Του Λυκουργου Λιαροπουλου *
Στην Ελλάδα παράγουμε πολύ περισσότερη «πολιτική» απ’ ό,τι μπορούμε να καταναλώσουμε. Η λέξη σε εισαγωγικά, γιατί μαζί με άλλες έννοιες έχουμε διαφθείρει και την έννοια της πολιτικής συγχέοντάς την με την εξουσία. Κόμματα, κομματίδια, ρεύματα, είναι φορείς διαχείρισης εξουσίας που υποδύονται ιδεολογικές συνιστώσες εννοιών, καταξιωμένων στην παγκόσμια πολιτική ιστορία. Σ’ εμάς υπάρχουν μόνο ως φτηνές καρικατούρες καλλιτέχνη που ζωγραφίζει διαφημίσεις, αλλά θέλει να τις πουλάει σε ακριβές γκαλερί. Ολοι οι μεγάλοι -ισμοί που κυριάρχησαν στη Δύση μετά τον 18ο αιώνα βρίσκονται στην ελληνική πολιτική ζούγκλα μόνο κατά δήλωση όσων τους υπηρετούν. Απ’ όλα έχει ο πολιτικός μας «μπαχτσές» αλλά μόνο ως κακέκτυπα των πρωτότυπων που ευδοκιμούν στην Ευρώπη. Οι έννοιες έχουν παραφθαρεί όσο δεν παίρνει. Προοδευτικοί είναι οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Συντηρητικοί είναι οι καθηγητές που θέλουν αλλαγές στο φασιστικό καθεστώς των πανεπιστημίων.
Οι Δεξιοί τα έβαλαν με το Μνημόνιο των περικοπών πολύ πριν το ανακαλύψει ο «ριζοσπάστης αριστερός» Τσίπρας. Ολοι τους, με τους Σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, τα βάλανε με το άλλο μισό Μνημόνιο των μεταρρυθμίσεων. Το μόνο που δεν έχουμε στην Ελλάδα, άλλωστε, είναι πραγματικούς μεταρρυθμιστές, αφού ο Μάνος απεδείχθη μόνος. Εχουμε, όμως, έναν απίστευτο αριθμό αριστερών αποχρώσεων, από λάιτ πράσινο μέχρι βαθύ κόκκινο, ενώ οι γαλάζιες αποχρώσεις είναι λίγες μπροστά στις φαιές και τις μαύρες. Μετά τον Πόλεμο, άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι δεξιοί «φασίστες» μισούν τους «εθνοπροδότες» και οι κομμουνιστές τους ρεβιζιονιστές αριστερούς. Μύλος. Αντε να καταλάβει τώρα ο ψηφοφόρος, μέσα σε αυτόν το δήθεν ιδεολογικό αχταρμά, τι συνέβη με την κρίση, τη χρεοκοπία, το Μνημόνιο, τη φτώχεια και την ανεργία, το ευρώ και τη δραχμή. Το ψέμα πάει σύννεφο και η ιδεολογική τρομοκρατία κτυπάει κόκκινο.
Οι πολιτικοί ταγοί, μικροί μεγάλοι, σημαντικοί και ασήμαντοι, περιχαρακώνουν τον χώρο τους όπως τα ζώα και θέλουν να τον διαφυλάξουν από εισβολείς. Για να μεγαλώσουν το κοπάδι, τον περιβάλλουν με ιδεολογικό μανδύα, λάβαρα, και πάρα πολλή θολούρα. Ο σοσιαλισμός του «αριστερού» Ακη διαφέρει από αυτόν του «νεοφιλελεύθερου» Σημίτη, ο κρατισμός του Αρσένη και του Α. Παπανδρέου από αυτόν του Καραμανλή, του Τσίπρα και της Αλέκας. Γιατί; Μα επειδή οι «ιδεολογικές» ταμπέλες διαφημίζουν το μαγαζί. Το προϊόν, όμως, είναι το ίδιο παντού. Είναι τα παραφερνάλια της εξουσίας. Δουλειές και «δουλειές», αποσπάσεις, μεταθέσεις, άδειες λειτουργίας, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, οτιδήποτε. Γι’ αυτό τα κόμματα εξουσίας «λιώνουν», όταν φανεί ότι πέρασε η μπογιά τους. Γι’ αυτό χθεσινοί πολιτικοί «άγνωστοι» όπως το ΠΑΣΟΚ του 1974 και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 κάλπασαν προς την εξουσία αφήνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους στην απομόνωση.
Είναι, όμως, το 2012 το ίδιο με το 1977; Η ερώτηση φαίνεται αστεία. Το 1977, η Ελλάδα βάδιζε προς την ασφάλεια και την ευημερία του ευρωπαϊκού ονείρου. Το κόμμα που θα νικούσε και η κυβέρνησή του θα μοίραζαν απλόχερα τα ελέη. Για μια τέτοια κυβέρνηση, τα ταλέντα του κ. Κουλούρη και του αείμνηστου Κουτσόγιωργα έφθαναν και περίσσευαν. Το 2012, η όποια κυβέρνηση θα διαχειρισθεί μια κόλαση. Ελλείψεις ρεύματος, φαρμάκων, καυσίμων και ειδών διατροφής ήδη παρατηρούνται. Οι τράπεζες είναι ημιθανείς, το ίδιο και τα νοσοκομεία. Τα σχολεία θα λειτουργούν μόνο όσο πληρώνονται οι δάσκαλοι. Ξενοδοχεία κλείνουν ή υπολειτουργούν και εξαγωγές σταματούν ελλείψει πρώτων υλών. Συνεπώς, το ερώτημα που προκύπτει αφορά το είδος της κυβέρνησης που χρειαζόμαστε. Πολλοί πιστεύουν ότι χρειάζεται «αλλαγή πολιτικής». Εγώ, αντίθετα, πιστεύω ότι χρειάζεται εμπνευσμένους ανθρώπους, αν γίνεται χωρίς πολιτική, κομματική ή συνδικαλιστική ταύτιση. Δεν με νοιάζει αν κάποιοι άλλοι επιμείνουν να «υποκριθούν» ότι κυβερνούν. Με ενδιαφέρει διακόσιοι αποφασισμένοι λειτουργοί να ασκήσουν την πραγματική εξουσία. Οι πολιτικοί, δεξιοί, αριστεροί ή κομμουνιστές δεν την ξέρουν τη «δουλειά». Δεν ξέρουν να εκδώσουν έντοκα γραμμάτια ή να διαχειριστούν το χρέος. Δεν ξέρουν πώς δουλεύουν οι Μονάδες Εντατικής Φροντίδας, η Πυροσβεστική, οι τράπεζες ή το Συμβούλιο Επικρατείας. Δεν είναι δικά τους και δεν ξέρουν να τα δουλέψουν, τα εργοστάσια, τα καράβια ή τα ξενοδοχεία. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν δουλειές. Ας αναλάβουν τη δουλειά αυτοί που ξέρουν και μπορούν. Ακόμη και αν πρέπει για λόγους δημοκρατικής ευπρέπειας να αφήσουν τους πολιτικούς να κάνουν ότι κυβερνούν.
* Ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι ομ. καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου