ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ του ‘90, η φωτισµένη ελληνική ελίτ έβαλε ως στόχο τη συµµετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Φαινόταν χίµαιρα, αλλά το πετύχαµε. Από το 2000 ώςτο 2009, η Ελλάδα έζησε τον οικονοµικό εφησυχασµό του σκληρού κοινού νοµίσµατος και των χαµηλών επιτοκίων. Η κρίση όµως απέδειξε ότι αυτά ήταν όνειρα θερινής νυκτός. Το «στόρι» της δεκαετίας που ξεκίνησε τοδιανύουµε, φαίνεται θολό και δυσοίωνο. Θα είναι η έξοδός µας από την ευρωζώνη;
ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ δήλωση της Μαρίας∆αµανάκη, ζούµε τη µεγάλη εθνική µαςανατριχίλα. Η επιστροφή στη δραχµή µάς πάεισε ένα οικονοµικό µοντέλο που είναι κάτι σε «Μονόπολη». Ολα αυτάδεν είναι µόνο αποτέλεσµα µιας ολικής δηµοσιονοµικής εκτροπής. Οφείλονται και στον κίνδυνο να χαθεί η µάχη των ιδεών.Προς το παρόν, η ιδέα της δραχµής είναι άκρως µειοψηφική και προκαλεί σοκ στην κοινωνία. Με το Μνηµόνιο όµως τα πράγµατα είναι διαφορετικά. Εδώ καιέναν χρόνο, το αντιµνηµονιακό ρεύµα κερδίζει έδαφος. Στην κυβέρνηση, την Κοινοβουλευτική Οµάδα και το κόµµα του ΠΑΣΟΚ. Στην αντιπολίτευση, από τη Ν.∆. ώς την Αριστερά.
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι το Μνηµόνιο θα ήταν το οικονοµικό εργαλείο – έστω και επώδυνο στη χρήση– που θα επανέφερε τη χώρα στον ίσιο δρόµο. Ωστόσο, πρώτα το Μνηµόνιο συκοφαντήθηκε πολιτικά και ύστερα απέτυχε επιχειρησιακά. Το 10,5% του ελλείµµατος – στο ΑΕΠ – το 2010 και το «άνοιγµα» έξι δισ. ευρώ στα δηµόσια οικονοµικά το 2011 επιτρέπουν σε όλους όσοι το αµφισβητούσαν να δηλώσουν νικητές. Την ίδια ώρα ηκοινωνία αρχίζει πλέον νααµφιβάλλει. Και η χώρα να παραπαίει.
ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ να εισέρχεται στην εποχή των δηµαγωγών – που υψώνουν πανό στη Βουλή – και τον δηµόσιο διάλογο να µετατρέπεται σε ανταλλαγή κραυγών, αναρωτιέται κανείς αν και πώς θα αντιδράσει η ελίτ της χώρας. Αυτή είναι περιθωριοποιηµένη και, σε πολλές περιπτώσεις, άφωνη. Η πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ ∆ηµήτρη ∆ασκαλόπουλου για δηµοψήφισµα δείχνει ότι άρχισαν να χτυπούν τα καµπανάκια όλα µαζί.
Η ΙΔΕΑ είναι να µπει στην κάλπη το Μεσοπρόθεσµο. Θέλουµε ή δεν θέλουµε να είµαστε στην ευρωζώνη; Αν θέλουµε – που θέλουµε – τότε πρέπει να αποδεχθούµε τις συνέπειες. ∆ηλαδή τις οικονοµικές θυσίες. Τάδε έφη ∆ασκαλόπουλος. Η κυβέρνηση µελετά την πρόταση.Η αλήθεια είναι ότι οι έµπειροι πολιτικοίγνωρίζουν ότι το δηµοψήφισµα έχει τον κίνδυνο άλλη ερώτηση να βάλεις και σε άλλη να απαντήσει το εκλογικό σώµα. Το κλασικό παράδειγµα είναι το δηµοψήφισµα για το Ευρωσύνταγµα που έγινε στη Γαλλία το 2005. Στην Ελλάδα του 2011, το ρίσκο είναι να βάλεις σε δηµοψήφισµα την ευρωπαϊκή προοπτική τηςχώρας και να δηµιουργηθείκλίµα ότι το «όχι» θα είναι «όχι» στο Μνηµόνιο. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η κάλπη ενός δηµοψηφίσµατος δεν είναι απλώς γκαστρωµένη. Μπορεί να υποστεί εξωσωµατική γονιµοποίηση. Καλές οι µεγάλες ιδέες, καλύτερο θα ήταν να πράξει τα δέοντα η κυβέρνηση.
ΠΗΓΗhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=13&ct=31&artID=4632682
ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ δήλωση της Μαρίας∆αµανάκη, ζούµε τη µεγάλη εθνική µαςανατριχίλα. Η επιστροφή στη δραχµή µάς πάεισε ένα οικονοµικό µοντέλο που είναι κάτι σε «Μονόπολη». Ολα αυτάδεν είναι µόνο αποτέλεσµα µιας ολικής δηµοσιονοµικής εκτροπής. Οφείλονται και στον κίνδυνο να χαθεί η µάχη των ιδεών.Προς το παρόν, η ιδέα της δραχµής είναι άκρως µειοψηφική και προκαλεί σοκ στην κοινωνία. Με το Μνηµόνιο όµως τα πράγµατα είναι διαφορετικά. Εδώ καιέναν χρόνο, το αντιµνηµονιακό ρεύµα κερδίζει έδαφος. Στην κυβέρνηση, την Κοινοβουλευτική Οµάδα και το κόµµα του ΠΑΣΟΚ. Στην αντιπολίτευση, από τη Ν.∆. ώς την Αριστερά.
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι το Μνηµόνιο θα ήταν το οικονοµικό εργαλείο – έστω και επώδυνο στη χρήση– που θα επανέφερε τη χώρα στον ίσιο δρόµο. Ωστόσο, πρώτα το Μνηµόνιο συκοφαντήθηκε πολιτικά και ύστερα απέτυχε επιχειρησιακά. Το 10,5% του ελλείµµατος – στο ΑΕΠ – το 2010 και το «άνοιγµα» έξι δισ. ευρώ στα δηµόσια οικονοµικά το 2011 επιτρέπουν σε όλους όσοι το αµφισβητούσαν να δηλώσουν νικητές. Την ίδια ώρα ηκοινωνία αρχίζει πλέον νααµφιβάλλει. Και η χώρα να παραπαίει.
ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ να εισέρχεται στην εποχή των δηµαγωγών – που υψώνουν πανό στη Βουλή – και τον δηµόσιο διάλογο να µετατρέπεται σε ανταλλαγή κραυγών, αναρωτιέται κανείς αν και πώς θα αντιδράσει η ελίτ της χώρας. Αυτή είναι περιθωριοποιηµένη και, σε πολλές περιπτώσεις, άφωνη. Η πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ ∆ηµήτρη ∆ασκαλόπουλου για δηµοψήφισµα δείχνει ότι άρχισαν να χτυπούν τα καµπανάκια όλα µαζί.
Η ΙΔΕΑ είναι να µπει στην κάλπη το Μεσοπρόθεσµο. Θέλουµε ή δεν θέλουµε να είµαστε στην ευρωζώνη; Αν θέλουµε – που θέλουµε – τότε πρέπει να αποδεχθούµε τις συνέπειες. ∆ηλαδή τις οικονοµικές θυσίες. Τάδε έφη ∆ασκαλόπουλος. Η κυβέρνηση µελετά την πρόταση.Η αλήθεια είναι ότι οι έµπειροι πολιτικοίγνωρίζουν ότι το δηµοψήφισµα έχει τον κίνδυνο άλλη ερώτηση να βάλεις και σε άλλη να απαντήσει το εκλογικό σώµα. Το κλασικό παράδειγµα είναι το δηµοψήφισµα για το Ευρωσύνταγµα που έγινε στη Γαλλία το 2005. Στην Ελλάδα του 2011, το ρίσκο είναι να βάλεις σε δηµοψήφισµα την ευρωπαϊκή προοπτική τηςχώρας και να δηµιουργηθείκλίµα ότι το «όχι» θα είναι «όχι» στο Μνηµόνιο. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η κάλπη ενός δηµοψηφίσµατος δεν είναι απλώς γκαστρωµένη. Μπορεί να υποστεί εξωσωµατική γονιµοποίηση. Καλές οι µεγάλες ιδέες, καλύτερο θα ήταν να πράξει τα δέοντα η κυβέρνηση.
ΠΗΓΗhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=13&ct=31&artID=4632682
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου