«Επιτέλους, αναλάβετε τις ευθύνες σας!», μου έλεγε πριν λίγες ημέρες – σε άπταιστα ελληνικά - Ευρωπαίος διπλωμάτης στην Αθήνα, αγανακτισμένος με την πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ στη χώρα μας. Και είχε απόλυτο δίκιο:
«Κάθε μέτρο, είτε δημοσιονομικό, είτε διαρθρωτικό, το ανακοινώνετε τουλάχιστον τέσσερις φορές: μία όταν ξεκινάει να συζητιέται, μία όταν αποφασίζεται, μία όταν προωθείται προς ψήφιση στη Βουλή και μία όταν αρχίζει να εφαρμόζεται. Κάθε φορά, η παρουσίαση γίνεται σαν να επρόκειτο για καινούργιο μέτρο. Έτσι, οι πολίτες χάνουν τη μπάλα, νιώθουν ότι βομβαρδίζονται».
Και πράγματι, έτσι συμβαίνει. Όσοι από μαζοχισμό, επαγγελματική ανάγκη, ή άλλη διαστροφή, παρακολουθούν τα δελτία των οκτώ, βλέπουν μία απίστευτη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων κάθε μέρα. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ο τρόπος παρουσίασης. Δίκαιη ή άδικη, κάθε προσπάθεια καταπολέμησης της φοροδιαφυγής παρουσιάζεται ως «παγίδα», ή «τσιμπίδα» της εφορίας (δύο δημοσιογραφικά κλισέ με έντονα αρνητική φόρτιση). Κάθε φόρος, ως «φορομπηχτική πολιτική», ακόμη και αν πρόκειται για την υποχρέωση έκδοσης αποδείξεων σε επαγγελματικές κατηγορίες που μέχρι πρόσφατα φορολογούνταν τεκμαρτά (άρα δεν φορολογούνταν), ή για την θεσμοθέτηση αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης. Ταυτόχρονα βέβαια, οι τηλευαγγελιστές, που όλα τους φταίνε, έχουν το θράσος να καταγγέλλουν «την αποτυχία πάταξης της φοροδιαφυγής».
Ακόμη πιο δηλητηριώδης είναι ο ρόλος των ΜΜΕ σε θέματα που αφορούν την πολιτική νομιμοποίηση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Το γεγονός ότι μετά τις επόμενες εκλογές, θα έχουμε ίσως τρία ακροδεξιά και τρία ακόμη αντιευρωπαϊκά κόμματα στη Βουλή, οφείλεται εν πολλοίς στα μέσα ενημέρωσης και στις υστερικές κραυγές τους. Το χάιδεμα αυτιών που έπεσε από τα ΜΜΕ στο κίνημα των Αγανακτισμένων, στο οποίο περιλαμβάνονταν, μεταξύ άλλων, χιλιάδες ακροδεξιοί, υβριστές του πολιτεύματος, φιλοχουντικοί, γραφικοί, φοροφυγάδες, τζαμπατζήδες, κλπ., δεν είχε προηγούμενο πέρυσι το καλοκαίρι. Η Πλατεία Συντάγματος λειτούργησε ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους κάθε λογής εθνικιστές και μαζί με την αποτυχία της κυβέρνησης να εφαρμόσει το νόμο και την τάξη, αποτελούν τους δύο βασικούς λόγους εξαιτίας των οποίων θα έχουμε πιθανότατα φασιστική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή.
«Να πετάξετε έξω την Τρόικα» φωνάζει επίσης καθημερινά το 90% των σχολιαστών-αρθρογράφων, παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα Κεϊνσιανισμού για μαθητές δημοτικού, λες και έχουν διαβάσει τη Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος, τουλάχιστον 20 φορές ο καθένας. Φυσικά, αφού οι αγορές δεν μας δανείζουν και το ελληνικό κράτος έχει πρωτογενές έλλειμμα, οι εντιμότατοι αυτοί κύριοι δεν μας λένε ούτε πως θα συνεχίσουν να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, ούτε πώς θα επιβιώσει το τραπεζικό μας σύστημα ελλείψει της στήριξης των εταίρων μας. Εκτός βέβαια αν δεν θέλουν να έχουμε τραπεζικό σύστημα, στην οποία περίπτωση η Ελλάδα θα πρέπει να κηρύξει μόνη της επανάσταση εναντίον του καπιταλισμού και να ακολουθήσει τον ανθόσπαρτο δρόμο της Βόρειας Κορέας.
Επιπλέον, μολονότι ακούμε συχνά για τοκογλύφους που πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού στα φοβερά μας δελτία ειδήσεων, κανείς δεν έχει την καλοσύνη να μας εξηγήσει γιατί η Ισπανία και η Ιταλία, που είναι εκτός μνημονίου, δανείζονται με 6% και εμάς μας δανείζουν με 4,5%. Ούτε λέξη δεν ακούω για τα ευρωπαϊκά ασφαλιστικά ταμεία και τους ιδιώτες αποταμιευτές που αγόρασαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και τώρα οι επενδύσεις τους έγιναν καπνός...
Και τέλος βέβαια, υπάρχουν τα θεσμικά αντιμνημονιακά ΜΜΕ, τα οποία βέβαια είτε εκμεταλλεύονται τις διατάξεις του Μνημονίου που καταγγέλλουν, για να μειώσουν τους μισθούς των εργαζομένων τους ακόμη περισσότερο από τους «καπιταλιστές μιντιάρχες», είτε δεν πληρώνουν καθόλου τους εργαζομένους τους επί μήνες, είτε χρωστάνε τόσα πολλά σε ΙΚΑ και εφορία, που αν τα πλήρωναν θα είχαμε γλυτώσει τουλάχιστον ένα γύρο δημοσιονομικών μέτρων.
Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι το Πρόγραμμα προσαρμογής που εφαρμόζεται είναι εύκολο. Το αντίθετο. Ούτε ότι η ανεργία, η ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος και η άνιση κατανομή του βάρους της δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν συνέβαλαν στη – δημοσκοπική προς το παρόν – ενίσχυση των Άκρων. Αλλά οι ευθύνες των δημοσιογράφων για τη σημερινή κατάντια του πολιτικού διαλόγου είναι επίσης μεγάλες – ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για τους ίδιους δημοσιογράφους, οι οποίοι ουδέποτε προειδοποίησαν ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονταν τα προηγούμενα χρόνια μας οδηγούσαν στη χρεοκοπία. Και τον Μάιο 2010, έπεσαν δήθεν από τα σύννεφα...
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου