Ας υποθέσουμε ότι οι αγορές κεφαλαίου δεν είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα της Ελλάδας να εξυπηρετεί τα χρέη της. Αλλωστε, πριν από το ευρώ τρέχαμε στις τράπεζες. Με πανάκριβες προμήθειες και τσουχτερά επιτόκια. Για μικρά δάνεια και για λίγα χρόνια.
Θα ήταν σοφό να μην τα ξεχνάμε. Στις δημοκρατίες, όμως, δεν ψηφίζουν μόνον οι σοφοί. Επιπλέον, όταν η ψήφος δεν είναι χρήσιμη για να επιλέξεις, μπορείς να την ανταλλάξεις για να εμποδίσεις αυτό που δεν θέλεις να συμβεί. Σε αυτό το παιχνίδι κερδίζει ο «νεο-παπανδρεϊσμός» του Αλέξη Τσίπρα. Υπόσχεται αυτό που θέλουν να ακούσουν όσοι «κινδυνεύουν» από το Μνημόνιο. Συγκροτεί την «αριστερά των προνομιούχων». Οπως «ο Αντρέας» υπερασπίστηκε(!!!) τους «μη προνομιούχους», σε μια κάπως πιο μιντιακή εκδοχή.
Ο λίντερ των Συριζαίων υπόσχεται στις ομάδες των κλειστών επαγγελμάτων, στις συντεχνίες, στα ρετιρέ του Δημοσίου, στους φοροφυγάδες μικροεπιχειρηματίες, ακριβώς όσα θα ήθελαν να τους εξασφαλίσει, αν ήταν δυνατόν, ένας πραγματικός λαϊκός ηγέτης. Δεν περιμένουν να δημιουργήσει κάτι χρήσιμο για τη χώρα. Ξέρουν ότι δεν θα βάλει ποτέ «πλάτη» για να γίνει κάποια επένδυση και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Τον θέλουν ως βολικό εμπόδιο στα σχέδια του «μνημονιακού κατεστημένου».
Το τελευταίο που θα επιτύχουμε στην αυριανή κάλπη είναι να διατρανώσει ο λαός τη θέλησή του. Δεκάδες χιλιάδες αυριανοί ψηφοφόροι του Σύριζα, που ενέκριναν τον Παπανδρέου, θα επαναλάβουν το λάθος του 2009, όταν απέρριψαν τον Καραμανλή αναμένοντας τα οφέλη από την ιστορική ανοησία του «λεφτά υπάρχουν».
Δυστυχώς, το λάθος στις δημοκρατίες ξεκινάει από τον ίδιο τον πολίτη-ψηφοφόρο. Κυρίως επειδή δεν ψηφίζουν αυτό που θέλουν να γίνει η Ελλάδα στο μέλλον, αλλά αυτό που θέλουν να μείνει από την Ελλάδα που γέρασε. Ξέρουν ότι η χώρα χρειάζεται πειθαρχία, προσαρμογή και βοήθεια, που δεν διαφέρει από αυτήν που περιγράφει το Μνημόνιο. Θέλουν όμως να κρατηθεί κάποια ισορροπία κόντρα στους «ακραίους της λιτότητας» που κυβερνούν την Ευρώπη;
Στο Βαρόμετρο Νοεμβρίου 2011 αναγνωρίσθηκε ο Σύριζα ως ο σχηματισμός που «ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις, μπορεί να κάνει καλύτερη αντιπολίτευση». Ο Τσίπρας προσπέρασε τον Καρατζαφέρη, ενώ ο Καμμένος δεν πρόλαβε να μετρηθεί παρά μόνον για όσους προτίθενται να τον επιλέξουν στην κάλπη, προφανώς ως εσωτερικό αντίβαρο στην προοπτική διακυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά.
Είναι προφανές, νομίζω, ότι αν δεν υπήρχε Μνημόνιο και μπορούσαμε να δανειστούμε, όσα χρειαζόμαστε, στις αγορές, Τσίπρας, Καμμένος και Μιχαλολιάκος θα είχαν πολύ μικρότερη πελατεία. Η ευθύνη του δικομματισμού για την οικονομία είναι γνωστή: επέμειναν στον δρόμο της υπερχρέωσης του κράτους και διάλυσης του παραγωγικού ιστού.
Η πολιτική τιμωρία έρχεται με την ανάδειξη των ανευθύνων στην κορυφή της αντιπολίτευσης. Κι ας μοιράζονται όλοι αυτοί την ίδια ευθύνη: οργάνωσε ο Αλέξης Τσίπρας μια διαμαρτυρία για να εμποδίσει τον δικομματισμό να μεγαλώσει το «ειδεχθές» χρέος; Ποτέ! Ο δικομματισμός δανειζόταν και οι «αντιμνημονιακοί» τους χτυπούσαν παλαμάκια. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αγορές.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου