Θα ήταν επιφανειακό να λεχθεί ότι η Ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται. Οι σημερινές παγκοσμιοποιημένες συνθήκες δεν αφήνουν περιθώρια για ιστορικές αναγωγές. Ομως, τηρουμένων των αναλογιών, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή θα μπορούσε να προσομοιάζει με τη νίκη της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958, όταν η Αριστερά αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 24,42%, προκαλώντας διεθνώς συναγερμό για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, αντίστοιχο με τη σημερινή αγωνία των δανειστών. Πριν εμφανιστεί ως ενιαίο κόμμα, η ΕΔΑ υπήρξε συνασπισμός αριστερών κομμάτων, όπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Σύντομα και μέσα από ένα φοβικό σκηνικό κι έναν Ανένδοτο, η Αριστερά του Ηλιού συρρικνώθηκε και ακολούθησε την ειμαρμένη. Αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου την επανέφερε στο προσκήνιο, αλλά ουσιαστικά για να τη διαλύσει. Με νομιμοποιήσεις, συντάξεις, υιοθέτηση παραπλανητικών συνθημάτων «Ελλάς και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή «Εξω από την Κοινότητα», με αναδιανομή του πλούτου με δανεικά και ενίσχυση του πελατειακού κράτους, ο Παπανδρέου προσήλκυσε στο ΠΑΣΟΚ μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβη την ίδια περίοδο στη Γαλλία με τον Μιτεράν.
Η πολιτική της «αφαίμαξης» διατήρησε τον δυναμισμό της όσο το χρήμα έρρεε άφθονο, τα συνδικάτα ενισχύονταν, ο κρατισμός διογκωνόταν και τα δύο κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., διαγκωνίζονταν σε λαϊκισμό προκειμένου να διατηρούν τις πελατειακές τους ομάδες στην ποδιά τους. Αίφνης το σκηνικό άλλαξε με μία άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα και κοινωνική αναλγησία. Επομένως ώς ένα βαθμό ήταν αναμενόμενο για τον ψηφοφόρο, ο οποίος είχε ακουμπήσει προστατευτικά και ωφελιμιστικά στο αριστερό άκρο του ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει στη βάση του και μάλιστα στον ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο και λιγότερο στην ευρωπαϊκής κοπής ΔΗΜΑΡ. Δεν σκέφτηκε, όμως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να ξοδέψει σωστά τα χρήματα από το λαχείο που κέρδισε.
Αρα, τη μεθεπομένη των εκλογών το ερώτημα παραμένει: η επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ σχετίζεται με την επιθυμία μερίδας των ψηφοφόρων να εγκαταλείψουμε την Ε.Ε. ή απλώς πιστεύουν ότι χαστουκίσαμε τον δικομματισμό, δεν γουστάρουμε τη λιτότητα, αλλά ώς εκεί; Στο κάτω κάτω, δεν θα ήταν θαύμα αν η Ε.Ε. μπορούσε να μας ταΐζει και να μας στολίζει εσαεί;
Ο δρόμος προς νέες εκλογές είναι ανοικτός. Μέσα σε κλίμα πόλωσης θα αναμετρηθούν δύο μέτωπα: το φιλοευρωπαϊκό και το αντιευρωπαϊκό. Ας σκεφτούμε, όμως, ότι για την Ε.Ε. το 2012 θα είναι έτος μελέτης μικρών αναθεωρήσεων, είτε στο Σύμφωνο Σταθερότητας είτε ως προς την έκδοση ευρωομολόγων. Και ενδεχομένως εντός του 2013 ευρωομόλογο και ανάπτυξη να εξελιχθούν στους δύο νέους πυλώνες της Ε.Ε. Επομένως, προσερχόμενοι ξανά στις κάλπες, ας συνυπολογίσουμε και το συμφέρον του τόπου. Δεν είναι δυνατόν να αναδεικνύουμε μόνον τα δικαιώματά μας και ποτέ τις υποχρεώσεις μας.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου