Τη μια μονότονη κοροϊδία, άλλη μονότονη απαράλλαχτη ακολουθούσε, για να παραφράσουμε τον Καβάφη. Μιλάμε για το αναγγελθέν νέο νομικό πλαίσιο ελέγχου στα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών γενικότερα. Ο Γιάννης Ραγκούσης έχει προφανώς καλές προθέσεις. Αλλά με τον τρόπο που τίθεται το ζήτημα θα εξελιχθεί και αυτή τη φορά σε κοροϊδία. Ο λόγος είναι απλός: ο έλεγχος του πολιτικού χρήματος δεν είναι θέμα νέων νόμων. Αρκεί η εφαρμογή των υφιστάμενων. Αφού δεν εφαρμόζονται όσα ισχύουν ήδη για το πόθεν έσχες των βουλευτών και τα οικονομικά των κομμάτων, γιατί θα εφαρμοστούν όσα θα νομοθετηθούν στο εξής;
Αν θέλει πράγματι κάποιος να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, σ’ αυτό το θέμα δεν έχει παρά να κάνει απλά πράγματα.
Πρώτον να ερευνήσει γιατί και σε ποιες περιπτώσεις δεν εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα οι νόμοι στους πολιτικούς και τα κόμματα και να κοινοποιήσει τα ευρήματά. Τα στοιχεία υπάρχουν και ο έλεγχος είναι ευχερής, για όποιον θέλει να τον κάνει. Αφού δεν ξεκαθαρίζουμε τη σημερινή κατάσταση, τι νόημα έχει να υποσχόμαστε ότι θα ξεκαθαρίσουμε τις μελλοντικές; Αφού δεν τιμωρούμε όσους ήδη έχουν παρανομήσει, τι άξια έχει ένας νόμος που θα τιμωρεί όσους θα παρανομήσουν στο μέλλον;
Δεύτερον αν θέλει κάποιος πραγματικά να θέσει υπό έλεγχο τις δοσοληψίες των πολιτικών δεν έχει παρά να καταγράψει πόσοι από αυτούς είναι σήμερα φτωχότεροι από όσο όταν μπήκαν στην πολιτική. Πόσοι πούλησαν περιουσιακά τους στοιχεία όπως έκαναν οι παλαιοί πολιτικοί. Και πόσων το επίπεδο ζωής ισούται με τα εμφανιζόμενα εισοδήματά τους, από τη βουλευτική αποζημίωση και λοιπούς επίσημους πόρους. Είναι πολύ απλό και σε πολλές περιπτώσεις βγάζει μάτι.
Αν θέλει πράγματι κάποιος θα ρίξει φώς στα οικονομικά των κομμάτων, να τα υποχρεώσει να δηλώσουν πόσο προσωπικό –ονομαστικά όμως- απασχολούν, πόσους πληρώνουν από το ταμείο τους και με ποιους μισθούς, πόσους έχουν αποσπάσει από το δημόσιο και ποιο είναι το αντικείμενο της εργασίας τους, πόσο κοστίζουν διάφορες δραστηριότητες και ιδίως οι προεκλογικές τους δαπάνες.
Αν θέλει κάποιος να αντιμετωπίσει τα κόμματα όπως οποιονδήποτε άλλον φορέα, δεν έχει παρά να ζητήσει από τις τράπεζες που τα δανείζουν να εξηγήσουν σε ποιους άλλους πελάτες τους εφαρμόζουν αυτά τα κριτήρια, όπως πχ να δέχονται ως εγγύηση τις …μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις που μπορεί και να μην υπάρξουν. Η μπορεί να μειωθούν όπως σκοπεύει να κάνει τώρα η κυβέρνηση.
Αν θέλει πράγματι κάποιος να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, σ’ αυτό το θέμα δεν έχει παρά να κάνει απλά πράγματα.
Πρώτον να ερευνήσει γιατί και σε ποιες περιπτώσεις δεν εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα οι νόμοι στους πολιτικούς και τα κόμματα και να κοινοποιήσει τα ευρήματά. Τα στοιχεία υπάρχουν και ο έλεγχος είναι ευχερής, για όποιον θέλει να τον κάνει. Αφού δεν ξεκαθαρίζουμε τη σημερινή κατάσταση, τι νόημα έχει να υποσχόμαστε ότι θα ξεκαθαρίσουμε τις μελλοντικές; Αφού δεν τιμωρούμε όσους ήδη έχουν παρανομήσει, τι άξια έχει ένας νόμος που θα τιμωρεί όσους θα παρανομήσουν στο μέλλον;
Δεύτερον αν θέλει κάποιος πραγματικά να θέσει υπό έλεγχο τις δοσοληψίες των πολιτικών δεν έχει παρά να καταγράψει πόσοι από αυτούς είναι σήμερα φτωχότεροι από όσο όταν μπήκαν στην πολιτική. Πόσοι πούλησαν περιουσιακά τους στοιχεία όπως έκαναν οι παλαιοί πολιτικοί. Και πόσων το επίπεδο ζωής ισούται με τα εμφανιζόμενα εισοδήματά τους, από τη βουλευτική αποζημίωση και λοιπούς επίσημους πόρους. Είναι πολύ απλό και σε πολλές περιπτώσεις βγάζει μάτι.
Αν θέλει πράγματι κάποιος θα ρίξει φώς στα οικονομικά των κομμάτων, να τα υποχρεώσει να δηλώσουν πόσο προσωπικό –ονομαστικά όμως- απασχολούν, πόσους πληρώνουν από το ταμείο τους και με ποιους μισθούς, πόσους έχουν αποσπάσει από το δημόσιο και ποιο είναι το αντικείμενο της εργασίας τους, πόσο κοστίζουν διάφορες δραστηριότητες και ιδίως οι προεκλογικές τους δαπάνες.
Αν θέλει κάποιος να αντιμετωπίσει τα κόμματα όπως οποιονδήποτε άλλον φορέα, δεν έχει παρά να ζητήσει από τις τράπεζες που τα δανείζουν να εξηγήσουν σε ποιους άλλους πελάτες τους εφαρμόζουν αυτά τα κριτήρια, όπως πχ να δέχονται ως εγγύηση τις …μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις που μπορεί και να μην υπάρξουν. Η μπορεί να μειωθούν όπως σκοπεύει να κάνει τώρα η κυβέρνηση.
Και τέλος αν θέλει πράγματι κάποιος να εξυγιάνει τα πράγματα, δεν έχει παρά να τσεκάρει με προσοχή- ίσως και αναδρομικά- πόσο κοστίζουν ένας προς ένας οι βουλευτές στον κρατικό προϋπολογισμό, πόσοι από αυτούς «βγάζουν τα λεφτά τους» και για πόσους περνάει ολόκληρη τετραετία χωρίς να κάνουν τίποτε πέραν του να ψηφίζουν όσα τους υποδεικνύει το κόμμα τους. Και βεβαίως θα είχε ενδιαφέρον να ερευνηθούν πόσοι πρώην αξιωματούχοι της πολιτικής απολαμβάνουν προνόμια τα οποία οι ίδιοι θέσπισαν για τον εαυτό τους, την περίοδο της δόξας τους.
Όταν θα γίνουν όλα αυτά, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για νέο νομικό πλαίσιο και για διαφάνεια στο δημόσιο βίο. Αλλιώς οι νόμοι θα εξελίσσονται σε ένα μεγαλοπρεπές νέφος από στάχτη για τα μάτια.
Όταν θα γίνουν όλα αυτά, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για νέο νομικό πλαίσιο και για διαφάνεια στο δημόσιο βίο. Αλλιώς οι νόμοι θα εξελίσσονται σε ένα μεγαλοπρεπές νέφος από στάχτη για τα μάτια.
ΠΗΓΗ: PROTAGON.GR8-1-2011
Γ.ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου