Δύο μεγάλες τομές που έχουν ακουστεί
αμέτρητες φορές αλλά ουδέποτε έγιναν πράξη φαίνεται, επιτέλους, να
προχωρούν: η φορολογική μεταρρύθμιση και οι αποκρατικοποιήσεις.
Και μαζί με μια οργανωμένη πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων που επίσης δείχνει να διαμορφώνεται - αλλά τα προϋποθέτει -, μπορούν να γίνουν τα θεμέλια μιας νέας αρχής.
Η κυβέρνηση έχει προαναγγείλει μία ριζική φορολογική μεταρρύθμιση. Πρέπει να την προχωρήσει με όλη της τη δύναμη. Θα είναι το αμερικανικό σύστημα; Θα είναι το Ιαπωνικό; Το γαλλικό; Εν προκειμένω, ας είναι και το… γερμανικό. Ας είναι όποιο θέλει. Αλλά αυτή η μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει και το νέο σύστημα να στηθεί από μηδενική βάση και, επιτέλους, να δουλεύει. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε σήμερα εμείς την πυρίτιδα, το έχουν κάνει άλλοι με επιτυχία πριν από εμάς.
Η φορολογική μεταρρύθμιση είναι ίσως το πρώτο και το σημαντικότερο που πρέπει να γίνει. Κι αυτό για πολλούς λόγους: επειδή κράτος χωρίς έσοδα δεν υπάρχει. Επειδή κοινωνία στην οποία οι «έξυπνοι» δεν πληρώνουν και οι άλλοι πληρώνουν, και μάλιστα τρομακτικά πάνω από τις δυνάμεις τους και την κοινή λογική προκειμένου να καλύψουν τα… «κενά», επίσης δεν υπάρχει: δεν είναι κοινωνία.
Επειδή η γενικευμένη φοροδιαφυγή συνιστά την πιο εκτεταμένη και βάρβαρη, κατάφωρη καθημερινή παραβίαση του Συντάγματος σε μαζική κλίμακα. Και, τελικά, επειδή όταν ένα κράτος λειτουργεί με τέτοιου είδους ανοχή στην ανομία, ουσιαστικά νομιμοποιεί αυτόματα κάθε είδος άμεσα συνακόλουθης ή μη ανομίας: την καθιστά κυρίαρχη κουλτούρα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα επί πάρα πολλά χρόνια.
Για όλους αυτούς τους λόγους το σύστημα που θα θεσπιστεί θα δώσει τον τόνο της αποφασιστικότητας και της σοβαρότητας της χώρας να επιχειρήσει το πέρασμα σε μία νέα εποχή όχι μόνον δημοσιονομικής βιωσιμότητας, αλλά και ανάκτησης ενός, κουρελιασμένου σήμερα, κράτους δικαίου.
Η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει εκεί που μέχρι σήμερα όλες οι προκάτοχοί της απέτυχαν: οφείλει, την ερχόμενη χρονιά, να έχει θέσει σε εφαρμογή ένα σύστημα δικαιοσύνης και αποτελεσματικότητας το οποίο ουδείς καλόπιστος πολίτης να μην μπορεί και, τελικά, να μην θέλει να αμφισβητήσει.
Όμως, δεν είναι το μόνο στο οποίο πρέπει και μπορεί να γίνουν άμεσες τομές. Το μέγεθος του κράτους είναι το άλλο μεγάλο ζήτημα. Και εκεί, η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει. Αυτή η στήλη έχει υποστηρίξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι το ελληνικό μοντέλο ενός «ημισοβιετικού» κράτους – μεγάλου εργοδότη και «επιχειρηματία», δεν μπορεί να διαιωνίζεται άλλο. Και αυτό αφορά σε δύο επίπεδα: πρώτον στις αποκρατικοποιήσεις και, δεύτερον, στο μάζεμα του δημοσίου τομέα, στενού και ευρύτερου.
Εχει ειπωθεί χιλιάδες φορές ότι το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί την κοινωνία και όχι η κοινωνία για να υπηρετεί το κράτος. Και αυτό δεν μπορεί να μένει άλλο στα λόγια. Αν η πολιτική για τον εξορθολογισμό του κράτους είχε γίνει έγκαιρα, θα είχε γίνει με πολύ μικρότερο κοινωνικό κόστος, καθώς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.
Και, το κυριότερο, δεν θα έπρεπε να γίνει σε μια εποχή βαθειάς ύφεσης και κοινωνικής απελπισίας. Όμως, οι πολιτικές δυνάμεις μέχρι σήμερα δεν το έπραξαν. Δεν θέλησαν να αναλάβουν το κόστος μιας τέτοιας αναγκαίας για τη χώρα διαδικασίας στην οποία η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει ανεξαρτήτως τρόικας, Γερμανών ή ΔΝΤ. Το κράτος πρέπει να μειωθεί και στο διοικητικό επίπεδο, ευρύ και στενό, αλλά και στο… «επιχειρηματικό» επίπεδο.
Πολλοί, ακόμα και σήμερα, αναρωτιούνται γιατί: η απάντηση είναι απλή. Επειδή το κράτος δεν δημιουργεί πλούτο. Δεν παράγει έσοδα. Δε γεννά υπεραξίες. Δεν έχει ανταγωνιστικότητα. Δεν φέρνει επενδύσεις. Δεν δίνει (αληθινές) δουλειές. Δεν παράγει καινοτομία. Δεν είναι σε θέση να πληρώνει. Και οι εποχές που μπορούσε να αποτελεί το μεγάλο εργοδότη στη χώρα, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, αφού, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτές είναι που μας οδήγησαν ως εδώ.
Ειδικά η αριστερά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το μεγάλο κράτος όπως το ξέρουμε σήμερα στην Ελλάδα, είναι έργο της χούντας. Πριν από αυτή, δεν υπήρχε. Αυτή το διόγκωσε και το κατέστησε κυρίαρχο σε κάθε δραστηριότητα στη χώρα. Είναι ένα έργο της ανελευθερίας. Δεν μπορεί να το υπερασπίζεται κανείς αληθινά προοδευτικός άνθρωπος, καθώς γεννά τις μέγιστες αδικίες και στρεβλώσεις και αποτελεί κύρια αιτία για το βούλιαγμα μιας κοινωνίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, στις δεκαετίες του 1980, του 1990, αλλά και αργότερα, όποιος υποστήριζε αυτή την αυτονόητη αρχή που βρίσκεται στα θεμέλια κάθε δυτικού τύπου κοινωνίας, ήταν αντιδραστικός, φασίστας, εχθρός του λαού και όλα τα συναφή.
Σήμερα, που έχει πια έρθει ο τελικός λογαριασμός, ο λαός θα πρέπει να αναρωτηθεί ποιος ήταν τελικά ο πραγματικός εχθρός: μήπως ήταν η αποβιομηχάνιση; Μήπως ήταν τα αδιανόητα ελλείμματα και το χρέος που δημιουργούσαν; Μήπως ήταν η απονέκρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας; Μήπως ήταν η κρατικοδίαιτη «οικονομία»;…
Τώρα πια, όλοι ξέρουν την απάντηση. Όχι μόνον καταστραφήκαμε, αλλά χάσαμε την ίδια μας την εθνική κυριαρχία και καταλήξαμε βορρά ισχυρών μας εταίρων και «φίλων» που «αξιοποίησαν» πολλαπλά αυτή την ελληνική κατάντια για τους δικούς τους στόχους…
Δυστυχώς, με τα ψέματα που ζούσαμε τόσα χρόνια, τώρα, το κόστος της αλλαγής πλεύσης είναι δραματικά μεγαλύτερο από ότι αν αυτή είχε γίνει οργανωμένα σε βάθος χρόνου, έγκαιρα, συνειδητά. Όμως, αν δεν γίνει κάποτε η αρχή, αν όλα αυτά δεν προχωρήσουν, παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες, το ίδιο θα συμβεί και στη συνέχεια: όσο καθυστερούμε, θα είναι όλο και πιο δύσκολο, όλο και πιο επώδυνο, και, ασφαλώς, όλο και λιγότερο αποτελεσματικό.
Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει σε όλα αυτά και να προχωρήσει με ταχύτητα, εκπληρώνοντας φυσικά και την αυτονόητη προϋπόθεση ότι όλα θα γίνουν με τρόπο που δεν θα επιδέχεται αμφισβητήσεις: δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για καχυποψίες, για σκιές, για αμφιβολίες, σε κανένα επίπεδο.
Κι αν οι άνθρωποι που έχουν σήμερα την ευθύνη της χώρας διαπιστώσουν τέτοιες τάσεις, οφείλουν οι ίδιοι να είναι εκείνοι που θα τις ξεριζώσουν από την πρώτη στιγμή: αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει έναντι όλων. Όλα αυτά, πρέπει να γίνουν με σεβασμό στους νόμους, όχι μόνον τους τυπικούς αλλά και στις ουσιαστικές δυνατότητες της πραγματικής κι όχι ελεγχόμενης διεθνούς πραγματικότητας.
Όμως, πρέπει να γίνουν: γιατί χωρίς δίκαιους φόρους και χωρίς μικρότερο κράτος, χωρίς μια οικονομία που δεν θα γυρνά γύρω από αυτό και δεν θα «ζει» μέσω αυτού και των πλεγμάτων του, η χώρα και η κοινωνία, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν.
Κάποτε λοιπόν, έστω και τώρα, έστω και με αυτές τις συνθήκες, πρέπει να γίνει η αρχή. Ασφαλώς και δεν αρκούν αυτά: πρέπει να γίνουν πολλά και σε άλλα επίπεδα. Ομως αυτά είναι τα πρώτα και τα πιο βασικά. Κάποτε και από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή και αυτή θα φέρει μια δυναμική.
Μόνο έτσι μια μέρα η Ελλάδα θα μπορέσει να γίνει τόπος που θα παράγει ξανά και θα σταθεί πάλι στα πόδια της, αντί να ζει διαρκώς κάτω από τις απειλές και τις εντολές άλλων, επικυρίαρχων δυνάμεων.
ΠΗΓΗ
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=472515
Και μαζί με μια οργανωμένη πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων που επίσης δείχνει να διαμορφώνεται - αλλά τα προϋποθέτει -, μπορούν να γίνουν τα θεμέλια μιας νέας αρχής.
Η κυβέρνηση έχει προαναγγείλει μία ριζική φορολογική μεταρρύθμιση. Πρέπει να την προχωρήσει με όλη της τη δύναμη. Θα είναι το αμερικανικό σύστημα; Θα είναι το Ιαπωνικό; Το γαλλικό; Εν προκειμένω, ας είναι και το… γερμανικό. Ας είναι όποιο θέλει. Αλλά αυτή η μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει και το νέο σύστημα να στηθεί από μηδενική βάση και, επιτέλους, να δουλεύει. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε σήμερα εμείς την πυρίτιδα, το έχουν κάνει άλλοι με επιτυχία πριν από εμάς.
Η φορολογική μεταρρύθμιση είναι ίσως το πρώτο και το σημαντικότερο που πρέπει να γίνει. Κι αυτό για πολλούς λόγους: επειδή κράτος χωρίς έσοδα δεν υπάρχει. Επειδή κοινωνία στην οποία οι «έξυπνοι» δεν πληρώνουν και οι άλλοι πληρώνουν, και μάλιστα τρομακτικά πάνω από τις δυνάμεις τους και την κοινή λογική προκειμένου να καλύψουν τα… «κενά», επίσης δεν υπάρχει: δεν είναι κοινωνία.
Επειδή η γενικευμένη φοροδιαφυγή συνιστά την πιο εκτεταμένη και βάρβαρη, κατάφωρη καθημερινή παραβίαση του Συντάγματος σε μαζική κλίμακα. Και, τελικά, επειδή όταν ένα κράτος λειτουργεί με τέτοιου είδους ανοχή στην ανομία, ουσιαστικά νομιμοποιεί αυτόματα κάθε είδος άμεσα συνακόλουθης ή μη ανομίας: την καθιστά κυρίαρχη κουλτούρα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα επί πάρα πολλά χρόνια.
Για όλους αυτούς τους λόγους το σύστημα που θα θεσπιστεί θα δώσει τον τόνο της αποφασιστικότητας και της σοβαρότητας της χώρας να επιχειρήσει το πέρασμα σε μία νέα εποχή όχι μόνον δημοσιονομικής βιωσιμότητας, αλλά και ανάκτησης ενός, κουρελιασμένου σήμερα, κράτους δικαίου.
Η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει εκεί που μέχρι σήμερα όλες οι προκάτοχοί της απέτυχαν: οφείλει, την ερχόμενη χρονιά, να έχει θέσει σε εφαρμογή ένα σύστημα δικαιοσύνης και αποτελεσματικότητας το οποίο ουδείς καλόπιστος πολίτης να μην μπορεί και, τελικά, να μην θέλει να αμφισβητήσει.
Όμως, δεν είναι το μόνο στο οποίο πρέπει και μπορεί να γίνουν άμεσες τομές. Το μέγεθος του κράτους είναι το άλλο μεγάλο ζήτημα. Και εκεί, η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει. Αυτή η στήλη έχει υποστηρίξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι το ελληνικό μοντέλο ενός «ημισοβιετικού» κράτους – μεγάλου εργοδότη και «επιχειρηματία», δεν μπορεί να διαιωνίζεται άλλο. Και αυτό αφορά σε δύο επίπεδα: πρώτον στις αποκρατικοποιήσεις και, δεύτερον, στο μάζεμα του δημοσίου τομέα, στενού και ευρύτερου.
Εχει ειπωθεί χιλιάδες φορές ότι το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί την κοινωνία και όχι η κοινωνία για να υπηρετεί το κράτος. Και αυτό δεν μπορεί να μένει άλλο στα λόγια. Αν η πολιτική για τον εξορθολογισμό του κράτους είχε γίνει έγκαιρα, θα είχε γίνει με πολύ μικρότερο κοινωνικό κόστος, καθώς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.
Και, το κυριότερο, δεν θα έπρεπε να γίνει σε μια εποχή βαθειάς ύφεσης και κοινωνικής απελπισίας. Όμως, οι πολιτικές δυνάμεις μέχρι σήμερα δεν το έπραξαν. Δεν θέλησαν να αναλάβουν το κόστος μιας τέτοιας αναγκαίας για τη χώρα διαδικασίας στην οποία η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει ανεξαρτήτως τρόικας, Γερμανών ή ΔΝΤ. Το κράτος πρέπει να μειωθεί και στο διοικητικό επίπεδο, ευρύ και στενό, αλλά και στο… «επιχειρηματικό» επίπεδο.
Πολλοί, ακόμα και σήμερα, αναρωτιούνται γιατί: η απάντηση είναι απλή. Επειδή το κράτος δεν δημιουργεί πλούτο. Δεν παράγει έσοδα. Δε γεννά υπεραξίες. Δεν έχει ανταγωνιστικότητα. Δεν φέρνει επενδύσεις. Δεν δίνει (αληθινές) δουλειές. Δεν παράγει καινοτομία. Δεν είναι σε θέση να πληρώνει. Και οι εποχές που μπορούσε να αποτελεί το μεγάλο εργοδότη στη χώρα, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, αφού, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτές είναι που μας οδήγησαν ως εδώ.
Ειδικά η αριστερά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το μεγάλο κράτος όπως το ξέρουμε σήμερα στην Ελλάδα, είναι έργο της χούντας. Πριν από αυτή, δεν υπήρχε. Αυτή το διόγκωσε και το κατέστησε κυρίαρχο σε κάθε δραστηριότητα στη χώρα. Είναι ένα έργο της ανελευθερίας. Δεν μπορεί να το υπερασπίζεται κανείς αληθινά προοδευτικός άνθρωπος, καθώς γεννά τις μέγιστες αδικίες και στρεβλώσεις και αποτελεί κύρια αιτία για το βούλιαγμα μιας κοινωνίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, στις δεκαετίες του 1980, του 1990, αλλά και αργότερα, όποιος υποστήριζε αυτή την αυτονόητη αρχή που βρίσκεται στα θεμέλια κάθε δυτικού τύπου κοινωνίας, ήταν αντιδραστικός, φασίστας, εχθρός του λαού και όλα τα συναφή.
Σήμερα, που έχει πια έρθει ο τελικός λογαριασμός, ο λαός θα πρέπει να αναρωτηθεί ποιος ήταν τελικά ο πραγματικός εχθρός: μήπως ήταν η αποβιομηχάνιση; Μήπως ήταν τα αδιανόητα ελλείμματα και το χρέος που δημιουργούσαν; Μήπως ήταν η απονέκρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας; Μήπως ήταν η κρατικοδίαιτη «οικονομία»;…
Τώρα πια, όλοι ξέρουν την απάντηση. Όχι μόνον καταστραφήκαμε, αλλά χάσαμε την ίδια μας την εθνική κυριαρχία και καταλήξαμε βορρά ισχυρών μας εταίρων και «φίλων» που «αξιοποίησαν» πολλαπλά αυτή την ελληνική κατάντια για τους δικούς τους στόχους…
Δυστυχώς, με τα ψέματα που ζούσαμε τόσα χρόνια, τώρα, το κόστος της αλλαγής πλεύσης είναι δραματικά μεγαλύτερο από ότι αν αυτή είχε γίνει οργανωμένα σε βάθος χρόνου, έγκαιρα, συνειδητά. Όμως, αν δεν γίνει κάποτε η αρχή, αν όλα αυτά δεν προχωρήσουν, παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες, το ίδιο θα συμβεί και στη συνέχεια: όσο καθυστερούμε, θα είναι όλο και πιο δύσκολο, όλο και πιο επώδυνο, και, ασφαλώς, όλο και λιγότερο αποτελεσματικό.
Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει σε όλα αυτά και να προχωρήσει με ταχύτητα, εκπληρώνοντας φυσικά και την αυτονόητη προϋπόθεση ότι όλα θα γίνουν με τρόπο που δεν θα επιδέχεται αμφισβητήσεις: δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για καχυποψίες, για σκιές, για αμφιβολίες, σε κανένα επίπεδο.
Κι αν οι άνθρωποι που έχουν σήμερα την ευθύνη της χώρας διαπιστώσουν τέτοιες τάσεις, οφείλουν οι ίδιοι να είναι εκείνοι που θα τις ξεριζώσουν από την πρώτη στιγμή: αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει έναντι όλων. Όλα αυτά, πρέπει να γίνουν με σεβασμό στους νόμους, όχι μόνον τους τυπικούς αλλά και στις ουσιαστικές δυνατότητες της πραγματικής κι όχι ελεγχόμενης διεθνούς πραγματικότητας.
Όμως, πρέπει να γίνουν: γιατί χωρίς δίκαιους φόρους και χωρίς μικρότερο κράτος, χωρίς μια οικονομία που δεν θα γυρνά γύρω από αυτό και δεν θα «ζει» μέσω αυτού και των πλεγμάτων του, η χώρα και η κοινωνία, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν.
Κάποτε λοιπόν, έστω και τώρα, έστω και με αυτές τις συνθήκες, πρέπει να γίνει η αρχή. Ασφαλώς και δεν αρκούν αυτά: πρέπει να γίνουν πολλά και σε άλλα επίπεδα. Ομως αυτά είναι τα πρώτα και τα πιο βασικά. Κάποτε και από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή και αυτή θα φέρει μια δυναμική.
Μόνο έτσι μια μέρα η Ελλάδα θα μπορέσει να γίνει τόπος που θα παράγει ξανά και θα σταθεί πάλι στα πόδια της, αντί να ζει διαρκώς κάτω από τις απειλές και τις εντολές άλλων, επικυρίαρχων δυνάμεων.
ΠΗΓΗ
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=472515
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου