ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

Γράφει ο Γ.Β.
Ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία , για πολλά χρόνια τώρα , ζούσε με δανεικά "κατακτώντας" ένα βιοτικό επίπεδο με κύρια χαρακτηριστικά τη σπατάλη ,τη διασκέδαση, τα εορτοδάνεια, τα διακοποδάνεια και υιοθετώντας ένα καταναλωτικό μοντέλο ακραίας μορφής .
Αυτό έχει πια αποκαλυφθεί σ'όλες του τις λεπτομέρειες και δεν επιδέχεται παρερμηνείες ή λαϊκισμούς του τύπου "φέρτε πίσω τα κλεμένα".
Το πρόβλημα όπως το ζούμε σήμερα , δημιουργήθηκε απ'τη στιγμή που ο δανεισμός αυτός έγινε κυριολεκτικά αλόγιστος και το μέγεθός του κατέληξε σε όρια πολύ πέρα απ'τις δυνατότητες της οικονομίας μας.
Το εύκολο χρήμα {δανεικά} δεν αποτελεί όμως ένα μέγεθος μόνο καθαρά ποσοτικό , δηλαδή χρωστάμε πολλά ή λίγα .
Είναι και μιά ισχυρή παράμετρος που υπεισέρχεται στην συμπεριφορά του ανθρώπου.
Στην δική μας περίπτωση ,το εύκολο χρήμα ενεθάρρυνε, αν δεν επέβαλλε και έναν αντίστοιχο τρόπο ζωής. Ο τρόπος ζωής με τη σειρά του κυριολεκτικά σφυριλάτησε χαρακτήρες και άτομα σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολεύονται πολύ σήμερα να κατανοήσουν τη νέα πραγματικότητα.
Τα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα που αναπτύχθηκε και διαμορφώθηκε κάτω από την κοινωνική και οικονομική αυτή πραγματικότητα , δείχνουν ένα χαρακτήρα σπάταλο, αλαζόνα, εγωιστή , υπέρμετρα ατομικιστή, εραστή της ελάσσονος προσπάθειας,με κυρίαρχη τη διάθεση να βολέψει τον εαυτό του και την οικογένειά του και πάθος για το δημόσιο , όπου η σιγουριά και το αραλίκι αποτελούν ακατανίκητα κίνητρα. Μπορεί να φαίνεται ακραίο σαν έκφραση, αλλά δίνεται η εντύπωση πως ολόκληρη η κοινωνία απέκτησε δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.
Αυτά όμως τώρα τελειώσανε. Πρέπει να τελειώσουν. Και το ερώτημα που μπαίνει με ένταση και οξύτητα, είναι πώς ο μέσος Έλληνας θ'αποχωριστεί τον εαυτό του που διμορφώνονταν βήμα-βήμα τόσα χρόνια τώρα?
Πώς θα μπορέσει να προσαρμοστεί σε μια κατάσταση που απαιτεί διαφορετική νοοτροπία και αντιλήψεις, που έτσι κι αλλιώς θα επιβληθούν βίαια, όταν συνειδητοποιήσειότι έγινε τουλάχιστον κατά 40% φτωχότερος από πριν {που ζούσε με δανεικά?}
Πώς θα αντιδράσει ο απλός πολίτης όταν νιώσει να σπάει ο {χωρίς αντίκρυσμα} τσαμπουκάς του , να εκμηδενίζεται η αλαζονία του και να συρικνώνεται η δυνατότητά του για το προσωπικό του βόλεμα ?
Πώς μια κοινωνία με εμφανή τα συμπτώματα της παρακμής σ'όλα τα επίπεδα, θα μπει στη διαδικασία της αναγέννησης και της αναδημιουργίας?
Όσοι πιστεύουν πως το μεγάλο μας πρόβλημα είναι τα νούμερα του δημόσιου χρέους και του ελείμματος , κάνουν λάθος. Εξ ίσου σοβαρό πρόβλημα είναι η νοοτροπία και οι αντιλήψεις της κοινωνίας.Κι αυτό θα το βρίσκουμε από τώρα και στο εξης μπροστά μας συνεχώς , σε κάθε προσπάθεια αλλαγής κατεύθυνσης.
Εχω την εντύπωση πως έφτασε η ώρα των μεγάλων πολιτικών.
Πολιτικών που δυστυχώς δεν διαθέτει η παρούσα πολιτική τάξη.