ΟΝΕΙΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΣΥ

Κάποιοι λένε ότι μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία. 
Στην περίπτωση του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα έχουν απολύτως δίκιο.
Εν συντομία η ιστορία: 
- Ενώ η διοίκηση του νοσοκομείου ανακοίνωσε ότι αδυνατεί να εκτελέσει εφημερία λόγω έλλειψης υλικών και πληρότητας κλινών, ο έλεγχος που επακολούθησε εντόπισε δεκάδες άδεια κρεβάτια και υπερεπάρκεια υλικού. Το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» (σελίδες 8-9) αποκαλύπτει µε κάθε λεπτοµέρεια αυτή την εκπληκτικήυπόθεση.
ΗδηδιενεργείταιΕνορκη∆ιοικητική Εξέταση.
Και εφόσον επιβεβαιωθούν οι διαπιστώσεις της αρµόδιας υπηρεσίας του υπουργείου Υγείας, θα πρόκειται για υπόθεση που υπερβαίνει τα όρια του απλού παραπτώµατος.

Ούτε µπορεί να δικαιολογηθεί ως λάθος. Αντιθέτως, εν προκειµένω αναδεικνύεταιµια αποκρουστική µεθόδευση.
Οι ασθενείς που θα κτυπούσαν την πόρτα του νοσοκοµείου ως επείγοντα περιστατικά θα την έβρισκαν κλειστή µε κατασκευασµένες δικαιολογίες.
Οτι δεν υπήρχαν διαθέσιµα κρεβάτια – ενώ υπήρχαν.
Και ότι δεν είχε υγειονοµικό υλικό – ενώ οι αποθήκες ήταν πλήρεις.
Ο όρος «σαµποτάζ» που χρησιµοποιήθηκε από το αρµόδιο υπουργείο για την περιγραφή του περιστατικού είναι µάλλον ήπιος.
Πρόκειται για εγκληµατική συµπεριφορά. Εκτός λογικής και πέρα από κάθε ηθικό όριο, γιατροί και νοσοκοµειακές αρχές καταφεύγουν σε µια αποκρουστική µεθόδευση.
Μπορεί να το έκαναν για πολιτικούς ή συνδικαλιστικούς λόγους;
Μπορεί να είναι ένα ακόµη σύµπτωµα κατάχρησης της ιδιότητάς τους για να εξυπηρετηθεί λάθρα η ιδιωτική πελατεία;
Μπορεί να είναι απλώς επαγγελµατική αβελτηρία ή επιστηµονική ασυνειδησία;
Αυτά θα τα εντοπίσει η Ενορκη ∆ιοικητική Εξέταση.
Ο,τι και αν ισχύει όµως, η ουσία δεν αλλάζει. Πρόκειται για πράξηπου συνιστά όνειδος για την ιατρική επιστήµη και το Εθνικό Σύστηµα Υγείας.
Το υπουργείο Υγείας δεσµεύεται να αποδώσει ευθύνες, εφόσον διαπιστωθούν, στη διοίκηση και στους διευθυντές των κλινικών του νοσοκοµείου.
Αλλά αυτό δεν αρκεί. Το περιστατικό δίνει την αφορµή για µια συζήτηση σε βάθος σχετικά µε τον τρόπο λειτουργίας των κρατικών νοσοκοµείων. Από τις προµήθειες υλικών και φαρµάκων µέχρι τη διαχείριση των κλινών και των εργαστηρίων. 
Οσα ακούγονται, αλλά και όσα µπορεί να διαπιστώσει ο καθένας µας, εξηγούν την κακοδαιµονία του δηµόσιου συστήµατος υγείας. Και επειδή ησήψη των συστηµάτων είναι πρωτίστως η σήψη των προσώπων, η Πολιτεία πρέπει να εξαντλήσει κάθε περιθώριο έρευνας.
Αλλά και κάθε όριο κολασµού των ενόχων.
ΠΗΓΗhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=11&ct=7&artID=4626821