ΚΡΙΣΗ ΥΣΤΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΉΜΑΤΟΣ

Θεατρινισμοί και υστερίες είναι η τρέχουσα διαμάχη των δύο μεγάλων κομμάτων, για την παραχώρηση (έναντι ανταλλάγματος) περιουσίας του Δημοσίου προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η Ν.Δ., σε ηγετικό επίπεδο τουλάχιστον, αντιλαμβάνονται ότι για λόγους εθνικού συμφέροντος είναι απαραίτητο να γίνει η παραχώρηση και, ασφαλώς, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να γίνει με τρόπο αποδεκτό από την κοινή γνώμη και όχι όπως να ’ναι.
Τη διαμάχη προκάλεσε ένας συνδυασμός παραγόντων. Η αμετροέπεια τεχνοκρατών, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σταθμίσουν πολιτικές ιδιαιτερότητες μιας χώρας σε βαθιά κρίση. (Πολιτισμική κρίση κυρίως και, γι’ αυτό, δυσκολότερη στην αντιμετώπισή της). Ηταν ακόμη η δειλία της κυβέρνησης: δειλία οφειλόμενη στην τακτική της να αποκαλύπτει την αλήθεια με το σταγονόμετρο, φοβούμενη μη τυχόν ο ασθενής που λέγεται ελληνική κοινωνία υποστεί σοκ και τα τινάξει. Επίσης, η φοβία των δύο μεγάλων κομμάτων απέναντι στο κρατικιστικό κατεστημένο που σχηματίζει την ραχοκοκαλιά τους – φοβία, που οδηγεί στην υπεραναπλήρωση, μέσα από ένα υστερικό ξέσπασμα εθνικής υπερηφάνειας. Οποιος έχει πάρει απολύτως στα σοβαρά τις αιτιάσεις που εκτοξεύουν τούτες τις μέρες εκατέρωθεν ο Γ. Πεταλωτής και ο Γ. Μιχελάκης ανήκει στους «αιώνια αθώους, που μένουν αμόλυντοι από τις εμπειρίες». (Εκείνους, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, έχουν πιστέψει ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τσακώθηκαν σοβαρά και για το σκάνδαλο της Siemens...)

Οσο κι αν είναι απεχθής ή βαθιά υποτιμητικός για τον πολίτη, ένας βαθμός υποκρισίας στην πολιτική ζωή της περιόδου είναι αναμενόμενος (βέβαια, όχι και δικαιολογημένος), καθόσον τα πολυσυλλεκτικά κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση, από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 ώς την προσφυγή στο ΔΝΤ το 2009, εναλλασσόμενα στην εξουσία, διαμόρφωσαν μια κοινή πολιτική ιδεολογία, η οποία μετά βίας κρύβεται: την ευημερία μέσω του κρατισμού – είτε για τους πολλούς, μέσω της ευημερίας άχρηστων υπαλλήλων σε άχρηστες υπηρεσίες του Δημοσίου είτε για τους λίγους, μέσω της ευημερίας προμηθευτών, διαπλεκομένων και των διαφόρων νεόπλουτων ελίτ.
Αφ’ ης στιγμής το πρόβλημά μας έγινε ευρωπαϊκό –έγινε πρόβλημα του ευρώ δηλαδή– και αφ’ ότου η Γερμανία κατάλαβε ότι πρωτίστως δεν συμφέρει την ίδια η κατάρρευση της ΟΝΕ, η προοπτική της σωτηρίας μας μπορεί να έγινε πιθανότερη, αλλά δεν έγινε πλήρως ορατή. Εχουμε δρόμο ακόμη μπροστά μας αγωνιώδους επιβίωσης από μέρα σε μέρα. Για να το πούμε με τρόπο που και ο Γιώργος και ο Αντώνης θα το καταλάβουν, «we ’re in for the long haul». Είναι μακρύ το ταξίδι, όχι μόνο για τον έλεγχο του δημοσίου χρέους, αλλά και για την εξάλειψη θεσμών και πρακτικών που γεννούν τα ελλείμματα. Επομένως, η πολιτική σταθερότητα είναι η βασική προϋπόθεση, αν θέλουμε να φθάσουμε ασφαλείς στον προορισμό. Είθε οι θεατρινισμοί κυβέρνησης και μείζονος αντιπολίτευσης να είναι μια κρίση υστερίας του συστήματος, απαραίτητη προκειμένου να διατηρηθεί η σταθερότητα, ώστε να προχωρήσει η νέα μεταπολίτευση που ήδη συντελείται με την «καλοσύνη των ξένων» και την Ελλάδα στον ρόλο στον οποίον έχει διαπρέψει ως Μπλανς Ντυ Μπουά...

Ελληνική διάκριση

Καθ’ οδόν προς τα Οσκαρ, το βραβείο δ΄ ρόλου στη παράσταση «Ουστ παλιόφραγκοι απ’ τη γλυκιά μας πατρίδα!», που ανεβαίνει με σχετική επιτυχία τούτες τις μέρες στην πολιτική σκηνή, το κερδίζει ο ήρωας του «Πολέμου κατά της Ακρίβειας», όπου υπηρέτησε σε όλους τους ρόλους (από αρχιστράτηγος ως και θαλαμοφύλακας), ο πάντα μελοδραματικός παντογνώστης Παντελής Οικονόμου του ΠΑΣΟΚ! Το κερδίζει επαξίως, με τους χαρακτηρισμούς που επιδαψίλευσε στον εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Τριμερή: «Είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο, είναι ένας χούλιγκαν εισαγωγής και δεν τον χρειαζόμαστε, έχουμε αρκετό χουλιγκανισμό στην Ελλάδα [...] Είναι ένας απολύτως αποτυχημένος τεχνοκράτης. Επρεπε να διερευνήσει η κυβέρνηση ποιες είναι οι διασυνδέσεις του κυρίου που έκανε αυτές τις δηλώσεις. Είναι βαλτός ο κύριος, ποιος τον έβαλε;» Η γνώμη του Παντελή Οικονόμου αποκτά ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι υπήρξε μια ζωή πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθηνών και ο δόλιος κατάφερε μόνον δυο φορές να εκλεγεί: το 1996 και έπειτα από δεκατρία ολόκληρα χρόνια το 2009. Επιπροσθέτως, τολμώ την υπόθεση ότι η θυελλώδης επίθεση του Π. Οικονόμου κατά της τρόικας υπαγορεύεται και από το βαθύ αίσθημα ευθύνης του ανδρός. Ισως, δηλαδή, να ωθείται από τις τύψεις του, επειδή, όταν είχε την ευκαιρία, τη δεκαετία του 1990, δεν πραγματοποίησε την απειλή του να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν ο Κώστας Σημίτης να γίνει τελικά πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και να εδραιώσει τη δύναμή του. Αν δεν είχε συμβεί το απευκταίον, δεν θα είχαμε γίνει δεκτοί στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση και θα είχαμε χρεοκοπήσει μόνοι και αβοήθητοι. Μια χρεοκοπία υπό αυτούς τους όρους, θα είχε οπωσδήποτε σκληρότερες επιπτώσεις για τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Πάντως όχι ο Παντελής Οικονόμου...
ΠΗΓΗ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/02/2011_432774
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr