Τι πέτυχε η χώρα με τη νέα δανειακή σύμβαση που ψήφισε η Βουλή το Φεβρουάριο του 2012 και κατά πόσο αυτή επηρεάζει τη μελλοντική της πορεία τα προσεχή χρόνια; Αυτό το ερώτημα ούτε ετέθη προεκλογικά από τα κόμματα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ούτε απαντήθηκε επαρκώς. Η ελάφρυνση κατά 103 δις ευρώ από το «κούρεμα» αφορούσε κατά τα 2/3 ελληνικό και όχι εξωτερικό χρέος σε τράπεζες της Δύσης. Μεγάλοι χαμένοι τα ασφαλιστικά ταμεία, οι ελληνικές τράπεζες, τα νοσοκομεία, τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ και φυσικά οι μικροομολογιούχοι. Τι πήρε ως αντάλλαγμα; Κέρδισε χρόνο αλλά όχι και χρήμα αφού ακόμη τα 130 δις ευρώ του νέου δανείου δεν έχουν εκταμιευθεί. Κέρδισε φυσικά και μείωση κατά 50% των ετήσιων τοκοχρεολυσίων…
Ο χρόνος θεωρείται απαραίτητος κατά τα δύο κόμματα εξουσίας για να υπάρξει μία συνολική διευθέτηση του χρέους των χωρών της ευρωζώνης μέσω ευρωομολόγου, ή μετατροπής της ΕΚΤ σε ομοσπονδιακή τράπεζα κατά τα πρότυπα της Αμερικανικής FED, η οποία θα «κόβει» χρήμα ή θα δανείζει έστω απευθείας τα κράτη με χαμηλό επιτόκιο 1%...Μέχρι ωστόσο να επιτευχθεί αυτό, είναι ορατός ο κίνδυνος η χώρα να τεθεί κυριολεκτικά στο περιθώριο λόγω αδυναμία κάλυψης των στόχων του Μνημονίου.
Τι παραχώρησε για να κερδίσει και μία υπόσχεση για αναπτυξιακό πακέτο τύπου σχεδίου Μάρσαλ; Σχεδόν τα πάντα…. Μετέτρεψε τα δάνεια τραπεζών και ιδιωτών τα οποία σχεδόν κατά 90% διέπονταν από το εθνικό δίκαιο και δεν είχαν εμπράγματες δεσμεύσεις, σε νέα δάνεια που διέπονται από το αγγλοσαξωνικό δίκαιο (ετεροβαρές υπέρ του δανειστή) και με εμπράγματες δεσμεύσεις. Επίσης το χρέος πλέον θα το εξοφλήσουμε σε ευρώ, ακόμη και αν επιστρέψουμε στη δραχμή και… τέλος μέσω του Ειδικού Λογαριασμού οι δανειστές θα εξοφλούνται πρώτοι και αν περισσεύει κάτι θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις και κοινωνική πολιτική… Πέραν όλων των παραπάνω, το μείζον ερώτημα είναι αν η χώρα αντέχει άλλη ύφεση και αν πράγματι υπάρχει ένα επεξεργασμένο εθνικό σχέδιο που θα δίνει έμφαση σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας ώστε αυτή να ανασυνταχτεί και να επανακτήσει τη δυναμική της… Κακά τα ψέματα, η χώρα σταδιακά έχασε τον παραγωγικό της προσανατολισμό και δεν είναι εύκολο να τον βρει ξανά μόνο μέσω του πρωτογενούς τομέα.
Απαιτούνται στοχευμένες κινήσεις για την ενίσχυση της οικονομίας αιχμής και όλα αυτά με «πτωχευμένες» επί της ουσίας τις ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να γίνουν. Ούτε φυσικά με γερμανούς ύπατους αρμοστές που στόχο θα έχουν μόνο την προσήλωση στο οικονομικό σύμφωνο σταθερότητας… Αν κατορθώσουν να κάνουν έναν αντιπαραγωγικό και γραφειοκρατικό δημόσιο τομέα να δουλέψει θα είναι ένα θαύμα.
Υπόψη όμως ότι η πολιτική του Βερολίνου μέχρι στιγμής το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει παρτιζάνους στους δρόμους (τους ένα εκατομμύριο και πλέον ανέργους) όπως είχε καταγγείλει ο Ρόζενμπεργκ για την πολιτική του Χίτλερ απέναντι στην Ουκρανία και τις βαλτικές χώρες, που τον ανέμεναν ως απελευθερωτή το 1941 από την τυραννία του Στάλιν… και τελικά είδαν ότι η Γερμανία ενδιαφερόταν μόνο για τους φυσικούς πόρους της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και τη σιτάρκεια της Βέρμαχτ και όχι για τους λαούς που λιμοκτονούσαν. Πως κατάφεραν οι εταίροι μας Γερμανοί να μετατρέψουν μία χώρα με έντονο ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ταυτόχρονα αντιαμερικανισμό (λόγω δικτατορίας και Κυπριακού) σε χώρα ευρωσκεπτικιστών είναι απορίας άξιον… Πάντως και οι Κροάτες που ανέμεναν ως απελευθερωτές τους Γερμανούς από τον κλοιό της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, τώρα δείχνουν μετανιωμένοι, αφού έγιναν γκαρσόνια σε Γερμανικές τουριστικές επιχειρήσεις στις δαλματικές ακτές... Μη λησμονούμε όμως ότι μία χώρα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης χάνει μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας και λογικό είναι και τα πολιτικά κόμματα να στοιχίζονται πίσω από Αμερικανικά ή ευρωπαϊκά λάβαρα… Σαν να μην πέρασαν 180 και πλέον χρόνια από την εποχή του αγγλικού (Μαυροκορδάτος) του ρωσικού (Καλλέργης) και του γαλλικού (Κωλλέτης) κόμματος…
Και φυσικά ούτε οι φίλοι μας Αμερικανοί, ούτε οι Γερμανοί θα ενδιαφερθούν για την πορεία αυτής της χώρας από τη Δευτέρα αν οι ίδιοι οι Ρωμιοί εξακολουθούν να τους υποδέχονται ως σωτήρες…
Ο χρόνος θεωρείται απαραίτητος κατά τα δύο κόμματα εξουσίας για να υπάρξει μία συνολική διευθέτηση του χρέους των χωρών της ευρωζώνης μέσω ευρωομολόγου, ή μετατροπής της ΕΚΤ σε ομοσπονδιακή τράπεζα κατά τα πρότυπα της Αμερικανικής FED, η οποία θα «κόβει» χρήμα ή θα δανείζει έστω απευθείας τα κράτη με χαμηλό επιτόκιο 1%...Μέχρι ωστόσο να επιτευχθεί αυτό, είναι ορατός ο κίνδυνος η χώρα να τεθεί κυριολεκτικά στο περιθώριο λόγω αδυναμία κάλυψης των στόχων του Μνημονίου.
Τι παραχώρησε για να κερδίσει και μία υπόσχεση για αναπτυξιακό πακέτο τύπου σχεδίου Μάρσαλ; Σχεδόν τα πάντα…. Μετέτρεψε τα δάνεια τραπεζών και ιδιωτών τα οποία σχεδόν κατά 90% διέπονταν από το εθνικό δίκαιο και δεν είχαν εμπράγματες δεσμεύσεις, σε νέα δάνεια που διέπονται από το αγγλοσαξωνικό δίκαιο (ετεροβαρές υπέρ του δανειστή) και με εμπράγματες δεσμεύσεις. Επίσης το χρέος πλέον θα το εξοφλήσουμε σε ευρώ, ακόμη και αν επιστρέψουμε στη δραχμή και… τέλος μέσω του Ειδικού Λογαριασμού οι δανειστές θα εξοφλούνται πρώτοι και αν περισσεύει κάτι θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις και κοινωνική πολιτική… Πέραν όλων των παραπάνω, το μείζον ερώτημα είναι αν η χώρα αντέχει άλλη ύφεση και αν πράγματι υπάρχει ένα επεξεργασμένο εθνικό σχέδιο που θα δίνει έμφαση σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας ώστε αυτή να ανασυνταχτεί και να επανακτήσει τη δυναμική της… Κακά τα ψέματα, η χώρα σταδιακά έχασε τον παραγωγικό της προσανατολισμό και δεν είναι εύκολο να τον βρει ξανά μόνο μέσω του πρωτογενούς τομέα.
Απαιτούνται στοχευμένες κινήσεις για την ενίσχυση της οικονομίας αιχμής και όλα αυτά με «πτωχευμένες» επί της ουσίας τις ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να γίνουν. Ούτε φυσικά με γερμανούς ύπατους αρμοστές που στόχο θα έχουν μόνο την προσήλωση στο οικονομικό σύμφωνο σταθερότητας… Αν κατορθώσουν να κάνουν έναν αντιπαραγωγικό και γραφειοκρατικό δημόσιο τομέα να δουλέψει θα είναι ένα θαύμα.
Υπόψη όμως ότι η πολιτική του Βερολίνου μέχρι στιγμής το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει παρτιζάνους στους δρόμους (τους ένα εκατομμύριο και πλέον ανέργους) όπως είχε καταγγείλει ο Ρόζενμπεργκ για την πολιτική του Χίτλερ απέναντι στην Ουκρανία και τις βαλτικές χώρες, που τον ανέμεναν ως απελευθερωτή το 1941 από την τυραννία του Στάλιν… και τελικά είδαν ότι η Γερμανία ενδιαφερόταν μόνο για τους φυσικούς πόρους της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και τη σιτάρκεια της Βέρμαχτ και όχι για τους λαούς που λιμοκτονούσαν. Πως κατάφεραν οι εταίροι μας Γερμανοί να μετατρέψουν μία χώρα με έντονο ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ταυτόχρονα αντιαμερικανισμό (λόγω δικτατορίας και Κυπριακού) σε χώρα ευρωσκεπτικιστών είναι απορίας άξιον… Πάντως και οι Κροάτες που ανέμεναν ως απελευθερωτές τους Γερμανούς από τον κλοιό της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, τώρα δείχνουν μετανιωμένοι, αφού έγιναν γκαρσόνια σε Γερμανικές τουριστικές επιχειρήσεις στις δαλματικές ακτές... Μη λησμονούμε όμως ότι μία χώρα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης χάνει μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας και λογικό είναι και τα πολιτικά κόμματα να στοιχίζονται πίσω από Αμερικανικά ή ευρωπαϊκά λάβαρα… Σαν να μην πέρασαν 180 και πλέον χρόνια από την εποχή του αγγλικού (Μαυροκορδάτος) του ρωσικού (Καλλέργης) και του γαλλικού (Κωλλέτης) κόμματος…
Και φυσικά ούτε οι φίλοι μας Αμερικανοί, ούτε οι Γερμανοί θα ενδιαφερθούν για την πορεία αυτής της χώρας από τη Δευτέρα αν οι ίδιοι οι Ρωμιοί εξακολουθούν να τους υποδέχονται ως σωτήρες…
ΠΗΓΗ
.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=456184&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου