Όσο οι καλοπληρωμένοι, από τους φόρους μας, επαγγελματίες πολιτικοί της χώρας ισχυρίζονται ότι «προστατεύουν» τον θεσμό των Κοινωνικών Εταίρων τόσο η αγανάκτηση των ανέργων και των ακόμη εργαζόμενων θα μετατρέπεται σε κύμα οργής. Γιατί είναι πολιτικός κρετινισμός, ως βουλευτής ή υπουργός, με μισθό μέχρι και 10.000 ευρώ τον μήνα και σύνταξη μέχρι και 6.000 ευρώ να πουλάς «προστασία» στον εξαθλιωμένο από την κυβέρνηση σου εργαζόμενο των 700 ευρώ και τον συνταξιούχο των 500 ευρώ.
Είναι μια πραγματικότητα για γέλια και για κλάματα που ξεκινάει από τον ισχυρισμό όλων των κυβερνήσεων (πρόσφατη η δήλωση και της σημερινής) ότι σέβονται και θα προστατεύουν τον θεσμό των Κοινωνικών Εταίρων όταν στην πράξη από την μία πλευρά οι ίδιες κυβερνήσεις περιφρουρούν άγρια με διάφορα προσχήματα μόνο τα συμφέροντα των κρατικών υπαλλήλων και αφήνουν τον τρίτο Κοινωνικό Εταίρο, τους εργάτες και υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα στις πρωτοβουλίες του εργοδότη «Κοινωνικού Εταίρου»
.
Είναι για γέλια ο ισχυρισμός αυτός όταν από την μία πλευρά μιλάνε για προστασία του εισοδήματος του εργαζόμενου και από την άλλη καθιερώνουν τις επιχειρησιακές συμβάσεις και επιμένουν (πιεστικότατα όπως γνωρίζω) για την εφαρμογή τους ώστε να επιτύχουν τους στόχους περικοπών που οι ίδιοι υπέδειξαν στην Τρόικα ως εναλλακτική λύση για την διατήρηση του κράτους και κλειστών όλων των συντεχνιακών επαγγελμάτων.
Επιμένω στις πληροφορίες μου ότι οι περικοπές ήταν συνταγή της κυβερνήσεως Παπανδρέου με εισηγήσεις Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου που βεβαίως δέχθηκαν οι δανειστές αφού μας θεωρούν τριτοκοσμικούς. Ήταν συνεπώς επόμενο να περάσουν οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η καθήλωση μισθού και μεροκάματου σε Βουλγαρικά επίπεδα και η κατάργηση δώρων και Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα, ως όροι της συμφωνίας, στην ατζέντα της Τρόικας.
Γιατί οι κυρίαρχοι-δανειστές δεν είναι τίποτε άλλο από ψυχροί «εκτελεστές» των συμφωνιών που διασφαλίζουν τα συμφέροντα τους και αδιαφορούν παντελώς για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των διεθνών τρακαδόρων και μπαταχτσήδων όπως είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.
Οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις και όχι το έθνος. Οι συγκεκριμένοι πρωθυπουργοί και οι συγκεκριμένοι υπουργοί Οικονομικών που χωρίς να εξηγούν στον ελληνικό λαό την κατάσταση της οικονομίας υπέγραφαν δάνεια και χρέωναν τις ελληνικές γενιές εν αγνοία τους. Στην συνέχεια μοίραζαν λεφτά σε κάθε μορφής κρατικό λαμόγιο, σε συντάξεις και επιδόματα - μαϊμούδες, και σε καρέκλες τεμπέληδων στο δημόσιο και στους Δήμους για να συντηρούν τον κομματικό στρατό και ένα εκλογικό σώμα έτοιμο να ανεβάζει στην εξουσία πότε τον ένα και πότε τον άλλο.
Ασφαλώς και υπάρχουν και οι κάποιοι που τσέπωναν τις αγροτικές συντάξεις και τις αγροτικές επιδοτήσεις από τις καρέκλες του Κολωνακίου. Αλλά την «μηχανή» για τις κλεψιές την έστησαν κόμματα, πολιτικοί και βουλευτές.
Όταν, πριν πολλά χρόνια, ρώτησα ανώτατο κρατικό λειτουργό καριέρας πως δεν φοβούνται για τις μίζες, μου απάντησε «Όσο οι Βουλευτές–υπάλληλοι επιχειρήσεων θα βγάζουν χρήματα πιέζοντας μας για παράνομα χατίρια των επιχειρήσεων που εξυπηρετούν δεν πρόκειται να μας πειράξουν. Θα μας ανέχονται και θα μας χαϊδεύουν...».
Αυτήν την πραγματικότητα που είναι για κλάματα έχουν το θράσος και την αναίδεια να κάνουν ότι δεν την βλέπουν οι επαγγελματίες πολιτικοί που παίζουν με τις λέξεις σερβίροντας στον λαό θεσμούς όπως των Κοινωνικών Εταίρων ή πιπιλίζοντας κομψές εκφράσεις για τον ρόλο τους όπως του Πολιτικού Προσωπικού... για να καλύψουν τον άθλιο επαγγελματισμό τους, τις μισθάρες τους και τις συνταξάρες τους καθώς και τις εγκληματικές διεκδικήσεις αναδρομικών από τις τσέπες του εξαθλιωμένου φορολογούμενου.
Για γέλια είναι ακόμη και ο ρόλος άλλου Κοινωνικού Εταίρου των εργοδοτών οι οποίοι επικαλούμενοι τους (ορθούς) βασικούς κανόνες του ανταγωνισμού επιδιώκουν μειώσεις του εργασιακού κόστους. Για τον ίδιο λόγο κοντράρουν και τις ρουσφετολογικές πολιτικές με επιδόματα για βαρέα και ανθυγιεινά που πράγματι στήθηκαν ως μηχανή για να εξυπηρετηθούν κρατικές συντεχνίες.
Όλα αυτά όμως στέκουν μόνο θεωρητικά γιατί επί της ουσίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι με την σκόπιμα αντιαναπτυξιακή πολιτική των ανίκανων και φαύλων πολιτικών της μεταπολίτευσης που και πάλι διεκδικούν την εξουσία επενδύσεις δεν πρόκειται ούτε οι ίδιοι να κάνουν ούτε να έλθουν από ξένους κεφαλαιούχους. Άρα για ποια ανταγωνιστικότητα μιλάμε όταν οδηγούμαστε σε συρρίκνωση παραγωγής αφού η ύφεση θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις καθώς εκτός των περίπου 300000 ανέργων (όπως οι ίδιοι υπολογίζουν) που θα προστεθούν το 2012 θα χαθούν από την κατανάλωση οι μισθοί και συντάξεις που θα τους απορροφούν οι φόροι του κράτους.
Έτσι ενώ από την μία πλευρά προχωρούν σε βροχή μειώσεων μισθών και καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων (για να μην χαθεί η μοναδική ευκαιρία να ελαχιστοποιηθεί το εργασιακό κόστος) από την άλλη δηλώνουν στα κανάλια και στις εφημερίδες ότι υποστηρίζουν τις συλλογικές συμβάσεις και το πάγωμα των μισθών στα σημερινά επίπεδα…
Πρόκειται για δηλώσεις που ξεκινούν με γέλια αλλά ασφαλώς θα καταλήξουν σε κλάματα...
ΠΗΓΗ
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1359093
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου