ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Παράσταση τέλος. Τα φώτα σβήνουν στη σκηνή.Οι κλόουν σταματάνε να κλαίνε και τα καμαρίνια γεμίζουν με κόσμο. Είναι όλοι βιαστικοί.Αφήνουν στα συρτάρια τα λόγια τα ψεύτικα και ετοιμάζονται να φύγουν.Να πάρουν το μονοπάτι της χαράς ,για να συναντήσουν τους αγαπημένους.
Οι θεατές αποχωρούν και η πλατεία αρχίζει ν'αδειάζει. Θλιμμένα καθίσματα χάσκουν πνιγμένα στη μαύρη σιωπή,με ένα θεατή να μένει πίσω.Είναι μόνος του. Μοιάζει με φιγούρα που ονειρεύεται με μάτια ανοιχτά. Μαζεύει αργά τα πράγματά του.Φαίνεται σκυθρωπός και θλιμμένος,σαν πουλί πληγωμένο κάτω από την αψίδα των ουρανών.Φεύγει τελευταίος.
Σκέφτεται  τη διαδρομή για το σπίτι κι ένα δάκρυ ανεβαίνει στα μάτια του.Κάτω από τις λεύκες της μοναξιάς ,φυτρώνουν τα μαύρα τριαντάφυλλα του φόβου και της θλίψης.
Η πλατεία αδειάζει τελείως. Ο καθένας πήρε το δρόμο του αναζητώντας το δικό του άστρο. Πίσω μένουν άδεια τα ξύλινα καθίσματα που μιλούν μεταξύ τους σιωπηλά
Λίγες στιγμές πριν , άγνωστες μεταξύ τους ψυχές άγγιξαν η μία τον ίσκιο της άλλης σ'ένα χρόνο απροσδιόριστο. Ύστερα αποχωρίστηκαν σιωπηλά.Όπως σιωπηλά συναντήθηκαν.........