ΠΟΙΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ?

Γράφει ο Γ.Β
Όσο κι αν φαίνεται παρωχημένο, οι Έλληνες πιστεύουν ακόμα πως είναι ο περιούσιος λαός της γης.Τουλάχιστον ένα ικανό ποσοστό.Οτι όλη η ανθρωπότητα τους χρωστάει . Και αγνοoύν σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται στον παγκόσμιο στίβο,με τους ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα να κυριαρχούν .
Σ'αυτή τη μάχη είμαστε σχεδόν απλοί  θεατές , αδρανείς παρατηρητές, που περιμένουν να δουλέψουν άλλοι για λογ/μό τους.
Συμπεριφερόμαστε σαν υπνωτισμένοι. Πνιγμένοι στην άγνοια και κυνηγώντας το ευήμερο και το εύκολο, βρίσκουμε πολύ φυσικό και ιδιαίτερα κολακευτικό να χρησιμοποιούμε κάθε είδους μπαγαποντιά και εξαπάτηση για να πετυχαίνουμε τους ατομικούς μας στόχους.
Τη συμπεριφορά μας αυτή,  κατά μία διαστροφή της λογικής , την έχουμε  βαφτίσει ικανότητα και καπατσοσύνη.
Ενισχύουμε την κομματικοκρατία με κάθε τρόπο.Την κατηγορούμε μόνο όταν είναι εναντίον μας.Η αντίληψη  "των δικών μας ανθρώπων" κυριαρχεί παντού.Ολόκληρες στρατιές  ημετέρων, περιφέρονται γύρω απ'τα κόμματα,  περιμένοντας  ν'απολαύσουν μερίδιο απ'την εκάστοτε εξουσία. Ανθρωποι με ελάχιστα προσόντα  ρυθμίζουν τις τύχες σημαντικών τομέων της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και μαζί μ'αυτούς της ίδιας της χώρας.
Η έννοια της αξιοκρατίας έχει προ πολλού περάσει στο περιθώριο. Κι ας λένε τα κόμματα πως πιστεύουν και αγωνίζονται γι'αυτήν .Τα αποτελέσματα δεν πείθουν για τις διακηρύξεις  τους.
Αν δεν έχεις γνωριμίες , δεν πας πουθενά. Μόνο αυτές εξασφαλίζουν , ασφαλή κοινωνική και οικονομική άνοδο. Η ικανότητα και ο μόχθος  έρχονται πολύ πίσω .Αδύναμοι και καταϊδρωμένοι προς δόξαν της αναξιοκρατίας.
Στηρίξαμε τόσο καιρό ένα σύστημα , που αποδεδειγμένα επιβραβεύει το ασήμαντο , το παράνομο και το μέτριο και καταδικάζει σε αφανισμό  αυτό που προέκυψε  με ιδρώτα , αγώνα και προ πάντων με νόμιμο και ηθικό τρόπο.
Ο ατομισμός του Έλληνα αγγίζει τα όρια της διαστροφής. Όλα για τον εαυτό μας , όπως αντιλαμβάνεται  ο καθένας το προσωπικό του συμφέρον, χωρίς να μπορεί να δει τι θα γίνει αύριο . Λόγος για το γενικώτερο συμφέρον δεν γίνεται. Αντιμετωπίζεται σαν να μην μας αφορά ή σαν να μην επηρεάζει καθόλου τη ζωή μας.
Ο δημόσιος τομέας αποπνέει σιγουριά και αραλίκι. Γι αυτό και είναι περιζήτητος. Το ταμείο να είναι καλά.Να πέφτει ο μισθός βρέχει χιονίσει. Οι Ελληνες έχουν μια μεταφυσική αντίληψη για το κράτος. Πιστεύουν πως είναι μια υπερβατική δύναμη , άτρωτη , που πρέπει και μπορεί να τους προστατεύει, χωρίς αυτοί να υποχρεούνται να κάνουν ο,τιδήποτε.
Πιστεύουν ότι τα κονδύλια που διαχειρίζεται , του τα παρέχει κάποια μυστική και άγνωστη δύναμη και όχι η τσέπη του Ελληνα φορολογούμενου.
Οι Ελληνες δανείζονται. Δανείζονται από όπου βρούν. Για να πάνε διακοπές. Να τρώνε στις ταβέρνες. Να ξενυχτούν . Να διασκεδάζουν.Να πληρώνουν για να τους καθαρίσουν το σπίτι.Να τους καλλιεργήσει άλλος τα χωράφια. Κι όταν οι δανειστές τους τους βάζουν όρους  προκειμένου να διασφαλίσουν τα χρήματα που τους δάνεισαν ,οι δανειζόμενοι διαμαρτύρονται ,ορύονται  και  σχίζουν τα ιμάτιά τους ότι τους αδικούν.
Θέαμα πρσγματικά μοναδικό και θλιβερό ταυτόχρονα. Το ένα χέρι υψωμένο σε γροθιά να διαμαρτύρεται για το μοίρασμα των δανεικών και το άλλο απλωμένο να ζητά βοήθεια σαν άπορος επαίτης.
Ολόκληροι κομματικοί σχηματισμοί κάνουν αγώνα στο πεζοδρόμιο για το πως θα μοιραστεί η πίτα  των δανεικών και ελάχιστοι ενδιαφέρονται πως θα σταματήσουν τα δανεικά και θα μεγαλώσει η πίτα του πλούτου.
Τεελευταίο παράδοξο. Το ΔΝΤ δεν ήρθε στην Ελλάδα μόνο του .Εμεις το φέραμε. Με την πρακτική μας , τις πολιτικές και τη νοοτροπία μας.
Αν θέλουμε πραγματικά ν'απαλλαγούμε απ'αυτό το συντομώτερο, ένας τρόπος υπάρχει.
Ν'αλλάξουμε τρόπο ζωής, νοοτροπία , αντιλήψεις και κυβερνητικές πρακτικές. Προ πάντων όμως ν'αρχίσουμε να παράγουμε νέο πλούτο.
Με το μυαλό όμως που έχουμε, δεν το βλέπω αυτό καθόλου πιθανό.