Ξεκίνησαν λοιπόν πέρυσι τον Μάιο με τα μέτρα εκτάκτου ανάγκης, με τις περικοπές στους μισθούς και στα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, έπειτα ζήτησαν να ψηφίσουμε νέο Ασφαλιστικό, στη συνέχεια, αφού έκαναν τον πρώτο έλεγχο, ζήτησαν αναπροσαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων, μετά επέμειναν και επέβαλαν τις διαρθρωτικές αλλαγές, τον περασμένο Δεκέμβριο ξεκαθάρισαν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τα ελλείμματα των δημόσιων συγκοινωνιών και με εκείνα του τομέα της Υγείας, όπως και με τα συντεχνιακά καθεστώτα των ελευθέρωνεπαγγελματιών απαιτώντας την ελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.
Και τώρα, αφού διαπίστωσαν ότι το πρόγραμμα τρέχει με σχετική ταχύτητα, για να προσφέρουν τη μεγάλη ανάσα διευθέτησης του δημοσίου χρέους, δηλαδή την επιμήκυνση, τη μείωση του επιτοκίου και τη δυνατότητα επαναγοράς σε χαμηλότερη τιμή των μακροχρόνιων ελληνικών τίτλων, απαίτησαν τη δική μας καθαυτή συμβολή στην προσπάθεια μείωσης των χρεών μας. Κάπως έτσι, μετά την έγκριση της τέταρτης δόσης και εν όψει των συζητήσεων με την Ευρώπη για την άμβλυνση του βάρους της υπερχρέωσης, απαίτησαν και επέβαλαν το πρόγραμμα-μαμούθ των αποκρατικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ(!) ως το 2015, το οποίο φαντάζει εξωπραγματικό και για την επίτευξη του οποίου προφανώς θα απαιτηθούν διαδικασίες-εξπρές.
Ωστόσο και αυτή η επιλογή είναι συγκεκριμένη, υπηρετεί καθαρό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου. Ουσιαστικά οι εταίροι μας στην Ευρώπη και οι εμπειρογνώμονες που τους συνοδεύουν κάνουν τη δουλειά που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να κάνει το εγχώριοπολιτικό σύστημα εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον από την ένταξή μας στην ευρωζώνη.
Δημιουργούν, με άλλα λόγια, στην Ελλάδα, σε συνθήκες επαπειλούμενης πτώχευσης, περιβάλλον φιλελεύθερης ευέλικτης και ανταγωνιστικής οικονομίας, όπου το κράτος θα παίζει μικρότερο και κυρίως ρυθμιστικό ρόλο και τα υπόλοιπα θα ορίζονται από τις ευκαιρίες που θα έχει και τις δυνατότητες που θα αποκτήσει ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος ιδιωτικός τομέας.
Αυτό επιχειρείται τώρα υπό την πίεση και την καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των δανειστών μας. Κακά τα ψέματα, το προηγούμενο καταρρεύσαν κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να υποστηριχθεί. Δεν υπάρχουν οι πόροι να το διατηρήσουν ζωντανό ούτε είναι κανείς διατεθειμένος να μας βοηθήσει να το συντηρήσουμε. Αρα η μετάπτωση στο επόμενο μοντέλο πρέπει να θεωρείται νομοτελειακή. Το μόνο ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται είναι αν το διάδοχο μοντέλο είναι ανεκτό και αποδεκτό από τον ελληνικό λαό. Και επ΄ αυτού τα πράγματα παραμένουν αδιερεύνητα και θολά. Και θα παραμένουν έτσι ώσπου να αποφανθεί διά της ψήφου του ο ελληνικός λαός. πηγη: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=384287&dt=13/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου