Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

ΠΡΟΟΔΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ


Τα κόμματα της ελληνικής μεταπολίτευσης υποφέρουν πια από κρίση ταυτότητας. Φάσκουν και αντιφάσκουν ανάμεσα σε διακηρύξεις και πράξεις. Ταλανίζονται ανάμεσα στον «μνημονιασμό» και τον «αντιμνημονιασμό», ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις και τις οριζόντιες περικοπές, την ανάπτυξη και την άγρια φορολόγηση, την ευρωπαϊκή ιδέα και τον εθνικισμό.
Αυτοί που κυβερνούν σήμερα, ήταν πέρυσι άκρως αντιμνημονιακοί και τώρα είναι διαπρύσιοι κήρυκες του μνημονίου ΙΙΙ. Δεξιοί και αριστεροί. Κι όσοι είναι ακόμη εκτός κυβέρνησης, εξακολουθούν να δηλώνουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, χωρίς δανειστές και για όλα φταίει το μνημόνιο – κι ο άλλος δρόμος είναι αυτός που μας έφερε ως εδώ: οι συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα, το κομματικό κράτος, το «λεφτά υπάρχουν», το παλιό πελατειακό σύστημα.
Όποιος προσπαθήσει να βρει τους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς του σήμερα, θα τρακάρει αναγκαστικά με τις …λέξεις. 
Τις κακοποιημένες λέξεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Τις λέξεις που φέρνουν ψήφους και τους ανίκανους στην εξουσία. Τις λέξεις μάσκες ενός τόσο βαθιά διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού, από την άκρα δεξιά έως τους αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν σημαίνουν πια αν όχι τίποτε, τότε σίγουρα όχι αυτό που εννοούν.

Τι θα πει πχ «αριστερός/ή»; 
Μπορεί κάποιοι να χρησιμοποιούν έναν τίτλο που ταυτίστηκε με την αυταπάρνηση για το κοινό καλό όταν έχουν ανταλλάξει την ηθική τους με το ρουσφέτι, τον διορισμό, την εξυπηρέτηση, το μέσον, το βόλεμα; 
Όταν ζουν από το κόμμα είτε ως υπάλληλοί του είτε ως «δικοί του» με τα σχετικά οφέλη; 
Όταν οι απόψεις τους υπηρετούν όχι την συνείδησή τους αλλά την επίδειξη κομματικής πίστης; 
Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με την αφοσίωση (έστω και τυφλή συχνά) των ανιδιοτελών αγωνιστών της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων που έδωσαν στην λέξη «αριστερά» την κοινωνική της αξία που υφάρπασε το ΠΑΣΟΚ για να έρθει στην εξουσία και στην νομή του κράτους στους «δικούς του»;
Τι θα πει επίσης «δεξιός/ά»; 
Έχουν σχέση οι απόψεις των σημερινών «δεξιών» με εκείνες της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής των δεκαετιών πριν την πασοκική «αλλαγή»; Ή με το «νεοφιλελευθερισμό» της Θάτσερ, της ακραίας και απόλυτης ελευθερίας και αυτορρύθμισης των αγορών; 
Μάλλον όχι… η διάσπαση της ελληνικής δεξιάς σε ακροδεξιούς, «αντιμνημονιακούς», λαϊκούς και φιλελεύθερους αυτό δεν δείχνει;
Στα χρόνια της κρίσης, δεν είναι σπάνιο αλλά μάλλον κανόνας, οι φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί άνθρωποι να συμφωνούν στις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και οι αυταρχικοί και κρατιστές να συμφωνούν στην επιστροφή στις «παλιές, καλές μέρες» του κομματικού κράτους και της παρασιτικής αφαίμαξης του δημοσίου πλούτου από τις κομματικές και «επιχειρηματικές» ελίτ.
Και οι μεν και οι δε, φέρουν ατάκτως τις ονομασίες «αριστεροί» ή «δεξιοί», και το μπέρδεμα αρχίζει… 
Ακόμη αταξινόμητες πολιτικές επιλογές μέσα σε ένα σαφές μέσα στην ασάφειά του πολιτικό χάος, όσον αφορά τουλάχιστον την κληρονομημένη Πολιτική Γεωγραφία!
Μέσα στα δεσμά λοιπόν παλαιών όρων, ιστορικών μεν αλλά σημασιολογικά ξεπερασμένων για το σήμερα,σχηματίζονται οι δυο νέες παρατάξεις: των προοδευτικών και των συντηρητικών. Χωρίς να ταυτίζονται με τις δυο παλιές παρατάξεις της δεξιάς και της αριστεράς. 

Φιλελεύθερη «δεξιά» και δημοκρατική «αριστερά», συναντώνται στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. 
Τα αυταρχικά και συντηρητικά «άκρα» συναντώνται "αριστερά της αριστεράς" ή "δεξιά της δεξιάς" (το ίδιο είναι...), ταυτίζονται εντυπωσιακά στο λεξιλόγιο αλλά πολεμούν δήθεν "ιδεολογικά" το ένα το άλλο αφού η συντήρηση της βολικής πολιτικής γεωγραφίας συγκαλύπτει την σημερινή πολιτική τους ταυτότητα:σκιαμαχούν φυσικά, αφού στο «δια ταύτα», συνήθως συμφωνούν πέραν παραδοσιακών εξαιρέσεων! (μια ματιά στο τι ψηφίζουν στην Βουλή, είναι πολύ διαφωτιστική…).

Η συγκρότηση έτσι της προοδευτικής παράταξης συγκρούεται πια μόνο με προκαταλήψεις δεκαετιών για το πρόσημο και τις προθέσεις του «άλλου»
Δεξιός για πάντα δεξιός; Και τι σημαίνει αυτό; Αριστερός για πάντα αριστερός; Αυτό πια κι αν δεν σημαίνει τίποτα…
Ο χώρος της ώσμωσης φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας με οικολογικό πρόσημο, είναι αναγκαστικά ο χώρος του κέντρου, γεωγραφικά – όχι όμως και πολιτικά: πολιτικά, είναι ο χώρος των προοδευτικών.
Ο χώρος της ώσμωσης αυταρχικών και κρατιστών με πελατειακό «ταξικό» πρόσημο, είναι ο χώρος δεξιά και αριστερά των προοδευτικών, γεωγραφικά – όχι όμως και πολιτικά: πολιτικά είναι ο χώρος της συντήρησης, των αντιδραστικών σε κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση, στην ελληνική «γαλλική» επανάσταση, στον ελληνικό διαφωτισμό.
Είναι λοιπόν μια ακόμη ένδειξη είτε πολιτικής ανωριμότητας είτε και ασυγχώρητου δισταγμού, λέξεις χωρίς περιεχόμενο και χρεοκοπημένες προκαταλήψεις της μεταπολίτευσης,"κύμβαλα αλαλάζοντα", να εμποδίζουν την σύγκλιση του μεταρρυθμιστικού προοδευτικού χώρου. Να οδηγούν στην επιστροφή σε αποκλεισμούς φιλελευθέρων από την κεντροαριστερά και αριστερών από τον φιλελεύθερο χώρο.
Σε κάθε εποχή, το καινούργιο και το αναγκαίο, έρχεται συνήθως μετά από καταστροφές που προκαλεί η όζουσα παρακμή του παλιού: Πολέμους, χρεοκοπίες, οικολογικές καταστροφές. 
Όλα τάχουμε ζήσει σε αυτήν την χώρα: τι άλλο χρειαζόμαστε;
ΠΗΓΗ
http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου