Η τραγωδία του ελληνικού λαού συνίσταται πως έχει να καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε αυτούς που το χρεοκόπησαν να τον βγάλουν από την κρίση.
Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από τις αυθεντικές πολιτικές εκφράσεις του κρατικοδίαιτου παρασιτικού μοντέλου που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.
Το πελατειακό παρασιτικό καρκίνωμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μπροστά στον κίνδυνο της «χημειοθεραπείας» που επιβάλει το μνημόνιο έχει κάνει «μετάσταση» άρον-άρον στους «Καμμένους» και τον ΣΥΡΙΖΑ...
(Το μνημόνιο μοιάζει όντως με χημειοθεραπεία, το αν είναι η σωστή ή όχι είναι μεγάλη κουβέντα, το βέβαιο είναι πως το ελληνικό πρόβλημα απαιτεί κάποιο επώδυνο σχήμα...).
Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από τις αυθεντικές πολιτικές εκφράσεις του κρατικοδίαιτου παρασιτικού μοντέλου που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.
Το πελατειακό παρασιτικό καρκίνωμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μπροστά στον κίνδυνο της «χημειοθεραπείας» που επιβάλει το μνημόνιο έχει κάνει «μετάσταση» άρον-άρον στους «Καμμένους» και τον ΣΥΡΙΖΑ...
(Το μνημόνιο μοιάζει όντως με χημειοθεραπεία, το αν είναι η σωστή ή όχι είναι μεγάλη κουβέντα, το βέβαιο είναι πως το ελληνικό πρόβλημα απαιτεί κάποιο επώδυνο σχήμα...).
Ένα «καρκίνωμα» μπορεί να επιβιώνει και να μεγαλώνει όσο υπάρχει κάποιος ξενιστής που το συντηρεί. Στην περίπτωσή μας ο ξενιστής είναι η ελληνική οικονομία που όμως έχει αποβιώσει πανηγυρικά.
Η Ελλάδα λοιπόν έχει περάσει το σημείο μέχρι το οποίο θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε μια ομαλή προσγείωση και μέσω μιας επαναστατικής μεταρρύθμισης, να μειώσει το πελατειακό παρασιτικό τομέα και να αναπτύξει τον παραγωγικό...
Ο λαός που εξορίζει επί 30 χρόνια κάθε φωνή που του χαλούσε την «νιρβάνα» της ευημερίας με δανεικά, αργά ή γρήγορα θα καλούνταν να πληρώσει το τίμημα της απερισκεψίας του.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι η χρεοκοπία των αξιών που συνιστούν μια υγιή κοινωνία περισσότερο από την χρεοκοπία των δημόσιων οικονομικών και του εμπορικού ισοζυγίου.
Ιδού πως εντόπιζε το ελληνικό πρόβλημα ο κ. Γιάννης Μαρίνος στις 22 Μαΐου 1986 "Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.
Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.
Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν".
Αυτή η νοοτροπία δημιούργησε ένα ολόκληρο πολιτισμό από παρασιτικές συμπεριφορές και ιδεολογίες αιτιολόγησης της παρακμής.
Τόσο ο δικομματισμός όσο και ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και οι λοιπές «επαναστατικές» παρασιτικές δυνάμεις, αποτελούν συστατικά της ίδιας παθογένειας.
Έσχατη επιχειρηματολογία του παρασιτικού μοντέλου είναι ο εκβιασμός που επιχειρεί ο κ. Τσίπρας στην Ευρωζώνη, πάνω στη βάση πως το κόστος μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ θα ήταν μεγαλύτερο από την επιδότηση του ελληνικού μοντέλου για μερικά χρόνια ακόμη.
Επί της ουσίας το επιχείρημα του κ. Τσίπρα πως δεν μας βγάζουν από το ευρώ, ακόμη και αν καταγγείλουμε το μνημόνιο, μοιάζει με την απειλή κάποιου που έχει μια βόμβα στο διαμέρισμά του και απειλεί τους γείτονες πως θα την πυροδοτήσει αν δεν συνεχίσουν να του πληρώνουν τα κοινόχρηστα και να του γεμίζουν το ψυγείο.
Ο τρόπος δηλαδή που οι «Φωτόπουλοι», οι «Μπαλασόπουλοι» και οι «Λυμπερόπουλοι» με τους διακόπτες, τα σκουπίδια και τους δρόμους πίεζαν την κοινωνία και εκβίαζαν την πολιτική ηγεσία (των οποίων ήταν πελατεία) για προνόμια...
Στην πραγματικότητα απειλεί να τινάξει το σπίτι μας στον αέρα και με αυτό να κάνει ζημιά στα δικά τους...
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υπέρ της Ευρώπης, παρά το γεγονός πως τα στελέχη του το επαναλαμβάνουν συνεχώς. Είναι υπέρ μιας «Ευρώπης» που υπάρχει στο μυαλό τους και το μυαλό κάποιων οριακών μειοψηφιών συνοδοιπόρων τους σε διάφορες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Ευτυχώς για τη Δύση, δεν αποφασίζουν αυτοί αλλά οι «κακές» δημοκρατικές πλειοψηφίες της Μέρκελ, του Ολαντ, του Ραχόι κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου