Ας υποθέσουμε οτι με ένα μαγικό τρόπο, το μνημόνιο δεν υπάρχει.
Ας πούμε οτι η Madame Μέρκελ φωτίζεται απο το Άγιο Πνεύμα και αποφασίζει εκείνη πρώτη, φοβισμένη απο τις απειλές του Τσίπρα, μετανοιωμένη για όσα δεινά μας επέβαλε, να σκίσει το μνημόνιο και να μας απαλλάξει απο την υποχρέωση να το εφαρμόσουμε!
Ας υποθέσουμε οτι είναι 20 Ιουνίου, ότι έχει σχηματισθεί κυβέρνηση, ότι οι πολιτικοί μας έχουν ξεχάσει τα πάθη και τα μίση και οτι όλοι μαζί, έχουν κάνει μια οικουμενική κυβέρνηση για να διαπραγματευθεί με τους πιστωτές και να σώσει τη χώρα. Ας υποθέσουμε οτι ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας απο κοινού, συνοδεία μάλιστα του κ. Βενιζέλου, του κ. Κουβέλη, του κ. Καμμένου, άντε ας πούμε και της κυρίας Παπαρήγα, ξεκινάνε να πάνε στις Βρυξέλλες για να διαμορφώσουν μια νέα συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους.
Ας υποθέσουμε μάλιστα, οτι οι ευρωπαίοι εταίροι, έχουν αλλάξει, οτι έχουν ξεχάσει πόσο τους έχουμε εκνευρίσει με τις ανοησίες μας, ότι έχουν κάθε καλή διάθεση να μας κάνουν τα χατήρια.
Υπο αυτές τις ιδανικές συνθήκες, φτάνει η ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες και ξεκινάει τις διαπραγματεύσεις για να διαμορφώσει μια νέα συμφωνία. Τι μπορεί να ζητήσουμε και που μπορεί να καταλήξουμε;
Η συμφωνία ασφαλώς θα έχει πάλι δυο σκέλη: Μια δανειακή σύμβαση και μία λίστα υποχρεώσεων που θα αναλάβουμε προκειμένου να πάρουμε τα δανεικά απο τη δανειακή σύμβαση. Είναι αυτονόητο πιστεύω για όλους, οτι όσο καλόπιστοι και ευδιάθετοι και αν είναι οι ευρωπαίοι εταίροι εκείνη τη μέρα δεν θα δεχθούν να μας δανείζουν χωρίς όρους, ούτε να μας χαρίσουν τα λεφτά υπο μορφήν δανεικά κι αγύριστα.
Σε κάτι θα πρέπει να συμφωνήσουμε. Και το κάτι θα είναι οτι θα πρέπει να μειώνουμε σταδιακά τις ανάγκες μας για δανεικά και κάποια στιγμή να αρχίσουμε να τα ξεπληρώνουμε.
Ας υποθέσουμε όμως – επειδή όπως είπαμε εκείνη την ημέρα οι πιστωτές θα έχουν τρελά κέφια – οτι μας λένε το εξής: παιδιά, δεν χρειάζεται να υπογράψουμε κανένα μνημόνιο, διαλέξτε μόνοι σας την οικονομική πολιτική που σας ταιριάζει και εμείς θα σας δανείζουμε αρκεί να εξυπηρετείτε κανονικά το χρέος σας απο εδώ και πέρα. Αν δεν το εξυπηρετείτε, σταματάμε να σας δανείζουμε και πορεύεστε μόνοι σας. Είτε μέσα, είτε έξω απο το ευρώ, αλλά χωρίς δανεικά.
Και μάλιστα, επειδή θέλουν πραγματικά να μας ανταμείψουν (ας πούμε για όσα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι προσέφεραν στην ανθρωπότητα) μας χαρίζουν και ένα μεγάλο κομμάτι απο το παλιό χρέος ή ακόμη και ολόκληρο, λέγοντας μας, παιδιά ότι έγινε έγινε, τα ξεχνάμε και ξεκινάμε απο το μηδέν.
Με βάση αυτές τις δυο παραδοχές, οτι δηλαδή θα μας χαρίσουν το χρέος και οτι θα μας δανείζουν αρκεί εμείς να μειώσουμε το έλλειμμα και σταδιακά να περάσουμε σε πλεόνασμα, η ελληνική αντιπροσωπεία θα επιστρέψει έχοντας καταγράψει μια μεγάλη νίκη. Θα έχει κερδίσει χρόνο θα έχει ανανεώσει τη δανειακή σύμβαση και θα έχει αποφύγει την πτώχευση. Δεν θα έχει μάλιστα αναλάβει καμία υποχρέωση για συγκεκριμένα μέτρα, εκτός της αυτονόητης οτι θα πρέπει να πληρώνει το νέο χρέος που δημιουργεί.
Την επομένη ημέρα λοιπόν θα πρέπει να δεί πως θα διαχειριστεί τα δανεικά, πώς θα περιορίσει το έλλειμμα και πώς θα περάσει σε πλέονασμα ώστε να αρχίσει να ξεπληρώνει το νέο χρέος που θα δημιουργείται.
Θα πρέπει δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση να κάνει όλα όσα δεν έκανε τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια. Αντί να δημιουργεί ελλείμματα κάθε χρόνο και να δανείζεται για να τα καλύψει, συσσωρεύοντας διαρκώς χρέος, θα πρέπει να δημιουργεί πλεονάσματα για να μειώνει το χρέος.
Αυτό λοιπόν είναι κάτι που κανένας Έλληνας πολιτικός δεν ξέρει να το κάνει. Για να το κάνει, θα πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του δημοσίου τομέα, θα πρέπει να αυξήσει τα έσοδα του κράτους απο φόρους, θα πρέπει να απλοποιήσει το φορολογικό σύστημα και να επιβάλει σκληρές ποινές για τους φοροφυγάδες, θα πρέπει να καταγράψει τις περιουσίες και τα εισοδήματα για να μπορέσει να επιβάλει μια δίκαιη φορολογία, θα πρέπει να μειώσει τη γραφειοκρατία για να μπορέσει ο ιδιωτικός τομέας να αναπτυχθεί, θα πρέπει να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα για να μειωθεί η ανεργία, θα πρέπει να ανοίξει τις αγορές για να έρθουν ξένες επενδύσεις, θα πρέπει να λύσει το ασφαλιστικό ώστε να φτάνουν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων για να πληρωθούν οι συντάξεις, θα πρέπει να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα ώστε να μειωθούν οι εισαγωγές και να αυξηθούν οι εξαγωγές. Παράλληλα θα πρέπει να διοικήσει τις ΔΕΚΟ κατά τέτοιον τρόπο ώστε ακόμη και αν δεν έχουν κέρδη τουλάχιστον να μην έχουν ζημιές για να μην παράγουν νέο έλλειμμα. Ίσως κάποιες απο αυτές θα πρέπει να τις κλείσει ή να τις πουλήσει σε ιδιώτες για να σταματήσει η αιμορραγία του δημοσίου και να πάρει μερικά λεφτά για να ξεπληρώσει χρέος.
Σύντομα λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση, είτε του Τσίπρα είναι αυτή, είτε του Σαμαρά, είτε όλων μαζί, θα αντιληφθεί οτι αυτό που πρέπει να κάνει είναι περίπου αυτά που έλεγε το Μνημόνιο. Το επάρατο Μνημόνιο, το οποίο σύμπας ο πολιτικός κόσμος έχει καταδικάσει. Και το οποίο γράφει στις πρώτες σελίδες του οτι είναι «Ιδιοκτησία του ελληνικού λαού». Κανείς δεν κατάλαβε βέβαια, ούτε ασχολήθηκε ποτέ με το τι σημαίνει «Ιδιοκτησία του ελληνικού λαού» και γιατί το γράφει αυτό το Μνημόνιο. Μπορεί να εννοεί πνευματική ιδοκτησία, επειδή κανονικά για να σου δώσει ένας ξένος ένα τόσο αναλυτικό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής πρέπει να σε χρεώσει αρκετά εκατομμύρια ευρώ. Και μας το έδωσαν τσάμπα. Μας το χάρισαν και έγραψαν οτι είναι ιδιοκτησία μας για να μην νοιώθουμε άσχημα.
Ίσως όμως να το γράφει και για άλλο λόγο: Επειδή είναι ένας οδηγός επιβίωσης του έθνους μας σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπου εμείς, μια απο τις μικρότερες χώρες του κόσμου, δεν έχουμε δυνατότητα επιβίωσης άλλη, απο το να ανήκουμε σε μια ισχυρή ομάδα κρατών, όπως η Ευρωπαική Ένωση.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου