Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ!


Που είχαμε μείνει;
Α! Σας μιλούσα για την «θεία Χαρίκλεια» την γριά γεροντοκόρη του χωριού μου που όλο και περισσότερο μου φέρνει στο μυαλό τη σημερινή Ελλάδα. Κανέναν δεν ακούει και οι μόνοι που την παινεύουν είναι αυτοί που την αρμέγουν (οι γονείς της και το σόι της δηλαδή). Αλλά δεν θέλω να συνεχίσω άλλο την ιστορία καθότι όλοι έχουμε μια «θεία Χαρίκλεια» άρα όλοι ξέρουμε γιατί μιλάμε και όλοι μπορούν να κάνουν τις αναγωγές.

Αυτό που ίσως έχει σημασία είναι να πούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε σήμερα. Πριν μερικές μέρες έγραψα ένα κείμενο με τίτλο«Δημοψήφισμα τώρα». Ζητούσα, αντί να συνεχίζουμε να παίζουμε την κολοκυθιά με τα προβλήματα της χώρας, να κάνουμε ένα δημοψήφισμα
. «Να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο ερωτηματολόγιο με όλα αυτά που μας απασχολούν και να ψηφίσουμε». Την ίδια πρόταση, σωστότερα διατυπωμένη, διατύπωσε την Δευτέρα ο Αλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στον Αλέξη Παπαχελά.  Σας παραθέτω τα λεγόμενα του (η σύνταξη δική μου, οι ιδέες δικές του): «Να συγκροτηθεί μια ατζέντα, την οποία θα την ονομάσουμε «Ατζέντα 2020». Μέσα σ’ αυτή την ατζέντα θα περιληφθούν αυτά που λέει το μνημόνιο και το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και όλοι οι τομείς που πάσχουν στην Ελλάδα . Ο μεταποιητικός χώρος, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση, ο τουρισμός, η υγεία, η αλιεία. Δεν μπορείς να καθαρίσεις έναν τομέα και να αφήσεις τους άλλους, θα σαπίσουν. Να κάνουμε λοιπόν αυτή την ατζέντα, με χρονοδιαγράμματα, στόχους, ιεραρχήσεις και να την θέσουμε για έγκριση στον ελληνικό λαό. Να κάνουμε δηλαδή δημοψηφισματικού χαρακτήρα εκλογές για να αναλάβει επιτέλους ο καθένας τις ευθύνες του».

Τώρα θα μπορούσε να πει κάποιος και γιατί να ακούσουμε την πρόταση ενός πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ο Αλέκος Παπαδόπουλος  έχει πολεμηθεί τόσο πολύ από το κόμμα του – τον έχουν πει Κασσάνδρα, γραφικό, νεοφιλελεύθερο, μονομανή  – που δικαιωματικά έχει απολέσει πια τον, βεβαρημένο είναι η αλήθεια, τίτλο του υπουργού. Το κυριότερο όμως είναι ότι όσο κι αν ψάχνω δεν βρίσκω άλλη απλούστερη και πληρέστερη πρόταση που να μας βγάζει από το σημερινό αδιέξοδο. Η απουσία ελπίδας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Σε λίγο οι μισοί θα σφάζονται στους δρόμους με τους άλλους μισούς. «Οι ζωτικές και προοδευτικές της χώρας δεν εκφράζονται. Υπάρχει μια θολούρα, μια ύπνωση, ένα μαστούρωμα, μια αδυναμία έκφρασης. Δεν την αφήνει ο Mediaκός λαϊκισμός, είναι στραγγαλισμένες από τους παραπολιτικούς θεσμούς; Το γεγονός είναι ότι στην οικονομία υπάρχει η παραοικονομία, στην παιδεία η παραπαιδεία, στην δικαιοσύνη το παραδικαστικό, στη διοίκηση είναι η παραδιοίκηση. Αυτοί αποφασίζουν, τα οικοδομήματα του λαϊκίστικου πνεύματος που οικοδομήθηκε μετά την μεταπολίτευση» (ξανά  η σύνταξη δική μου, οι ιδέες δικές του). Ας κάνουμε μια παύση λοιπόν, ας συγκροτήσουμε ο καθένας τη δική του ατζέντα (την πράσινη, την κόκκινη, τη ροζ, την μπλε, τη μαύρη, την ριγέ, την πουά) και ας αποφασίσουμε με εκλογές.
Εκεί που ίσως διαφωνήσουμε με τον Αλέκο Παπαδόπουλο είναι ποια ακριβώς θα είναι η σωτήρια «Ατζέντα 2020». Άλλοι θα την θέλουν πιο αριστερή, άλλη θα την θέλουν πιο δεξιά. Άλλοι θα την θέλουν οικολογική και άλλοι «ελληνοκεντρική». Άλλα θα λένε οι κρατικιστές και άλλα οι αντιεξουσιαστές. Τουλάχιστον όμως θα είναι μια απείρως πιο δημιουργική κουβέντα από το μέγα ερώτημα των τελευταίων ημερών: «να απομακρυνθούν τα μπάζα από την λεωφόρο Λαυρίου ή να μην απομακρυνθούν»; Αν επιμείνουμε σε τέτοιου τύπου ερωτήματα πολύ φοβούμαι ότι σύντομα η ίδια η χώρα θα έχει την τύχη των μπάζων.

Ας κάνουμε λοιπόν μια τελευταία προσπάθεια.  Εκτός αν είναι βολικότερες οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Σαν και αυτές που κατατρώνε το μυαλό της «θείας Χαρίκλειας». Που μπορεί να γέρασε μόνη, κανείς να μην γυρίζει να την κοιτάξει αλλά αυτή πιστεύει ότι παραμένει περιζήτητη και το σούρουπο στο πλακόστρωτο θα εμφανιστεί το παλικάρι που θα τη σώσει.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου