ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ Ή ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ?

Γράφει ο Γ.Β.

Στην αρχή οι ασκούντες την εξουσία μας είπαν πως η κατάσταση είναι δύσκολη, γιαυτό και πρέπει να "βάλουμε όλοι πλάτη"  να σωθεί η πατρίδα μας. 
Και το κάναμε.

• Δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα μεγάλες περικοπές και  μειώσεις στους μισθούς των δημοσιων υπαλλήλων γιατί πεισθήκαμε ότι το κράτος μας ήταν αφύσικα διογκωμένο και πως ήταν αναγκαίο  να γίνουν μειώσεις αποδοχών, για να μην γίνουν απολύσεις προσωπικού.
• Δεχθήκαμε ταυτόχρονα ισχυρές περικοπές στις συντάξεις όλων των απομάχων της εργασίας και ας είναι εκεί μετρημένα τα κουκιά των αποδοχών και οι δυνατότητες των περισσότερων συνταξιούχων πενιχρές. Είπαμε για το καλό της πατρίδας πρέπει να κάνουμε θυσίες.
• Στηρίξαμε την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, γιατί την βρήκαμε δίκαιη και επειδή αυτό επέβαλλε η αλληλεγγύη των γενεών.
• Περιμέναμε έναν ολόκληρο χρόνο να ασχοληθούν οι κυβερνώντες με τις ΔΕΚΟ και να βάλλουν μαχαίρι στις λειτουργικές τους δαπάνες, για να πάψουν να παράγουν καθε χρόνο ελλείμματα πολλών δις ευρώ, τα οποία επιβαρύνουν τον  Ελληνα φορολογούμενο.Και όταν επιτέλους ασχολήθηκαν με αυτές, πληροφορηθήκαμε ότι θα γίνουν περικοπές 10% στους μισθούς που είναι πάνω απο 1.800 ευρώ. Για απολύσεις φυσικά δεν γίνεται λόγος.. Οι μεγαλόμισθοι των ΔΕΚΟ θα συνεχίζουν  να εργάζονται σε άλλους δημόσιους οργανισμούς με τις ίδιες αποδοχές.

Με το νομοσχέδιο που κατατίθεται την Δευτέρα στην Βουλή, νομοθετείται η δυνατότητα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, να πραγματοποιούν συμβάσεις με τους εργαζόμενους και να μειώνουν τις αποδοχές τους πολύ κάτω απο τις κλαδικές τους συμβάσεις (με όριο τα 740 ευρώ)

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι γνωστό ότι δεν δημιουργούν ελλείμματα στο Δημόσιο και οι αποδοχές τους - κατα πως λένε- ελάχιστα επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν κάθε στιγμή την πιθανότητα να απολυθούν απο τον εργοδότη τους.

Το ερώτημα που βγαίνει αβίαστα απο αυτήν την πραγματικότητα είναι

Σε ποιόν ηθικό κανόνα στηρίζεται η άνιση αυτή μεταχείριση των εργαζομένων?
Με ποιά λογική χωρίζονται οι πολίτες σε δύο κατηγορίες?

Εδώ και αρκετά χρόνια όλοι οι παράγοντες της δημόσιας ζωής μιλούν για την έκταση της φοροδιαφυγής. Ειναι ένα γεγονός που το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά.
Ακόμη και τα στελέχη της τρόικας το έχουν κατ' επανάλειψη αναφέρει. Ο ίδιος ο διευθυντής του ΔΝΤ Ντ. Στος Καν δήλωσε δημόσια πως αν δεν περιοριστεί η έκταση της φοροδιαφυγής και δεν πληρώσουν φόρους οι έχοντες, η πορεία που ακολουθούμε δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά και όσες προσπάθειες έχουμε κάνει θα πάνε χαμένες.
Πόση όμως είναι η φοροδιαφυγή?

Με στοιχεία του 2008 οι φόροι στην Ελλαδα ειναι συνολικά 35% του ΑΕΠ  (έναντι 41% στην Ευρωζώνη)
και οι άμεσοι φόροι - οι κοινωνικά δίκαιοι φόροι δηλαδή είναι μόλις 7,7% (έναντι 12,2% στην Ευρωζώνη).

Αυτά τα στοιχεία τα γνωρίζουν όλοι πολύ καλά, όπως γνωρίζουν και τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες που παράγει η υστέρηση αυτή των φόρων. Καμία όμως Κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με αυτό το θέμα. Και περιέργως ελάχιστα ασχολείται και η αντιπολίτευση.

Οι Κυβερνητικές επιδόσεις στον τομέα του περιορισμού της φοροδιαφυγής είναι αξιοθρήνητες.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σε δημόσιες δηλώσεις του ανέφερε κατ' επανάλειψη πως δεν μπορεί να μειωθεί η φορολογία, γιατί δεν πληρώνουν όλοι όσοι πρέπει να πληρώσουν.
Και το είπε αυτό σοβαρά. Λες και φταίμε εμείς για αυτό.

Φταίμε εμείς που ένα τμήμα της κοινωνίας στενάζει κάτω από το βάρος των μέτρων που πήρε η Κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και ένα άλλο τμήμα της κοινωνιας καλοπερνάει προστατευόμενο απο τον μανδύα της φοροδιαφυγής.

Επειδή λοιπόν δεν πληρώνουν φόρους, όσοι υποχρεούνται να πληρώσουν (με την ανοχή των εκάστοτε Κυβερνήσεων) φορτώνονται οι υπόλοιποι- τα κορόιδα - για να καλύψουν τα κενά και να λειτουργήσει το κράτος.
Και αυτό έχουν το θράσος να το ονομάζουν κράτος δικαίου,  ευνομούμενη πολιτεία ή απλά δημοκρατία.

Οι ασκούντες την εξουσία  πρέπει να κατανοήσουν ότι με αυτά τα δεδομένα και μέσα σε τέτοιο κλίμα ούτε κοινωνική συνοχή μπορεί να διατηρηθεί ούτε η οικονομική κρίση ξεπερνιέται.

Προ πάντων όμως πρέπει να αντιληφθούν τάχιστα ότι η αίσθηση της άνισης μεταχείρισης των πολιτών αυτήν την εποχή, αφυπνίζει ραγδαία τις συνειδήσεις τους και  γίνεται εν δυνάμει βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας.
Μια βόμβα που αν εκραγεί θα επιφέρει τόσους κραδασμούς και τόσες ανακατατάξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι που όμοιες τους δεν έχει γνωρίσει άλλη φορά ο τόπος.

Ας αναλογισθούν λοιπόν οι κρατούντες τις συνέπειες των αποφάσεών τους και ας συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους. Πριν να είναι αργά.