των οικονομιών, από τεράστιες κρατικές δαπάνες και από μεγάλα ελλείμματα και χρέη.
Την κατάσταση αυτή, δε μπορεί να θεραπεύσει η έκδοση ευρωομολόγων. Εάν υποθέταμε ότι αύριο το πρωί όλα τα κρατικά ομόλογα, όλων των χωρών της Ευρωζώνης, αντικαθίσταντο με ευρωομόλογα (διαβάθμισης ΑΑΑ), τότε, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι έως το τέλος του μήνα, οι τιμές αυτών των ευρωομολόγων θα είχαν υποχωρήσει σημαντικά και τα επιτόκιά τους θα είχαν αυξηθεί.

Τα ευρωομόλογα σήμερα, αποτελούν το “κουκούλωμα” μίας παθογενούς κατάστασης. Η πηγή των προβλημάτων είναι οι ελλειμματικοί κρατικοί προϋπολογισμοί. Και η απάντηση που θα πρέπει τα κράτη να δώσουν στις αγορές είναι το εάν οι δανειστές θα μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και εάν θα μπορούν να τα παίρνουν πίσω, κανονικά και χωρίς διαδοχικά “κουρέματα” και στο μέλλον.

Οι αγορές θα ηρεμήσουν, μόνον εάν δουν τα κράτη της Ευρώπης να πετυχαίνουν ισοσκέλιση των Προϋπολογισμών τους. Σήμερα, ούτε και τα “ήπια” ελλείμματα του 3% που προέβλεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν αποτελούν ένα ικανοποιητικό και αποδεκτό επίπεδο ελλείμματος, επειδή, μέσα στη σημερινή αβεβαιότητα και με το ρυθμό αύξησης των κρατικών χρεών, κανείς δε θα βρεθεί να δανείσει, με χαμηλά επιτόκια.

Η λύση είναι η εξάλειψη των ελλειμμάτων. Κάτι το οποίο σημαίνει περικοπή των δαπανών και αύξηση των φόρων. Και κυρίως, συνετή και λογική διαχείριση των κρατικών Προϋπολογισμών.

Παράλληλα, ο συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών και η συγκέντρωση μεγαλύτερης εξουσίας σε υπερεθνικά κέντρα, δεν θα αποτελέσει απλά μία οικονομική διέξοδο στη σημερινή ανάγκη “απο-μόχλευσης” την οποία αναγκαστικά θα πρέπει να πετύχει η Ευρωζώνη. Θα αποτελέσει και μία πολιτική διέξοδο, αφού -εικάζεται ότι- θα περιορίσει τις πολιτικές πιέσεις και τις κοινωνικές αναταραχές που η περιοριστική και εξορθολογιστική πολιτική, αναπόφευκτα θα προκαλέσουν στα επόμενα χρόνια.

Η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη, δεν έχουν πολλές επιλογές. Είναι αναγκασμένες να κάνουν το μεγάλο επόμενο βήμα.
Μέσα στην απελπισία που δημιουργεί η αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να τιθασεύσει τα δημοσιονομικά και κοινωνικά μας προβλήματα, είναι άδικο να μεμφόμαστε την κα Μέρκελ ως άχρωμη, άβουλη και άτολμη, επειδή αρνείται πεισματικά να μας προσφέρει ακόμη μία βραχυπρόθεσμη διέξοδο, η οποία τελικά δε θα λύσει το πρόβλημά μας. Ας φανούμε γενναίοι και ας αποδεχθούμε την πραγματικότητα: Η χώρα δε μπορεί πλέον να συνεχίσει να ζει με ελλείμματα. Όχι μόνον επειδή κανείς πλέον δε της δανείζει. Αλλά επειδή, ενδεχόμενα, σε λίγο καιρό, κανείς δε θα αντέχει τον παραλογισμό της.
ΠΗΓΗhttp://www.eurocapital.gr/index.php/permalink/34473.html