ΧΡΟΝΙΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει, όχι τώρα αλλά επί σειρά ετών, δύο μεγάλες κρίσεις: τη «δημοσιονομική» που καταγράφεται στους κρατικούς προϋπο- και απο-λογισμούς και την «ανταγωνιστική» που καταγράφεται στο «ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών» (εμπορικό ισοζύγιο). Στην πρώτη, τα συνεχή επί χρόνια ελλείμματα δημιουργούνται από την κακοδιαχείριση, τη σπατάλη και τη ρεμούλα των κυβερνήσεων, ενώ στη δεύτερη, τα εξίσου τεράστια ελλείμματα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών της χώρας (εμπορικό ισοζύγιο), δημιουργούνται από την έλλειψη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών. Είναι γνωστό ότι οι εισαγωγές μας είναι τριπλάσιας αξίας των εισαγωγών, με αποτέλεσμα το έλλειμμα του ισοζυγίου συναλλαγών (13,1% και 10,6% του ΑΕΠ τη διετία 2009-10) να συναγωνίζεται σε αθλιότητα το δημοσιονομικό έλλειμμα (15,4% και 9,4% του ΑΕΠ την ίδια περίοδο).

Η εσωτερική υποτίμηση θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ, εάν με την επίβλεψη του ΥΠΑΝ οργανωθεί από τα Επιμελητήρια, τους Συνδέσμους και τους Συλλόγους των παραγωγικών τάξεωνγενικευμένη συλλογική προσπάθεια για κάθετη πτώση των τιμών στην ελληνική αγορά, έτσι ώστε να καταστούν διεθνώς ανταγωνιστικοί οι κατεξοχήν εξωστρεφείς παραγωγικοί μηχανισμοί του ιδιωτικού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η διαδικασία αυτή νομιμοποιεί κατά τη γνώμη μου τις κυβερνητικές και σφόδρα αντιλαϊκές (αλλά ταυτόχρονα πρωτόγνωρα θαρραλέες) ρυθμίσεις του πρόσφατου νόμου για τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.

 Συμμερίζομαι την εξέγερση των συμπολιτών μας, που θα περιορισθούν προνόμια ή ακόμη και κεκτημένα εργασιακά δικαιώματά τους, όμως όλα όσα έχουμε υποστεί μέχρι τώρα θα πάνε χαμένα αν δεν ξεπεράσουμε το εμπόδιο της παντελούς έλλειψης ανταγωνιστικότητας, μοναδικού δρόμου για ανάπτυξη.

Eνα από τα εμπόδια (το πιο οδυνηρό) που δυσχεραίνει τη μαραθώνια πορεία για ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη είναι, σύμφωνα με τους Eλληνες και ξένους ειδικούς, το υψηλό εργατικό κόστος. Και εξηγούμαι, για να μη παρεξηγηθώ από τους εργαζόμενους και τις συντεχνίες τους, ότι δεν αναφέρομαι στο κατά κεφαλήν εργατικό κόστος, αλλά στο κατά μονάδα παραγόμενου προϊόντος. Το κόστος αυτό εξαρτάται τόσο από το μέγεθος της παραγωγής (οικονομίες κλίμακας), όσο και από την ύπαρξη σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και διοικητικών μεθόδων, που καθιστούνπαραγωγικότερα τα εργατικά χέρια.

Φοβάμαι ότι ανέλαβα να υποκαταστήσω την ανεπαρκή πληροφόρηση της κοινής γνώμης, αλλά και να αποκαλύψω την άγνοια πολλών βουλευτών, ίσως και κάποιων κυβερνητικών παραγόντων που θεώρησαν άδικες και μη αναγκαίες τις παρεμβάσεις στον ευρύτερο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Θα 'Απρεπε η κυβέρνηση με ειδικά σεμινάρια επιμόρφωσης όλων αυτών να τους εξηγήσει, πριν τους διαγράψει, πόσο αναγκαία είναι η λιτότητα και οι θυσίες όσων απασχολούνται στους κατ'Α εξοχήν παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας, καθ'Α όσον αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να βοηθήσουν να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί τόσο στη βελτίωση της ποιότητας των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, όσο και στη δημιουργία ανταγωνιστικών τιμών.

ΠΗΓΗ:ΕΞΠΡΕΣ 31-12-2010