Ανεξάρτητα από την απώλεια ή όχι της δεδηλωμένης στη Βουλή, η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει απωλέσει προ πολλού και τα τελευταία κοινωνικά της ερείσματα. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, ήταν αδύνατον να υλοποιήσει το πρόγραμμα βίαιου μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας που απαιτούν οι δανειστές μας – και κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι απαραίτητο. Της ήταν επίσης αδύνατον να επιβληθεί απέναντι στις αντιδράσεις όσων πλήττονται – πραγματικά ή όχι δεν έχει σημασία – από αυτό το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση έχει χάσει – εδώ και καιρό – την υποστήριξη των μνημονιακών, μεταρρυθμιστών, εκσυγχρονιστών, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους (μας). Όλοι αυτοί πιστεύουν(με) ότι ο πρωθυπουργός ουδέποτε είχε σαφές σχέδιο για το τι πρέπει να γίνει, επέδειξε απίστευτη ολιγωρία στην εποπτεία, τον συντονισμό και το follow up του κυβερνητικού έργου, ενώ, από ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, μόλις τεσσεράμιση υπουργοί πραγματικά πιστεύουν σε αυτό που κάνουν (ο Ραγκούσης, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου, ο Παπακωνσταντίνου και λίγο ο Χρυσοχοΐδης). Όλοι οι υπόλοιποι, είτε αγκομαχούν υπό τις απειλές των δανειστών μας, είτε προσπαθούν με διάφορα τερτίπια, παλινωδίες, κόλπα και ψέμματα να αποφύγουν το πικρό ποτήριο. Γι’ αυτό και προτιμούν να αυξάνουν διαρκώς τους φόρους, παρά να μειώσουν λίγο το πελατολόγιό τους. Το ίδιο ισχύει και για την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της οποίας απεχθάνεται τα νομοσχέδια που ψηφίζει και μόνο «το φάντασμα της αποστασίας» κράτησε, όσους κράτησε, μέσα στο μαντρί. Πώς μπορείς όμως να εφαρμόσεις αποτελεσματικά ένα σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής, όταν δεν το πιστεύεις; Η απάντηση είναι ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται.Επιπλέον αυτού όμως, η κυβέρνηση έχει επιδείξει σκανδαλώδη ανεπάρκεια στη διαχείριση ζητημάτων που δεν έχουν σχέση με το Μνημόνιο, αλλά επηρρεάζουν άμεσα τη ζωή μας. Από την αστυνόμευση κατά του εγκλήματος, μέχρι την τήρηση της δημόσιας τάξης και από την εξιχνίαση υποθέσεων διαφθοράς (στο ποδόσφαιρο, την πολιτική, κ.α), μέχρι την επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης, το ΠΑΣΟΚ απέτυχε παντού και παταγωδώς. Το μόνο θετικό που θα μας μείνει, επομένως, από την κυβερνητική θητεία που τελειώνει, είναι οι μεταρρυθμίσεις των τεσσεράμιση υπουργών που προανέφερα (Ασφαλιστικό, Καλλικράτης, «Διαύγεια», Νόμος-Πλαίσιο για τα ΑΕΙ, κλπ.).
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση έχει απέναντί της και όλους τους αντιμνημονιακούς, οι οποίοι αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα μας. Δεν μιλάω μόνο για τις συντεχνίες που πλήττονται από την ακύρωση των προνομίων τους (ρετιρέ του δημοσίου, ταξιτζήδες, φαρμακοποιούς, κλειστά επαγγέλματα, κλπ.), αλλά και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ονειρεύεται επιστροφή στην προ μνημονίου τάξη πραγμάτων, κάτι που φυσικά, ελλείψει δανεικών, δεν είναι εφικτό.
Ως εκ τούτου, το 90% και πλέον των πολιτών, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, μεταρρυθμιστές και αντιδραστικοί, δεξιοί και αριστεροί, βρίσκονται αυτή τη στιγμή απέναντι στην κυβέρνηση. Επομένως, η μόνη λύση είναι οι εκλογές. Βέβαια, αυτές έχουν και τους κινδύνους τους. Οι λαϊκιστές είναι βέβαιο ότι θα αποπειραθούν να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο, υποσχόμενοι επιστροφή στις παλίες καλές μέρες. Μία επιστροφή που είναι φυσικά αδύνατη. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ θα επενδύσουν στην ένταση και θα προτείνουν επιστροφή στη δραχμή, υποσχόμενες ότι έτσι θα αυξηθεί το βιοτικό μας επίπεδο. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έτσι θα μειωθεί κατά 60% το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά αυτό ακριβώς θέλουν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Επενδύουν στην εξαθλίωση, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία κάποια στιγμή. Επίσης, σε μία στιγμή που τα πάντα βρίσκονται στον αέρα, από την έκτη δόση, μέχρι τη συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας μας και τη διαχείριση του δημοσίου χρέους, η πολιτική αστάθεια που θα δημιουργήσουν οι εκλογές (λόγω αδυναμίας να επιτευχθεί αυτοδυναμία) είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε. Γιατί με δεδομένο το απίστευτο χάσμα ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους πολίτες, όλων των τάξεων και των αποχρώσεων, η μόνη άλλη εναλλακτική είναι ο εμφύλιος. Και υποθέτω ότι όλοι θέλουμε να τον αποφύγουμε...
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου