ΚΡΙΣΗ ΑΡΙΘΜΩΝ Ή ΚΡΙΣΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ;

Γράφει ο Γ.Β.
Η Ελλάδα αυτή την περίοδο χρωστάει στους δανειστές της 1,5 ΑΕΠ , με δυναμική να φτάσει στα 2 τα αμέσως επόμενα χρόνια . Το δημόσιο έλλειμμα συγκρατήθηκε το 2010 στο 9,6%, ενώ πληρώθηκαν 13 περίπου δις ευρώ για τόκους, οι οποίοι θα ανεβούν και αυτοί τα επόμενα χρόνια. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας , υπολείπεται κατά πολύ άλλων χωρών κι αυτό έχει σαν συνέπεια μεγάλο άνοιγμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο, που φτάνει μέχρι του να εισάγουμε μαϊντανό από την Τουρκία και λεμόνια από τη Χιλή

Το πρόβλημα συνεπώς που αντιμετωπίζει η χώρα μας φωνάζει από μακριά. Μεγάλος αριθμός πολιτών το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά υπάρχει και ένα αξιοσημείωτο ποσοστό που αξιολογεί τα πράγματα διαφορετικά. Πιστεύει ότι η κρίση είναι ένα φαινόμενο παροδικό, που οφείλετε κυρίως σε μια μειοψηφία κλεφτών, οι οποίοι μόλις απομονωθούν , θα διορθωθούν όλα αμέσως και θα επανέλθουμε στην κατάσταση που ήμασταν πριν ξεσπάσει η κρίση.
Εκτιμούν την κατάσταση σαν απλή κρίση αριθμών,  που αφορά τα δημοσιονομικά δεδομένα, η οποία με ένα  θαύμα θα γίνει αναστρέψιμη χωρίς μακροχρόνιες θυσίες και ευρύτερες αλλαγές κοινωνικοοικονομικού χαρακτήρα.
Η πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί πως τα οικονομικά στοιχεία και ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας ,επηρεάζει καταλυτικά τη διαμόρφωση αντίστοιχων χαρακτήρων και πλάθει αντιλήψεις και νοοτροπίες που μπορούν να κρατήσουν μια κοινωνία καθηλωμένη στο παρελθόν ή να την εξωθήσουν σε μεγάλα προς τα μπροστά άλματα.
Ο Έλληνας της σημερινής εποχής, παρ όλη την καμπάνα της κρίσης ψάχνει ακόμα την κρατική προστασία, τον εύκολο πλουτισμό, το προσωπικό του βόλεμα ,ενώ ταυτόχρονα νομίζει πως είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο.Αυτός που τα ξέρει όλα και έχει άποψη για όλα.Συνεχίζει να είναι θερμός οπαδός της λίγης προσπάθειας ,απείθαρχος με την πρώτη ευκαιρία και με γενικευμένη τάση προς  τη φοροδιαφυγή και την παρανομία.Το τελευταίο ίσως εξ αιτίας μιας διαχρονικής ατιμωρησίας, όσων παρανομούν.
Το κράτος είναι η εστία , γύρω από την οποία συγκεντρώνονται όλοι για να βολέψουν  τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Ο ιδιωτικός τομέας θεωρείται a priori αντιπαθής και εν δυνάμει διεφθαρμένος.Ένα σύνολο από πανούργους και χωρίς ανθρώπινες ευαισθησίες εκμεταλλευτές.
Κατά την κρατούσα άποψη{δυστυχώς γενικευμένη}, η ιδιωτική επιχείρηση δεν προσφέρει πλούτο στον τόπο και στερείται κάθε ηθικού περιεχομένου. Το κέρδος είναι η αναπόφευκτη κατάληξη της στυγνής εκμετάλλευσης των εργαζομένων ,οι οποίοι έχουν πάντα δίκιο και οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων καλοπερασάκιδες εκμεταλλευτές που τα θέλουν όλα δικά τους..
Ωστόσο όμως  όλοι αναγνωρίζουν , ότι η χώρα δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα τεράστια προβλήματά της , δεν θα μπορέσει να βελτιώσει τη θέση της στο διεθνή στίβο , αν δεν υπάρξει ανάπτυξη. Η ανάπτυξη προϋποθέτει επενδύσεις . Κι αυτές γίνονται από πολίτες που έχουν μεράκι για δημιουργία και φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο στη ζωή τους.
Αν όμως το γενικότερο κλίμα, για τη θέση μιας ιδιωτικής επιχείρησης σε μια σύγχρονη κοινωνία , είναι τόσο αρνητικό , στρεβλό και παράλογα απορριπτικό, ποιός έχει το κουράγιο να κάνει επενδύσεις; Και γιατί να τις κάνει άλλωστε;