Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας σε πείθει. Καθημερινά άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια παρά την αποφορά λόγω ζέστης, ζητιανεύουν ακουμπισμένοι σε κεφαλόσκαλα ή στα φανάρια, περπατούν με σκυφτό το κεφάλι. Η κρίση μας έχει απαλλάξει από πολλές εκφάνσεις της νεοπλουτικής φούσκας, αλλά έχει πλήξει (όπως πάντοτε κάνει) ανεπανόρθωτα τους πιο αδύναμους. Ένα κράτος που δεν κατάφερε ούτε στις καλύτερες του στιγμές να τους φροντίσει, τώρα χάσκει γυμνό μπροστά στην επέλαση της υποβάθμισης και της εξαθλίωσης.
Μια μερίδα της κοινωνίας αντέδρασε με τον πιο λανθασμένο τρόπο, σε αυτό που συμβαίνει - προτείνοντας εν ολίγοις την κατάλυση του πολιτισμού μας, ακόμα και με τον φασισμό. Ενεργοποιώντας τα πιο χαμηλά ένστικτα και καφενειακά ανακλαστικά, ψάχνοντας εχθρούς και συνωμοσίες. Ζητώντας κρεμάλες για να αποδοθεί δήθεν η δικαιοσύνη, όταν η θανατική ποινή δεν πρέπει να γίνεται δεκτή ούτε για τον Χίτλερ. Αναζητώντας “δικαίωμα στο όνειρο”, χωρίς αυτοκριτική, δηλαδή άκριτη επιστροφή στα “κεκτημένα για όλους”. Αρνούμενο να αποδεχτεί οτι πρέπει το δίκαιο να αντικαταστήσει τους “αγώνες” και τα “δικαιώματα”, που δεν συνοδεύονται από υποχρεώσεις
.
.
Αυτό που καλούμαστε να νοιώσουμε δεν είναι ενοχή, ούτε βέβαια “ελληναράδικη” ανωτερότητα σε αντίδοτο. Καλούμαστε να στοχαστούμε πώς θα βγούμε δημιουργικά από το τέλμα. Όποιος μετράει την κρίση με όρους μνημονιακών και μη στρατοπέδων, όποιος παραλλάσει το λόγο του για να χωρέσει το χάιδεμα των αυτιών, όποιος προπαγανδίζει την τυφλή σύγκρουση, λες και απέδωσε ποτέ τίποτε περισσότερο από την ενδυνάμωση των αμέτοχων ισχυρών, συμβάλλει στην οπισθοδρόμηση της χώρας.
Στις εκλογές της πόλωσης, πολλοί ψήφισαν Σαμαρά για να μην έρθει ο Τσίπρας και άλλοι ΣΥΡΙΖΑ για να “μην επιβληθεί η δεξιά”, αποκαλύπτοντας την ένδεια του πολιτικού μας φάσματος και αυτών που το στελεχώνουν. Το έδειξε και η κυβέρνηση, που θα ήταν καλύτερη, όσο περισσότερες ανεξάρτητες ή υπερκομματικές προσωπικότητες συμμετείχαν. Απογοητευτικό για την πολιτική...
Η υπέρβαση δεν έγινε. Απογοητευτική η ΝΔ, που επιδεικνύει μια απαράμιλλη προχειρότητα και χρησιμοποίησε μια πληθώρα ανεπαρκών στελεχών του πελατειακού λαϊκισμού, χωρίς να μπορεί να περιορίσει τις εσωτερικές ισορροπίες που επέβαλαν ένα πολυμελές σχήμα. Απογοητευτικό και το ΠΑΣΟΚ, που δεν είχε το ιστορικό σθένος να προτείνει πέντε κοινης αποδοχής προσωπικότητες, που θα ήταν σύμβολα της ολικής επιστράτευσης, μπροστά στην κρισιμότητα των περιστάσεων. Απογοητευτική και η ΔΗΜΑΡ, που δεν μπόρεσε να προτείνει και να επιβάλει αδιαμφισβήτητες προσωπικότητες, αλλά κατέφυγε ακόμα και σε πρύτανη-σημαία του “αγώνα” κατά της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Απογοητευτικός και ο ΣΥΡΙΖΑ, θαλασσοδαρμένος μέσα στην κριτική από λάθος βάση, που αγνοεί το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.
Ήρθε η ώρα όμως να καταλάβει και το εκλογικό σώμα οτι η υπέρβαση δεν γίνεται, αν δεν κινητοποιηθεί το ίδιο: Πιέζοντας ασφυκτικά για νέους πολιτικούς σχηματισμούς που πρέπει να γεννηθούν, ειδικά στο χώρο της κεντροαριστεράς. Αναγνωρίζοντας οτι ο εκτοπισμός των φαύλων δεν γίνεται με ευχολόγια, αλλά με αντικατάσταση τους από κάποιους νέους, διαφορετικών προδιαγραφών, που θα συγκεντρώσουν περισσότερους σταυρούς. Και κυρίως, με τη συμμετοχή όλων, προς την κατεύθυνση της θέσπισης ενός νέου, υγιούς αυτή τη φορά, “κοινωνικού συμβολαίου”, που θα περιλαμβάνει στην προμετωπίδα του, τους νέους κανόνες συγκρότησης της οργανωμένης κοινωνίας, δηλαδή του κράτους - και τους απαράβατους όρους συμβίωσης, μεταξύ όλων μας..
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου