Οι δύο πολιτικές θέσεις που προβάλονται μέσα σε ενα εμφυλιακό κλίμα σύγκρουσης, η μία της άκρας αριστεράς που θέλει όλους τους μετανάστες νόμιμους, και η άλλη της ακροδεξιάς που ουρλιάζει "όλοι έξω", αντιπροσωπεύουν δύο ιδεολογικές θέσεις που είναι ανιστόρητες, ουτοπιστικές και επικίνδυνες. Το ίδιο επικίνδυνες και διχαστικές είναι και οι δηλώσεις του τύπου "δεν είναι έλληνας όποιος αντιστέκεται στο άσυλο", η θέση της κυβέρνησης που "αγανάκτησε" με την κατάληψη της Νομικής απο τους μετανάστες αλλά ανέχεται τους ντόπιους τρομοκράτες των πανεπιστημίων, οι υποκινητές της θλιβερής κατάληψης που επιζητούν κάποια νέα Δεκεμβριανά για λόγους που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τους μετανάστες, καθώς και οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες που ανακάλυψαν εμπειρικά πως στην Ελλάδα το δίκιο βρίσκεται στα τηλεπαράθυρα και στις παρανομίες.
Απο όλες τις κρίσεις αυτής της χώρας, το δημοσιονομικό πρόβλημα του χρέους ίσως τελικά αποδειχθεί το πλέον μικρότερο και διαχειρίσιμο. Καλώς ή κακώς, οι ξένοι αποφάσισαν να σώσουν την Ελλάδα δημοσιονομικά, συμφέρει άλλωστε και τους ίδιους. Υπο την πίεση της Τρόικας και του νέου μηχανισμού στήριξης που κυοφορείται, η Ελλάδα θα κάνει κάποια στιγμή αναδιάρθρωση του χρέους της (όσο κι αν ακόμα επίσημα το αρνείται), θα αγοράσει διάφορα χρέη της με μικρότερα επιτόκια, θα κάνει κάποιες δημοσιονομικές χρονικές επιμηκύνσεις, θα της χαριστούν και κάποια χρέη. Θα φτωχύνει βέβαια πολύ και θα χρεωθεί σε βάθος γενεών, αλλά θα παραμείνει τελικά δημοσιονομικά βιώσιμη.
Αλλα σε όλα τα άλλα επίπεδα, η χώρα διολισθαίνει σταθερά στον τριτοκοσμισμό, και χάνεται αργά και σταθερά σε ενα ντόμινο εξελίξεων που σταδιακά την αποσυνθέτουν. Η ιστορική τάση της ελληνικής κοινωνίας να βλέπει και να ερμηνεύει τα πάντα μέσα απο το πρίσμα της "αριστερής-δεξιάς" διαμάχης δεν της επιτρέπει πλέον να λύσει πρακτικά κανένα πρόβλημα. Οταν στο τέλος του δρόμου διαπιστώσει την ωμή πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου, θα καταλάβει πλέον τραγικά πως έχασε μια χρυσή ευκαιρία να αφομοιώσει τους μετανάστες εκείνους που πραγματικά θα μπορούσε, και να απαλλαγεί απο εκείνους που πραγματικά της περίσσευαν. Οι Αλβανοί, οι Βαλκάνιοι και οι λοιποί ευρωπαίοι του Καυκάσου είναι ομάδες πολιτιστικά αφομοιώσιμες στην ελληνική κοινωνία, γείτονες που μοιάζουν με μάς, έρχονται απο ενα περιβάλλον αθείας που μας συμφέρει, είναι πολιτιστικά ακίνδυνοι και έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στην Ευρώπη. Και αυτούς θα έπρεπε να τους έχει αφομοιώσει.
Οι υπόλοιποι, οι προερχόμενοι απο σκληροπυρηνικά ισλαμικά καθεστώτα και τριτοκοσμικές ζώνες πολέμου και φτώχειας, αποτελούν για την Έλλάδα εναν πολιτιστικό λάκκο καταστροφής χωρίς επιστροφή, εναν πολιτισμό θρησκευτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά και δημογραφικά ισχυρότερο απο τον Ελλαδικό, που μέσα σε μια γενιά θα διαλύσει ό,τι ελληνικό στοιχείο υπάρχει ακόμα ζωντανό. Οι δυστυχείς αυτοί λαθρομετανάστες, αντί να συμμετάσχουν τώρα ενεργά σε κάποια δημοκρατική αναγέννηση των κοινωνιών απο τις οποίες προέρχονται (στη Μέση ανατολή, το Πακιστάν, και αλλού), θα μεταφέρουν στην Ελλάδα ατόφια όλα όσα οι κοινωνίες τους προσπαθούν εκεί να αποφύγουν.
Συμφέρει άλλωστε και τη δυτική Ευρώπη να θυσιάσει το οχυρό της περιφεριακής Ελλάδας, διατηρώντας την ως ενα πολιτιστικό buffer zone, μια αποθήκη τριτοκοσμικών αναξιοπαθούντων, αποφεύγοντας έτσι και τον εξισλαμισμό της υπόλοιπης Ευρώπης. Στο ντόμινο της αποσύνθεσης προστίθεται και το επιπλέον στοιχείο της ηθικής κατάρρευσης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αντίθετα με τις αγγλοσαξωνικές, σκανδιναβικές καί άλλες ευρωπαικές κοινωνίες, δεν διαθέτει πιά κανένα σύστημα αξιών που θα μπορούσε να την μετατρέψει απο μια κουλτούρα άκρατης ανομίας και κλεπτοκρατίας σε ενα βιώσιμο δημοκρατικό και αξιοκρατικό σύστημα κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικής ανάπτυξης. Η έλλειψη ενός ηθικού υπόβαθρου που θα μπορούσε να αναβιώσει την ελληνική κοινωνία, και η μεταναστευτική πολιτιστική εισβολή που δέχεται ανηλλεώς, θα μπορούσαν να σημάνουν το τέλος του ελληνικού πολιτισμού που απο την επανάσταση του 1821 και μετά δεν κατόρθωσε ακόμα να επιλύσει το θέμα της πολιτιστικής του ταυτότητας.
Ισως μια μέρα, μια ευρύτερη και πιο διεθνιστική συνείδηση πολίτη επικρατήσει στον κόσμο μας, θα την προτιμούσα άλλωστε και ο ίδιος. Αλλά η πραγματικότητα είναι πως ζούμε ακόμα στην εποχή του Εθνους-κράτους, μέσα απο το οποίο πολιτιστικά, συναισθηματικά και κοινωνικά ενηλικιωνόμαστε, και αυτή η παραδοχή δεν είναι ούτε ιδεολογική τοποθέτηση, ούτε πολιτική θέση προτίμησης, αλλά μια απλή και τίμια ιστορική και κοινωνιολογική παρατήρηση. Και είτε μας αρέσει, είτε όχι, μέσα απο αυτή την συνειδησιακή οντότητα γίνονται σήμερα όλες οι αλλαγές αυτού του κόσμου. Μέχρι να πάμε λοιπόν σε κάποια άλλη διάσταση, καλό θα ήταν να δούμε την πραγματικότητα.
ΠΗΓΗ:http://locus-editorium.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου