ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΜΥΑΛΑ;

Εχουμε την αίσθηση πως την ώρα που η κοινή γνώμη, αλλά και οι εταίροι μας, αναμένουν συνεννόηση και ωριμότητα, το πολιτικό σκηνικό οδεύει προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Οσα διαδραματίσθηκαν χθες τη νύχτα στη Βουλή έδειξαν πως η πολιτική ζωή έχει εισέλθει στον κατήφορο της πόλωσης και των αντεγκλήσεων. Ούτε οι ιστορικές αιχμές του κ. Πάγκαλου ούτε και τα όσα ακολούθησαν από την πλευρά της Ν.Δ. ταιριάζουν με τις συνθήκες κρίσης. Και βεβαίως τα χθεσινά ήταν απλώς η κλιμάκωση. Προχθές ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ανακάλυψε αίφνης νεοδημοκρατικά «σταγονίδια» στο στράτευμα, αναμοχλεύοντας συζητήσεις τις οποίες έχουμε ξεπεράσει εδώ και χρόνια, με κόπο και κόστος. Ο εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, πάλι, παρενέβη τηλεοπτικώς και ένοιωσε την ανάγκη να πει καμιά δεκαριά φορές τη λέξη «ντροπή», λες και αυτό συνιστά πολιτικό λόγο.

Ενας κυνικός αλλά έμπειρος φίλος, μου έδωσε μια καταστροφική εξήγηση: Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα ενδέχεται να ψηφισθούν στις επόμενες εκλογές από τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως οι ηγεσίες τους θα θελήσουν να συσπειρώσουν τους φανατικούς, μεταχειριζόμενοι μεθόδους ακραίας πόλωσης.
Είναι, όμως, αυτό σήμερα το ζητούμενο; Η κοινή γνώμη παρακολουθεί με αγωνία, ακόμη και με τρόμο, τον ευτελισμό του πολιτικού λόγου, αλλά και την πλήρη ανικανότητα των βασικών παικτών να τα βρουν μεταξύ τους. Λίγο ενδιαφέρει ποιος είπε τι ή ποιος φταίει για το ναυάγιο της συναίνεσης. Η ζημιά που προκαλείται αφορά όλους και κυρίως το πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται ανεπαρκές και ανώριμο.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουν προστεθεί και οι ειδικές δυνάμεις μέσα στα κόμματα που αναλαμβάνουν να λιανίσουν, κυριολεκτικά, όποιον τολμάει να βγει από το μαντρί της ακραίας πόλωσης. Ετσι, όμως, δεν πάμε πουθενά. Στην Ελλάδα του 2011 υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι μιας μεσαίας τάξης που έχει κομματική αχρωματοψία, αντιμετωπίζει την κατάσταση με ψυχραιμία και γνωρίζει πολύ καλά πόσα λίγα εκατοστά μας χωρίζουν από την άβυσσο. Στο παρελθόν αυτό το ζωτικό και σκεπτόμενο κομμάτι έκρινε τις εξελίξεις. Σήμερα είναι απελπισμένο και αναρωτιέται πού πάμε με τέτοια μυαλά τέτοιες κρίσιμες ώρες...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_22/06/2011_1295568ΠΗΓΗ