Καθώς διαβάζω το τέταρτο μπουγιουρντί με μέτρα που θα κληθώ να πληρώσω από τότε που ξέσπασε η κρίση, αντιλαμβάνομαι ότι τελικά δεν υπάρχει περίπτωση σε αυτή τη χώρα να καταπολεμηθεί ούτε η σπατάλη, ούτε η άνιση κατανομή των βαρών, ούτε η φοροδιαφυγή. Αν αντέξουμε να πληρώνουμε εμείς που ήδη πληρώνουμε, τότε πάει καλά. Αν όχι, κανείς δεν θα ενοχλήσει τους άλλους που δεν πληρώνουν, ούτε εκείνοι μόνοι τους θα προσφερθούν. Και η χώρα θα καταρρεύσει.
Έχω διαπιστώσει ότι η επαναλαμβανόμενη αδικία, στην οποία υπόκεινται τα «συνήθη υποζύγια» αυτής της χώρας, οφείλεται σε τέσσερις ανεξάρτητες πληγές από τις οποίες υποφέρει το κράτος μας.
Η μία πληγή βρίσκεται στην κορυφή. Εξ ου και η διακομματική συναίνεση για παράδειγμα, στην προστασία των υπαλλήλων της Βουλής, των προνονομιούχων ρετιρέ των ΔΕΚΟ με τους 14,17, ή 20 μισθούς το χρόνο, στην προστασία επίσης των συντεχνιών και των ομάδων πίεσης. Εκεί στην κορυφή, έχει συμφωνηθεί ομερτά γι’ αυτά τα πράγματα και έχει αποφασιστεί προ πολλού ότι μερικές δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας δεν θα πειραχθούν, έστω και αν το τίμημα είναι ότι θα σκίσουν τους υπολοίπους. Αν η πληγή αυτή ήταν η μοναδική όμως, θα τα είχαμε βγάλει πέρα οι υπόλοιποι. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν κι άλλες τρεις.
Η δεύτερη πληγή βρίσκεται στα μεσαία κλιμάκια του δημόσιου τομέα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τον υπουργό να γνωρίζει ότι στην Ελλάδα ανήκει ένα πανάκριβο κτίριο στις Βρυξέλλες, όπου στεγαζόταν παλιά η πρεσβεία μας, το οποίο ούτε νοικιάζεται, ούτε πωλείται και μένει αναξιοποίητο. Κάποιος μεσαίος υπάλληλος εκεί στο Υπουργείο Εξωτερικών θα πρέπει να ασχολείται με την περιουσία του Υπουργείου. Αυτός ο δημόσιος υπάλληλος θα έπρεπε να έχει ενημερώσει τους ανώτερούς του και αυτοί με τη σειρά τους τους ανώτερούς τους, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου κάποιος παίρνει την απόφαση να το αξιοποιήσει. Επίσης, δεν χρειάζεται να δοθεί εντολή από το υπουργείο Εργασίας για την απογραφή των συνταξιούχων. Οι διοικήσεις των ταμείων (όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο) θα έπρεπε να απαιτούν από τους συνταξιούχους τους να παρουσιάζονται μία φορά κάθε ημερολογιακό έτος και να απογράφονται. Εδώ στην Ελλάδα, κανείς δεν είχε ασχοληθεί και μετά από τόσα χρόνια κρίσης, πληρώνουμε συντάξεις σε χιλιάδες πεθαμένους.
Η τρίτη πληγή είναι η έλλειψη λογισμικού και δυνατότητας επικοινωνίας μεταξύ των υπηρεσιών του δημοσίου. Όταν για παράδειγμα η εφορία σου ζητάει εξαίρεση από τον ΟΑΕΕ, θα επρεπε μόνη της να μπορεί να ελέγξει τα αρχεία του ΙΚΑ και να δει ότι είσαι ασφαλισμένος εκεί, άρα η εξαίρεση δεν χρειάζεται. Η τεχνολογική υπανάπτυξη του δημοσίου δεν αυξάνει μόνο τη γραφειοκρατία, καθιστά και αδύνατη την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Δεν έχουμε κτηματολόγιο, δεν έχουμε περιουσιολόγιο, δεν έχουμε τρόπους να κάνουμε ουσιαστικούς ελέγχους.
Το αποτέλεσμα των τριών πληγών που ανέφερα είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να πάρει κάθετα μέτρα και παίρνει διαρκώς οριζόντια. Για παράδειγμα, έστω να δεχθούμε ότι πρέπει να δίνεται η σύνταξη στις άγαμες θυγατέρες. Το ταμείο τους θα μπορούσε να «μπαίνει» στα ηλεκτρονικά αρχεία του ΟΑΕΔ και να διαπιστώνει αν η δικαιούχος είναι άνεργη. Αν είναι άνεργη και ο μακαρίτης ο πατέρας της είχε πληρώσει πράγματι εισφορές, άντε να της δώσεις τη σύνταξη. Με το που έβρισκε δουλειά όμως, η σύνταξη θα έπρεπε να κοβόταν αυτομάτως.
Αυτό που συμβαίνει όμως είναι ότι εγώ, ο ηλίθιος μισθωτός του ιδιωτικού τομέα όμως, το μεγάλο θύμα αυτής της χώρας, θα δω για μία ακόμη φορά τους φορολογικούς μου συντελεστές να αυξάνονται για να πληρώσω συντάξεις σε άγαμες θυγατέρες που εργάζονται, πεθαμένους συνταξιούχους, κατά φαντασίαν τυφλούς κλπ. Και ταυτόχρονα, η κορυφή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου θα προστατεύει τις λίγες χιλιάδες «δικά της παιδιά», ενώ τα μεσαία στελέχη του δημοσίου θα αφήνουν να χάνονται τα λεφτά μου από εδώ κι από εκεί, επειδή δεν κάνουν τη δουλειά τους. Παλιά, ήμασταν τέσσερα εκατομμύρια και μπορούσαμε να σηκώσουμε το βάρος. Έχουμε πια μείνει δυόμιση και μειωνόμαστε συνεχώς, όπως άλλωστε και οι μισθοί μας. Έχουμε πια γονατίσει. Σύντομα, οι άγαμες θυγατέρες θα αναγκαστούν να παντρευτούν τους τυφλούς της Ζακύνθου, με καλεσμένους στο γάμο τους νεκροζώντανους συνταξιούχους και κουμπάρους τους υπαλλήλους της Βουλής. Δεν θα έχει μείνει πια κανείς για να τους θρέψει όλους αυτούς. Θα αναγκαστούν μόνοι τους να βρουν τον τρόπο..
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου