Πολύ πρίν την ένταξη μας στην ΟΝΕ, απο την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, βλέπαμε την Ευρώπη – ΕΟΚ τότε- ώς μια πηγή χρηματοδότησης που θα βελτίωνε το βιοτικό μας επίπεδο. Με αυτήν τη λογική κινηθήκαμε ώς έθνος, με αυτή τη λογική αλλάξαμε άποψη και απο πολέμιοι της ΕΟΚ (που ήταν το ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ) γίναμε οι πιστότεροι και φαντικότεροι ευρωπαίοι σύμφωνα με τις έρευνες του Ευρωβαρόμετρου.
Πώς δηλαδή;
Η ΕΟΚ στην αρχή και η ΕΕ στη συνέχεια, μας εξαγόραζαν. Εξαγόραζαν συνειδήσεις. Εξαγόραζαν την αφοσίωση μας και τη συμμετοχή μας με τα πακέτα Ντελόρ, τα ΜΟΠ, τα ΕΣΠΑ και στη συνέχεια με τα δανεικά.
Αυτό που πέτυχε η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα με τη διατήρηση των επιτοκίων στα πολύ χαμηλά επίπεδα του 2% και 3% δεν το πετύχαιναν οι μεγαλύτεροι κοινωνικοί και πολιτικοί οραματιστές ούτε στο πιο τρελό τους όνειρο. Ο πλούσιος δεν έπαιρνε απόδοση στις αποταμιεύσεις του και ο απλός εργαζόμενος δανειζόταν με ασήμαντο τόκο και αποκτούσε σπίτι, εξοχικό, αυτοκίνητο, βάρκα, έκανε διακοπές και ταξίδια στο εξωτερικό και ζούσε ...σχεδόν σαν πλούσιος.
Αυτό κάναμε και οι Έλληνες. Και το κάναμε στο έπακρο. Μέχρι που παρατήσαμε την παραγωγή και τις δουλειές μας, και το ρίξαμε στην κατανάλωση – με τη βοήθεια κάποιων ντόπιων εμπνευσμένων γκουρού του life style. Και η μεγάλη ψευδαίσθηση είναι οτι θεωρούσαμε την ακατάσχετη κατανάλωση εισαγομένων, υγιή ανάπτυξη.
Αυτή ήταν μέχρι σήμερα η Ευρώπη για τους Έλληνες, μια πηγή πλουσιοπάροχης χρηματοδότησης, μια ευκαιρία να αυξήσουν το επίπεδο ζωής τους απο την «ψωροκώσταινα» σε ενα «μικρό Παρίσι» στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρωπαικής Ένωσης.
Όπως αποδεικνύεται τώρα η πηγή αυτή δεν ήταν ανεξάντλητη. Ή μάλλον συνεχίζει να μας χρηματοδοτεί, αλλά θέτει για πρώτη φορά κάποιους όρους. Και τους εννοεί. Όρους που απλώς σημαίνουν οτι εφόσον θέλουμε να συμμετέχουμε στην «παρέα» πρέπει να ζούμε με τους κανόνες της παρέας.
Οι κανόνες μας κακοφαίνονται. Όχι στους περισσότερους Έλληνες – νομίζω – αλλά σίγουρα στους πολιτικούς μας ηγέτες και στη δημόσια διοίκηση. Δηλαδή στην ομάδα των ανθρώπων που «μαζί τα φάγαΝε».
Όλοι αυτοί μαζί, έχουν βαλθεί να μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η Ευρωπαική Ένωση. Μεταρρυθμίσεις ( τότε τις λέγαμε Κοινοτικές ή Ευρωπαικές Οδηγίες) που μας τις έχουνε ζητήσει πρίν απο χρόνια, ίσως και απο δεκαετίες και συνεχώς αναβάλαμε. Μεταρρυθμίσεις που ξέραμε οτι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, γιατί τις είχαμε συμφωνήσει. Μεταρρυθμίσεις που γίνονται ταυτόχρονα σε όλες τις ευρωπαικές χώρες, αλλά και πέρα απο αυτές, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Ακόμη και σε χώρες της Άπω Ανατολής, ακόμη και στην Κίνα που παίζει πλέον με τους κανόνες του παιχνιδιού που επικρατούν σήμερα διεθνώς.
Οι δικοί μας πολιτικοί και συνδικαλιστές δεν θέλουν να ζούν με τους κανόνες αυτούς. Θέλουν τα οφέλη – τα οποία ονομάζουν κεκτημένα, ίσως γιατί τα κατέκτησε η υπόλοιπη Ευρώπη μέσα απο διαδικασίες που κράτησαν αιώνες και απο μάχες που κράτησαν δεκαετίες – αλλά δεν θέλουν τους κανόνες.
Η Ευρώπη τελικά όμως, όπως αποδεικνύεται, όταν θέλει μπορεί. Και επειδή δεν ανέχεται να διαλυθεί, επειδή μια χούφτα κακομαθημένων Ελλήνων πολιτικών (που εξευτελίζουν τον λαό προσδίδοντας του συμπεριφορές ζητιάνου και λαμόγιου) συνεχίζει ακόμη και την υστάτη στιγμή να προσπαθεί να διατηρήσει τη νοσηρή νοοτροπία του παρελθόντος, η Ευρώπη αποφάσισε να παρέμβει και στις πολιτικές εξελίξεις.
Η πίεση που ασκεί στη χώρα μας για να προσαρμοστεί, διευρύνεται και στρέφεται και προς την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ξεκινώντας απο τον πρόεδρο της ΝΔ κ. Αντώνη Σαμαρά ο οποίος μέχρι στιγμής σίει την παντιέρα της αστικής μπλέ επανάστασης χωρίς να προτείνει τίποτα και χωρίς να του κοστίζει και τίποτα, η Ευρώπη θα οδηγήσει τον ελληνικό πολιτικό κόσμο σε συναίνεση. Ή μάλλον, για να μην λέμε μεγάλα λόγια, θα επιχειρήσει να τον οδηγήσει σε συναίνεση.
Σε λίγο, αν οι πολιτικοί μας (και μιλάω για τα αστικά κόμματα) συνεχίσουν να αντιδρούν και να φέρονται τόσο επιπόλαια, θα αναγκαστεί η Ευρώπη ή να μας στείλει πίσω στη δραχμή και στη Μέση Ανατολή ή να αναλάβει «αυτοπροσώπως» και τη διακυβέρνηση της χώρας.
Και τότε πράγματι θα επιβεβαιωθεί η άποψη οτι η Γερμανία επιχειρεί μέσω των δανείων να πετύχει αυτό που δεν πέτυχε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, δηλαδή να ελέγξει την Ευρώπη ( ή τουλάχιστον την Ελλάδα). Ποιός θα φταίει όμως τότε; Οι Γερμανοί ή η ελληνική Βουλή και τα ελληνικά κόμματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου