1) Πλησιάζει και δεύτερη ελληνική χρεοκοπία...
Αν καταλάβαιναν οι ναυτικοί τι τους (μας) περιμένει σε σχέση με το ασφαλιστικό, όχι απεργία τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα έκαναν, αλλά θα μετέφεραν κωπηλατώντας τους επιβάτες στα νησιά.
Η αριστερά που τους ποδηγετεί κάνει για άλλη μια φορά καταστροφική επίδειξη δύναμης ενόψει εκλογών, αδιαφορώντας πως κάθε ευρώ που αφαιρεί από την οικονομική δραστηριότητα των νησιών και άρα της χώρας, θα έχει πολλαπλό αντίκτυπο στο μεροκάματο αύριο και στη σύνταξη αργότερα. Εξάλλου βουλευτές, κομματικά στελέχη και συνδικαλιστές πληρώνονται είτε με απεργία είτε χωρίς, τα κονδύλια που ψηφίστηκαν από τη Βουλή. Τι ανάγκη έχουν να είναι συνετοί;
Αν χρεοκοπήσουν μερικές ακτοπλοϊκές, μερικές ξενοδοχειακές ή κάποιες αγροτικές εξαιτίας και των απεργιών, στους ναυτικούς έχει καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση πως δεν τους αφορά. Το ίδιο νομίζουν εδώ και δεκαετίες πολλές κατηγορίες εργαζομένων στην Ελλάδα και βαθμιαία έχουμε φτάσει στο σημείο εξαθλίωσης που είμαστε και συνεχίζουμε περαιτέρω.
Για πολλά χρόνια το δημόσιο μέσω του δανεισμού του εξομάλυνε το πρόβλημα της ανεργίας που δημιουργούσε η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Η εγχώρια παρασιτική πολιτική τάξη, της αριστεράς κανοναρχούσης, έχει ενθυλακώσει την εντύπωση πως τα καλά μεροκάματα πέφτουν από τον ουρανό, αρκεί να σηκώνεις τη σφιγμένη γροθιά, να κατεβάζει διακόπτες, να κλείνεις καταπέλτες κλπ.
Αυτό λειτουργούσε όσο το παρασιτικό κράτος μπορούσε και δανειζόταν. Προκειμένου να μην σκοτίζεται, να συνεχίζει τις πελατειακές του ρεμούλες και χωρίς μεγάλες αντιστάσεις να υποχωρεί απέναντι σε κάθε οχλούσα κοινωνική ομάδα...
Οι δημοκόποι έχουν πετύχει να δημιουργήσουν ένα ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο, επειδή κατάφεραν να ξεγελάσουν την κοινή γνώμη πως οι μειώσεις μισθών συντάξεων είναι απότοκο του μνημονίου και όχι της χρεοκοπίας.
Μάλιστα προεκλογικά καταφέρνουν να κερδίζουν πόντους επικεντρώνοντας το δίλημμα των εκλογών στη διελκυστίνδα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο.
Η διελκυστίνδα αυτή είναι όμως μια απάτη. Όποιος και να κερδίσει τις εκλογές δεν έχει περιθώρια να κάνει τίποτα διαφορετικό σε ό,τι αφορά τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τουλάχιστον τα επόμενα πολλά χρόνια μέχρι η χώρα να εμπεδώσει ένα νέο παραγωγικότερο οικονομικό μοντέλο.
Τα «κουκιά» που μπαίνουν στα ταμεία του κράτους είναι μετρημένα και περίπου μπορούμε να υπολογίσουμε και πόσα θα μπαίνουν αύριο και μεθαύριο, ανάλογα με όποιο σενάριο κι αν προκύψει.
Αυτό που συνεχίζουν να κρύβουν οι δημοκόποι της εγχώριας πολιτικής σκηνής από τον ελληνικό λαό, είναι πως στο προσεχές μέλλον υπάρχει και άλλη μια χρεοκοπία που πρέπει να του αναγγελθεί.
Η ολοσχερής χρεοκοπίας του ασφαλιστικού συστήματος, το μέγεθος της οποίας ίσως και να ξεπερνά το ύψος των 350 δισ. του χρέους του ελληνικού κράτους...
Τι σημαίνει ασφαλιστική χρεοκοπία;
Είναι απλό. Υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές εδώ και πολλές δεκαετίες στα ασφαλιστικά τους ταμεία τα οποία, όπως και κάθε τι κρατικό, ελέγχονται και λεηλατούνται από τους πάτρωνες και τους πελάτες του κομματικού μας συστήματος.
Τα ταμεία αυτά αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, θα έπρεπε να διαχειρίζονται ήδη μερικές εκατοντάδες δισ. ευρώ. Δεν διαθέτουν ούτε το ένα δέκατο. Ήδη, το κράτος πληρώνει περί τα 25 δισ. το χρόνο για συντάξεις κατευθείαν από τον προϋπολογισμό, παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις.
Οι επιδοτήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μαζί με τους μισθούς του δημοσίου καλύπτουν πάνω τα 2/3 των ετήσιων κρατικών δαπανών.
Η ύφεση μειώνει τα κρατικά έσοδα και κατά συνέπεια αφού το ελληνικό κράτος μετά τη χρεοκοπία δεν βρίσκει να δανείζεται, θα πρέπει να κόβει και δαπάνες, μεταξύ των οποίων και τις ασφαλιστικές. Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει ήδη...
Με απλά λόγια, οι ναυτεργάτες που δένουν τα πλοία σε μια κρίσιμη για την οικονομία περίοδο το μόνο που καταφέρνουν είναι να πριονίζουν τα «πόδια» τους και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Όποιος και να έρθει στην εξουσία δεν υπάρχει «ταμείο» για να τους δώσει αυτά που ζητούν.
Η ασφαλιστική βόμβα...
Το ασφαλιστικό είναι η επόμενη μεγάλη ελληνική χρεοκοπία η οποία έχει προαναγγελθεί από χρόνια αλλά, όπως και στην δημοσιονομική χρεοκοπία της Ελλάδας κανείς δεν τολμά να το αναφέρει δημόσια. Όσοι το έπραξαν επικρίθηκαν από λαό και συνδικαλιστές.
Προς το παρόν η κυβέρνηση προσπαθεί με οριζόντιες μειώσεις να συμμαζέψει τα ανοίγματα του προϋπολογισμού.
Η αριστερά που τους ποδηγετεί κάνει για άλλη μια φορά καταστροφική επίδειξη δύναμης ενόψει εκλογών, αδιαφορώντας πως κάθε ευρώ που αφαιρεί από την οικονομική δραστηριότητα των νησιών και άρα της χώρας, θα έχει πολλαπλό αντίκτυπο στο μεροκάματο αύριο και στη σύνταξη αργότερα. Εξάλλου βουλευτές, κομματικά στελέχη και συνδικαλιστές πληρώνονται είτε με απεργία είτε χωρίς, τα κονδύλια που ψηφίστηκαν από τη Βουλή. Τι ανάγκη έχουν να είναι συνετοί;
Αν χρεοκοπήσουν μερικές ακτοπλοϊκές, μερικές ξενοδοχειακές ή κάποιες αγροτικές εξαιτίας και των απεργιών, στους ναυτικούς έχει καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση πως δεν τους αφορά. Το ίδιο νομίζουν εδώ και δεκαετίες πολλές κατηγορίες εργαζομένων στην Ελλάδα και βαθμιαία έχουμε φτάσει στο σημείο εξαθλίωσης που είμαστε και συνεχίζουμε περαιτέρω.
Για πολλά χρόνια το δημόσιο μέσω του δανεισμού του εξομάλυνε το πρόβλημα της ανεργίας που δημιουργούσε η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Η εγχώρια παρασιτική πολιτική τάξη, της αριστεράς κανοναρχούσης, έχει ενθυλακώσει την εντύπωση πως τα καλά μεροκάματα πέφτουν από τον ουρανό, αρκεί να σηκώνεις τη σφιγμένη γροθιά, να κατεβάζει διακόπτες, να κλείνεις καταπέλτες κλπ.
Αυτό λειτουργούσε όσο το παρασιτικό κράτος μπορούσε και δανειζόταν. Προκειμένου να μην σκοτίζεται, να συνεχίζει τις πελατειακές του ρεμούλες και χωρίς μεγάλες αντιστάσεις να υποχωρεί απέναντι σε κάθε οχλούσα κοινωνική ομάδα...
Οι δημοκόποι έχουν πετύχει να δημιουργήσουν ένα ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο, επειδή κατάφεραν να ξεγελάσουν την κοινή γνώμη πως οι μειώσεις μισθών συντάξεων είναι απότοκο του μνημονίου και όχι της χρεοκοπίας.
Μάλιστα προεκλογικά καταφέρνουν να κερδίζουν πόντους επικεντρώνοντας το δίλημμα των εκλογών στη διελκυστίνδα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο.
Η διελκυστίνδα αυτή είναι όμως μια απάτη. Όποιος και να κερδίσει τις εκλογές δεν έχει περιθώρια να κάνει τίποτα διαφορετικό σε ό,τι αφορά τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τουλάχιστον τα επόμενα πολλά χρόνια μέχρι η χώρα να εμπεδώσει ένα νέο παραγωγικότερο οικονομικό μοντέλο.
Τα «κουκιά» που μπαίνουν στα ταμεία του κράτους είναι μετρημένα και περίπου μπορούμε να υπολογίσουμε και πόσα θα μπαίνουν αύριο και μεθαύριο, ανάλογα με όποιο σενάριο κι αν προκύψει.
Αυτό που συνεχίζουν να κρύβουν οι δημοκόποι της εγχώριας πολιτικής σκηνής από τον ελληνικό λαό, είναι πως στο προσεχές μέλλον υπάρχει και άλλη μια χρεοκοπία που πρέπει να του αναγγελθεί.
Η ολοσχερής χρεοκοπίας του ασφαλιστικού συστήματος, το μέγεθος της οποίας ίσως και να ξεπερνά το ύψος των 350 δισ. του χρέους του ελληνικού κράτους...
Τι σημαίνει ασφαλιστική χρεοκοπία;
Είναι απλό. Υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές εδώ και πολλές δεκαετίες στα ασφαλιστικά τους ταμεία τα οποία, όπως και κάθε τι κρατικό, ελέγχονται και λεηλατούνται από τους πάτρωνες και τους πελάτες του κομματικού μας συστήματος.
Τα ταμεία αυτά αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, θα έπρεπε να διαχειρίζονται ήδη μερικές εκατοντάδες δισ. ευρώ. Δεν διαθέτουν ούτε το ένα δέκατο. Ήδη, το κράτος πληρώνει περί τα 25 δισ. το χρόνο για συντάξεις κατευθείαν από τον προϋπολογισμό, παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις.
Οι επιδοτήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μαζί με τους μισθούς του δημοσίου καλύπτουν πάνω τα 2/3 των ετήσιων κρατικών δαπανών.
Η ύφεση μειώνει τα κρατικά έσοδα και κατά συνέπεια αφού το ελληνικό κράτος μετά τη χρεοκοπία δεν βρίσκει να δανείζεται, θα πρέπει να κόβει και δαπάνες, μεταξύ των οποίων και τις ασφαλιστικές. Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει ήδη...
Με απλά λόγια, οι ναυτεργάτες που δένουν τα πλοία σε μια κρίσιμη για την οικονομία περίοδο το μόνο που καταφέρνουν είναι να πριονίζουν τα «πόδια» τους και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Όποιος και να έρθει στην εξουσία δεν υπάρχει «ταμείο» για να τους δώσει αυτά που ζητούν.
Η ασφαλιστική βόμβα...
Το ασφαλιστικό είναι η επόμενη μεγάλη ελληνική χρεοκοπία η οποία έχει προαναγγελθεί από χρόνια αλλά, όπως και στην δημοσιονομική χρεοκοπία της Ελλάδας κανείς δεν τολμά να το αναφέρει δημόσια. Όσοι το έπραξαν επικρίθηκαν από λαό και συνδικαλιστές.
Προς το παρόν η κυβέρνηση προσπαθεί με οριζόντιες μειώσεις να συμμαζέψει τα ανοίγματα του προϋπολογισμού.
Επί δεκαετίες ολόκληρες εργοδότες και εργαζόμενοι κατέβαλαν βαρύτατες εισφορές για να μπορεί κάθε «λαμόγιο» της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης να διορίζει αργομισθίες, να χτίζει βίλες και να επιδεικνύει ακριβά γερμανικά αυτοκίνητα.
Το PSI αποτελεί απλά τη χαριστική βολή στα άδεια ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων. Τα είχε αδειάσει νωρίτερα η διαφθορά και η κακοδιαχείριση.
Στο ασφαλιστικό, όπως είπαμε, υπάρχει ήδη μια «μαύρη τρύπα» άνω των 350 δισ. ευρώ. Ήτοι, χρήματα που οφείλει το ελληνικό κράτος στους νυν και μέλλοντες συνταξιούχους.
Εκτός από το γεγονός, πως η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και η χρεοκοπία έχουν αδειάσει τα ταμεία, σύντομα θα προστεθεί και η δημογραφική γήρανση. Βλέπε: Μια κοινωνία που «τρώει» τα παιδιά της...
Το 1951 ο λόγος υπερηλίκων προς παίδες ήταν 23%. Σε κάθε 10 παιδιά έως 14 ετών αντιστοιχούσαν 2,3 υπερήλικες. Σήμερα σε κάθε 10 παιδιά αντιστοιχούν 13 υπερήλικες και το 2030 θα αντιστοιχούν 18... Η μείωση των παίδων μειώνει αντίστοιχα συν τω χρόνω το ενεργό εργατικό δυναμικό που παράγει πλούτο και φορολογικό εισόδημα...
Η εξέλιξη αυτή βέβαια θα έχει και άλλες επιπτώσεις, πολιτισμικές και κοινωνικές. Οι νέοι σκέφτονται και αντιδρούν αλλιώς και οι μεγάλοι αλλιώς, η αύξηση του αριθμού των μεν και των δε αλλάζει τη νοοτροπία όλης της κοινωνίας. Στα ελληνικά έχει αναλύσει το θέμα αυτό με γλαφυρό τρόπο ο Μ. Ανδρουλάκης στο βιβλίο «Βαμπίρ και Κανίβαλοι» που είχε κυκλοφορήσει πριν αρκετά χρόνια...
Αυτός λοιπόν είναι άλλος ένα λόγος αδυναμίας καταβολής αξιοπρεπών συντάξεων στο μέλλον.
Το πολιτικό σύστημα όμως διστάζει να πει την αλήθεια και περιορίζεται σε ημίμετρα και οριζόντιες άδικες μειώσεις. Άδικες με την έννοια πως αφού το κράτος επί της ουσίας πληρώνει τις συντάξεις από τα έσοδα των φορολογουμένων, ας καταβάλει σε όλους το ίδιο ποσό. Όχι σε άλλους 500 ευρώ και σε άλλους 2-2.500 ευρώ.
Μια πρόταση που νομίζω πως εστιάζει σοβαρά στο ζήτημα της επερχόμενης χρεοκοπίας του ασφαλιστικού είναι η πρόταση του Σ. Μάνου για καθιέρωση μιας εθνικής σύνταξης για όλους 700 ευρώ το μήνα στα 67 χρόνια η οποία θα καταβάλλεται χωρίς εισφορές. Το μοντέλο αυτό δεν στοιχίζει παραπάνω από 16 δισ. στον κρατικό προϋπολογισμό.
Όποιος θέλει παραπάνω θα έχει έναν προσωπικό ασφαλιστικό λογαριασμό όπου θα συνεισφέρει ο ίδιος με τον εργοδότη του ανάλογα τη συμφωνία. Αν το σύστημα αυτό είχε εφαρμοστεί πριν από τριάντα χρόνια τώρα δεν θα υπήρχε εκτός της χρεοκοπίας και ασφαλιστική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Ειλικρινείς και ενδιαφέρουσες είναι και οι θέσεις της Δημιουργίας, Ξανά για το ασφαλιστικό.
Επιπλέον απαλλαγή υποχρεωτικών εισφορών στα ταμεία από εργοδότες και εργαζόμενους με τον τρόπο που γίνεται σήμερα θα είχε θετική επίδραση στην οικονομική ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Στην Ελλάδα με το υπάρχον σύστημα οι ασφαλισμένοι πληρώνουν εισφορές Σουηδίας και απολαμβάνουν υπηρεσίες Ουγκάντας.
Το PSI αποτελεί απλά τη χαριστική βολή στα άδεια ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων. Τα είχε αδειάσει νωρίτερα η διαφθορά και η κακοδιαχείριση.
Στο ασφαλιστικό, όπως είπαμε, υπάρχει ήδη μια «μαύρη τρύπα» άνω των 350 δισ. ευρώ. Ήτοι, χρήματα που οφείλει το ελληνικό κράτος στους νυν και μέλλοντες συνταξιούχους.
Εκτός από το γεγονός, πως η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και η χρεοκοπία έχουν αδειάσει τα ταμεία, σύντομα θα προστεθεί και η δημογραφική γήρανση. Βλέπε: Μια κοινωνία που «τρώει» τα παιδιά της...
Το 1951 ο λόγος υπερηλίκων προς παίδες ήταν 23%. Σε κάθε 10 παιδιά έως 14 ετών αντιστοιχούσαν 2,3 υπερήλικες. Σήμερα σε κάθε 10 παιδιά αντιστοιχούν 13 υπερήλικες και το 2030 θα αντιστοιχούν 18... Η μείωση των παίδων μειώνει αντίστοιχα συν τω χρόνω το ενεργό εργατικό δυναμικό που παράγει πλούτο και φορολογικό εισόδημα...
Η εξέλιξη αυτή βέβαια θα έχει και άλλες επιπτώσεις, πολιτισμικές και κοινωνικές. Οι νέοι σκέφτονται και αντιδρούν αλλιώς και οι μεγάλοι αλλιώς, η αύξηση του αριθμού των μεν και των δε αλλάζει τη νοοτροπία όλης της κοινωνίας. Στα ελληνικά έχει αναλύσει το θέμα αυτό με γλαφυρό τρόπο ο Μ. Ανδρουλάκης στο βιβλίο «Βαμπίρ και Κανίβαλοι» που είχε κυκλοφορήσει πριν αρκετά χρόνια...
Αυτός λοιπόν είναι άλλος ένα λόγος αδυναμίας καταβολής αξιοπρεπών συντάξεων στο μέλλον.
Το πολιτικό σύστημα όμως διστάζει να πει την αλήθεια και περιορίζεται σε ημίμετρα και οριζόντιες άδικες μειώσεις. Άδικες με την έννοια πως αφού το κράτος επί της ουσίας πληρώνει τις συντάξεις από τα έσοδα των φορολογουμένων, ας καταβάλει σε όλους το ίδιο ποσό. Όχι σε άλλους 500 ευρώ και σε άλλους 2-2.500 ευρώ.
Μια πρόταση που νομίζω πως εστιάζει σοβαρά στο ζήτημα της επερχόμενης χρεοκοπίας του ασφαλιστικού είναι η πρόταση του Σ. Μάνου για καθιέρωση μιας εθνικής σύνταξης για όλους 700 ευρώ το μήνα στα 67 χρόνια η οποία θα καταβάλλεται χωρίς εισφορές. Το μοντέλο αυτό δεν στοιχίζει παραπάνω από 16 δισ. στον κρατικό προϋπολογισμό.
Όποιος θέλει παραπάνω θα έχει έναν προσωπικό ασφαλιστικό λογαριασμό όπου θα συνεισφέρει ο ίδιος με τον εργοδότη του ανάλογα τη συμφωνία. Αν το σύστημα αυτό είχε εφαρμοστεί πριν από τριάντα χρόνια τώρα δεν θα υπήρχε εκτός της χρεοκοπίας και ασφαλιστική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Ειλικρινείς και ενδιαφέρουσες είναι και οι θέσεις της Δημιουργίας, Ξανά για το ασφαλιστικό.
Επιπλέον απαλλαγή υποχρεωτικών εισφορών στα ταμεία από εργοδότες και εργαζόμενους με τον τρόπο που γίνεται σήμερα θα είχε θετική επίδραση στην οικονομική ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Στην Ελλάδα με το υπάρχον σύστημα οι ασφαλισμένοι πληρώνουν εισφορές Σουηδίας και απολαμβάνουν υπηρεσίες Ουγκάντας.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου